“Ζήτησες το τελευταίο τάιμ άουτ στο παιχνίδι της ζωής αλλά η απάνθρωπη γραμματεία δεν σου το έδωσε”. Με αυτές τις συγκλονιστικές κουβέντες, ο Χρήστος Ιορδανίδης μέσω social media αποχαιρέτισε τον Κώστα Πολίτη, τον συναθλητή, συνεργάτη και φίλο του επί σειρά ετών.
Ηταν ανατριχιαστικά εύστοχο το σχόλιο του Χρήστου Ιορδανίδη. Εδώ και πολύ καιρό ο Ευρωκόουτς έδινε μεγάλη μάχη και άνιση και ουσιαστικά περιμέναμε ένα θαύμα για να νικήσει. Να πάρει το τελευταίο τάιμ άουτ που εύστοχα ανέφερε ο Ιορδανίδης.
Ο Κώστας Πολίτης που πριν από λίγες ώρες έφυγε από κοντά μας ήταν αναμφισβήτητα μια σημαντική, εμβληματική φιγούρα για το ελληνικό μπάσκετ. Ηταν ο προπονητής του ’87, ήταν ο προπονητής που ταυτίστηκε με επιτυχίες (μην ξεχνάμε την είσοδο του Παναθηναϊκού στην εξάδα του Πρωταθλητριών το 1982) και με τίτλους, ήταν ένας προπονητής που έβλεπε πολύ μπροστά από την εποχή του.
Το περίφημο αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ομοσπονδίας, απ’ όπου ξεπετάχτηκαν όλοι οι παίκτες που κράτησαν ψηλά το ελληνικό μπάσκετ ήταν δουλειά και μελέτη του Κώστα Πολίτη.
Η ψυχολογική διαχείριση της χρυσής ομάδας του ’87, ο τρόπος που αντιμετώπισε τα πράγματα και μετέτρεψε όλη εκείνη την φρενίτιδα σε ενθουσιασμό και κίνητρο (όσοι το ζήσαμε μπορούμε να το καταλάβουμε) ασφαλώς καταγράφονται στις τεράστιες επιτυχίες του. Το χρυσό το ’87 είχε γίνει… εθνική υπόθεση και ο Πολίτης κατάφερε να μην αισθανθούν οι παίκτες την παραμικρή πίεση αλλά να πάρουν ενέργεια και δύναμη.
Αλλωστε είχε δώσει εντολή να μην απομονώνονται οι παίκτες αλλά να ζουν δίπλα στον ενθουσιασμό του κόσμου. Το πούλμαν περνούσε μέσα από το πλήθος απαραίτητα.
“Μα οι παίκτες έπαιρναν δύναμη απ’ όλη αυτή την διαδικασία” μου είχε εξηγήσει, έτσι απλά, σε συνέντευξη που είχα την τιμή να του κάνω το 2007, για το Goal, στην επέτειο των 20 ετών από το Ευρωμπάσκετ.
Σε περίοδο όπου ήταν συνήθεια να απομονώνονται οι παίκτες σε ξενοδοχεία και να μην κάνουν δηλώσεις, ο Κωστας Πολίτης (ακόμα και στους συλλόγους που δούλευε και όχι μόνο στην Εθνική) έδινε εντολή να ανοίγουν τα αποδυτήρια για τα media. “Μα οι παίκτες δεν πρέπει να είναι κλεισμένοι σε γυάλα, πρέπει να ζουν στον αληθινό κόσμο” μου είχε εξηγήσει (πάλι σ’ εκείνη την συνέντευξη).
Ο Ευρωκόους ήταν άνθρωπος των μεγάλων αποφάσεων, απόλυτος και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Δεν δίστασε να βάλει στην πεντάδα της Εθνικής τον 19χρονο Φάνη Χριστοδούλου αν και μόλις είχε πάρει μεταγραφή από την Δάφνη (Β’ Εθνικής ομάδα) στον Πανιώνιο. Δεν κοίταζε ποτέ που έπαιζε ο παίκτης…
Στο Παγκόσμιο του ’86 στην Ισπανία (τότε άρχισε να φαίνεται ότι κάτι καλό χτίζεται) είχε στην αποστολή τον 18χρονο Δημακόπουλο του Εσπέρου και τον Πεδουλάκη του Περιστερίου (που μόλις είχε πάρει μεταγραφή στον Παναθηναϊκό).
Δεν φοβόταν να “βγάζει” νέους παίκτες, ίσα- ίσα ήταν η τρέλα του. Και λάτρευε το επιθετικό μπάσκετ. Είχε ξεχωριστή φιλοσοφία, ελάχιστα “ελληνική”.
Ακριβώς επειδή ήταν απόλυτος στις κρίσεις του δεν δίστασε να “χτυπηθεί” με τον Νίκο Γκάλη στον Παναθηναϊκό (είχε ως αποτέλεσμα το τέλος στην καριέρα του μεγαλύτερου Ελληνα αθλητή όλων των εποχών) αλλά και με τον Μπάνε Πρέλεβιτς στην ΑΕΚ. Δεν ήταν διπλωμάτης. Ηταν σκληρός άνθρωπος και αρκετά δύσκολος…
Οσοι τον γνωρίζαμε όμως θα θυμόμαστε (πέρα από το πόσο δύσκολος ήταν) ότι επρόκειτο για έναν υπέροχο συνομιλητή που μπορεί να ήταν απόλυτος στις θέσεις του αλλά πάντα τις άκουγες με προσοχή και ευλάβεια, είτε συμφωνούσες είτε όχι. Πανίσχυρη προσωπικότητα με άποψη και με όραμα. Μπορούσε να σου πει απ’ έξω όλους τους… 15χρονους που έπαιζαν στα κλιμάκια και τα προσόντα του καθενός αναλυτικά. Απίστευτος, πραγματικά που περισσότερο θύμιζε προπονητή… γιουγκοσλάβικης παρά ελληνικής σχολής.
Δυστυχώς όμως πολλοί άρχισαν να μαζεύονται εκεί ψηλά… Και θα λένε τα δικά τους!