Π.Ο.Π. όπως ξέρουν, ίσως, όλοι είναι η Προστατευμένη Ονομασία Προέλευσης. Η χώρα μας έχει δώσει μάχες να κρατήσει το όνομα της φέτας, των φυστικιών Αιγίνης, του κρόκου Κοζάνης και άλλων προϊόντων , που διεκδικούν και άλλες χώρες . Ομηρικές οι μάχες, να θυμίσω, με τη Δανία. Οι οποίοι Δανοί φτιάχνουν ένα λευκό τυρί και θέλουν να το πουν “φέτα”. Τέλος πάντων, ασχολίαστο!
Αυτό το Π.Ο.Π. προϊόν, που δεν κάνουμε τίποτα απολύτως για να μείνει στη χώρα προέλευσης είναι ο ‘Ελληνας προπονητής. Κι είναι τόσο κρίμα, αυτό που συμβαίνει! Εμείς σαν λάτρεις του ρετρό, αναπολούμε τη δεκαετία του ’90, όταν το πρωτάθλημα της Α1 ήταν, ίσως, το καλύτερο της Ευρώπης (τουλάχιστον για κάποιο κομμάτι της δεκαετίας).
‘Εβλεπες τεράστιους παίχτες, δε θα αναφέρω ονόματα Ελλήνων και ξένων παιχτών γιατί σίγουρα κάποιον θα αδικήσω. Αυτό που λιγότερο αναφέρεται είναι η κλάση των Ελλήνων προπονητών της εποχής.
Σπουδαίοι στη δουλειά τους, με επιτυχίες αμέτρητες. Πόσα παιδιά δεν έχουν βγάλει, κάτω από αντίξοες συνθήκες, στα ανοιχτά, με βροχή, κρύο, αέρα… Και μετά πιο ψηλά, εκεί που η επιτυχία φαίνεται, αναπόφευκτα πιο πολύ.
Πάντα είχαμε καλούς προπονητές, πάντα είχαμε στο αίμα μας το μπάσκετ. Μερικούς τους ξέρουν πολλοί. μερικούς λιγότεροι. Συνεχίζουν με το ίδιο μεράκι τη δουλειά τους. ” Το μπάσκετ είναι στο αίμα μου, δε γίνεται αλλιώς”, μας εξομολογήθηκε πρόσφατα ο γίγαντας Θεόδωρος Ροδόπουλος. Μα γίνεται και διαφορετικά, μόνο όταν λατρεύεις κάτι και αφιερώνεσαι σε αυτό, μπορείς να φτάσεις εκεί που οι υπόλοιποι ονειρεύονται.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, το μπάσκετ διώχνει τα παιδιά του μακριά. Η οικονομική κρίση είναι υπεύθυνη για αυτή την υπόθεση. Ο όρος ” ‘Ελληνας προπονητής” έχει ανέβασει την αξία του στο μπασκετικό χρηματιστήριο και οι δικοί μας προπονητές έχουν γεμίσει πάγκους σε όλες τις γωνιές της Γης. Σε μέρη που μέχρι πριν 15 χρόνια δε “βλέπαμε”. ‘Ημασταν πολύ μπροστά, βλέπετε, σε μπάτζετ, σε εγκαταστάσεις, σε οτιδήποτε κάνει τη δουλειά ενός κόουτς πιο εύκολη.
Tα χρόνια, όμως, πέρασαν, η κρίση ήρθε για να μείνει και το μπάσκετ άρχισε να φυλλοροεί. Και από παίχτες και από προπονητές. Τους οποίους, όσο είχαμε, δεν τους εκτιμούσαμε, θα μου επιτρέψετε το σχόλιο. Και όταν τους βλέπουμε σε ξένους πάγκους, καμαρώνουμε που είναι “δικά μας παιδιά”.
Τα παραδείγματα άπειρα. Από τα μεγάλα ονόματα των Μπαρτζώκα, Ιτούδη, Πρίφτη, Σφαιρόπουλου,Κατσικάρη και άλλων πολλών που είναι ή ήταν σε πάγκους ξένων ομάδων, με μπάτζετ πολλαπλάσια των ελληνικών, να χαίρουν της απόλυτης εμπιστοσύνης των αφεντικών τους. Μαζί τους έχουν ή είχαν και ‘Ελληνες ασίσταντ, που φυσιολογικά θα κάνουν σημαντικές καριέρες, όταν τους δωθεί η κατάλληλη ευκαιρία.
