Η πρόκριση στους «16» που ήταν πέρα από κάθε συζήτηση, ο αστερίσκος που μπαίνει πάντοτε σε αυτή την ομάδα, η πρόκριση στο Προολυμπιακό και η επόμενη φάση για την Εθνική. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτή η ομάδα που αγωνίζεται στις Φιλιππίνες είναι ειδικών συνθηκών, λόγω των απουσιών αλλά και της ατυχίας με τον Μήτογλου την τελευταία στιγμή (που την υποχρεώνει να έχει 11 ετοιμοπόλεμους) στην ουσία είχε ένα μεγάλο «πρέπει» μπροστά της.
Τουλάχιστον για τους τρεις πρώτους αγώνες είχε την «υποχρέωση» να πετύχει τις δύο νίκες που χρειάζονταν απέναντι στην Ιορδανία και τη Νέα Ζηλανδία ώστε να περάσει στους «16». Να εξασφαλίσει τουλάχιστον τη συμμετοχή της σε ένα από τα τέσσερα προολυμπιακά τουρνουά ενόψει Παρισιού και να αποφύγει την απόλυτη απογοήτευση της ρουτίνας των αγώνων για τις θέσεις 17-32.
Για να ξέρετε τι θα γινόταν αν είχε ολοκληρωθεί το «κακό» που βλέπαμε στο πρώτο ημίχρονο, στις 11:45 θα είχαμε αγώνα με το Μεξικό. Τέλος πάντων.
Είναι δεδομένο επίσης ότι σε αυτή την Εθνική ομάδα βάζουμε πάντοτε δίπλα της έναν αστερίσκο με δεδομένα τα προβλήματα που αναφέραμε. Κι όπως όλοι (μηδενός εξαιρουμένου) αναφέρουν η προσέγγιση κάθε αγώνα σα να είναι τελικός, η ενέργεια, η δύναμη, το πάθος, η σκληρή άμυνα είναι τα στοιχεία που δεν πρέπει να λείπουν.
Αυτή η ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια της «χαλάρωσης» σε καμία περίπτωση.
Και κάπως έτσι θα (πρέπει να) μπει στη δεύτερη φάση. Προφανώς το δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης με τη Νέα Ζηλανδία έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν: Καμία μπάλα χαμένη, όλες πρέπει να διεκδικούνται, πίεση στη μπάλα, να αισθανθούν οι αντίπαλοι (που έχουν και την υψομετρική υπεροχή με Βαλανσιούνας και Μοτεγιούνας) ότι δε θα περάσουν καλά.
Όταν οι Νεοζηλανδοί βγήκαν από την comfort zone εξαιτίας της άμυνας της Εθνικής, όταν οι διεθνείς ηρέμησαν και σταμάτησαν να ασχολούνται με την (όντως κακή) διαιτησία, όταν ακόμα και σχήματα που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ούτε στην προπόνηση (π.χ Παπανικολάου στο «5» με το ρίσκο βέβαια των ριμπάουντ) ανακάτεψαν το παιχνίδι κι επέβαλλαν το ρυθμό που βόλευε, η κατάσταση άλλαξε.
Από το 28-43 του 18’ και μετά το κοντέρ κατέγραψε επιμέρους σκορ 55-31 υπέρ της ελληνικής ομάδας. Απλά κι ωραία. Οι Νεοζηλανδοί έκαναν τα διπλάσια λάθη, δεν έβρισκαν πια εύκολο σουτ, έχασαν δυνάμεις και ψυχολογία και φυσιολογικά ήρθε το τέλος.
Δεν έχουν σημασία πλέον να αναλύσουμε τακτικές και άλλα στοιχεία του αγώνα που πέρασε. Το σημαντικό είναι ότι η Ελλάδα έχει ένα μεγάλο τελικό, με την Λιθουανία διότι αν ηττηθεί, δεν έχει περιθώριο για τους «8». Η νίκη επί της Λιθουανίας, δίνει το εισιτήριο για ακόμα έναν τελικό με το Μαυροβούνιο.
Δεν είναι το φαβορί η Ελλάδα, όμως έχουμε να κάνουμε με έναν αγώνα, με σαράντα λεπτά που πρέπει να χαρακτηριστούν από αδιάκοπη μάχη. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος ότι θα πάει καλά η δουλειά. Θα τα δούμε.
Η Εθνική ομάδα ολοκλήρωσε την πρώτη φάση με πρώτους σκόρερ τους Ιωάννη Παπαπέτρου (16,3 πόντοι) και Γιαννούλη Λαρεντζάκη (15,3). Μάλιστα ο Παπαπέτρου σουτάρει με 46,2% στα τρίποντα ενώ ακόμα έχει 4 ριμπάουντ κατά μέσο όρο. Είναι και πρώτος σε αξιολόγηση με 16.
Κανείς από τους δύο παίκτες δεν άρχισε στην πρώτη πεντάδα στους τρεις αγώνες της πρώτης φάσης. Είναι εντυπωσιακό ότι από τους 85,3 πόντους της Εθνικής μας στους πρώτους τρεις αγώνες, οι 47,1 είναι από παίκτες που έρχονται από τον πάγκο.
Στη συνέχεια έχουμε τον Thomas Walkup με 10,7 πόντους ενώ οι 7,7 ασίστ τα 1,3 κλεψίματα και το 42% στα τρίποντα πιστοποιούν το μεγάλο τουρνουά που κάνει. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω το «παράπονό» μου για το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα με μια πλήρη Εθνική και τον Walkup σε αυτή τη θέση.
Ο Νίκος Ρογκαβόπουλος προσφέρει 9 πόντους- 4 ριμπάουντ και 42% στα τρίποντα κατά μέσο όρο ενώ ο Παπαγιάννης έχει 11 πόντους και 5,7 ριμπάουντ (τα 2,3 επιθετικά) αλλά και 2 τάπες.