Ποιος ξεχνά τη μπασκετάρα της Κουμπάν του Μπαρτζώκα, της Μπάνβιτ του Ιτούδη και της Καζάν του Πρίφτη… Δεν αναφέρω προφανώς τα ευκόλως εννοούμενα, κατακτήσεις τίτλων κ.λπ. Ποιος ξεχνά τη λατρεία των Ισραηλινών, με υψηλότατο μπασκετικό κριτήριο, στον κόουτς Σφαιρόπουλο…
Οι παραπάνω, όμως, είναι η βιτρίνα. Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που έχουν ξενιτευτεί σε μέρη, που μέχρι πρότινως σνομπάραμε, αλλά σιγά σιγά παραδεχόμαστε τα άλματα μπροστά, ταυτόχρονα με τα βήματα πίσω, που κάνουμε εμείς.
‘Ελληνες προπονητές έχουν βρεθεί σε Κατάρ, Μπαχρέιν, Κορέα, Κίνα, Τυνησία, Μεγάλη Βρετανία. Κοινή παραδοχή τους,” Ολα κυλούν ρολόι, έχουμε τα πάντα στη διάθεσή μας. ‘Ισως δεν υπάρχει η μπασκετική παιδεία, που έχουμε στην Ελλάδα, αλλά το μεράκι των ανθρώπων για μπάσκετ και η εμπιστοσύνη στις γνώσεις του ‘Ελληνα κόουτς είναι αδιαπραγμάτευτα“.
Αφορμή για το κείμενο αυτό, που διαβάζετε, είναι η κουβέντα μας με τον κόουτς Βασίλη Φραγκιά. Με τεράστια θητεία σε πάγκους πολλών χωρών, τώρα βρίσκεται στη Μογγολία. ‘ισως τον πιο “εξωτικό” μπασκετικά σταθμό της πολύχρωμης καριέρας του.
“Το κρύο είναι πολύ, αλλά η αγάπη τους για το άθλημα ακόμα μεγαλύτερη. Προσφέρουν τα πάντα στον αθλητή και τον προπονητή και είναι απόλυτα σωστοί επαγγελματίες, σε ό,τι αφορά την ομάδα. τα γήπεδα είναι πάντα γεμάτα, ο κόσμος απολαμβάνει το μπάσκετ“. Αυτά είναι λίγα από όσα μας είπε ο κόουτς από το λόμπι του ξενοδοχείου του, στην Ουλάν Μπατόρ, πρωτεύουσας της πιο αραιοκατοικημένης χώρας στον κόσμο!
Αυτό που με βρήκε απόλυτα σύμφωνο, είναι η αγάπη του κόουτς για αυτό που κάνει. Η κοσμοθεωρία μου είναι η ίδια, γι’αυτό και είμαι ξενιτεμένος εδώ και 10 χρόνια. “Από το να κάθομαι σπίτι και να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ, πήγα εκεί που βρήκα εργασία. Δεν πρέπει να υποτιμούμε άλλες χώρες, κυρίως χωρίς να ξέρουμε κάτι για αυτές“.
Πόσο συμφωνώ! Θεωρούμε πολλές φορές ότι την καλύτερη προοπτική μας τη δίνουν μόνο κάποιες… Γερμανίες, Αμερικές και Σουηδίες. Και ρωτώ, γιατί όχι Κόστα Ρίκα, Βιετνάμ, Χιλή, Αρμενία…Τυχαία τα παραδείγματα. Αν κάνεις αυτό που σου ταιριάζει και σου προσφέρεται εκτίμηση, υποστήριξη και (ακόμα καλύτερα) αγάπη, τότε το βήμα είναι πολύ πιο εύκολο από όσο νομίζεις!
Αυτό το κατάλαβαν εδώ και πολλά χρόνια οι εξαιρετικοί συμπατριώτες μας προπονητές και μεγαλουργούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Λέμε πάντα ” Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής, Σέρβος μπασκετμπολίστας, Ούγγρος πολίστας…”. Να λοιπόν, που έφτασαν όλοι οι άλλοι να λένε ” ‘Ελληνας προπονητής μπάσκετ”. Τιμή μας και καμάρι μας!
ΥΓ Τη συνέντεξη με τον κόουτς Φραγκιά μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο κανάλι μας στο YouTube. ‘Ενας άνθρωπος ευγενέστατος, φιλικότατος, ευχαριστηθήκαμε την κουβέντα μαζί του.