Η απόφαση ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενη. Τα Εθνικά Πρωταθλήματα κατεβάζουν ρολά, οι προπονήσεις στις περιοχές που βρίσκονται στο «κόκκινο» σταματούν, οι ακαδημίες παραπέμπουν τη λειτουργία τους στον Δεκέμβριο (ελπίζουν κι ελπίζουμε κι εμείς).
Και μαζί το κύτταρο του μπάσκετ, νεκρώνει. Ή τουλάχιστον αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Τα ερασιτεχνικά σωματεία υπάρχουν για να υπηρετούν ένα σκοπό. Ούτε το… πλήθος των οπαδών έχουν. Ούτε την προβολή τους. Ούτε φυσικά τρέχουν τα χρήματα σαν ποτάμι. Στο μπάσκετ δεν υπάρχει κέρδος στο (φερόμενο ως) επαγγελματικό πρωτάθλημα, θα υπάρχει στα ερασιτεχνικά;
Σε αυτά τα σωματεία βλέπεις ανθρώπους που «ματώνουν» οικονομικά για το μεράκι τους. Δε ψάχνουν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία, γιατί παντού υπάρχουν εξαιρέσεις) ούτε την προβολή τους ούτε και κερδίζουν κάτι από την ενασχόλησή τους.
Βρίσκονται προπονητές που δουλεύουν σαν τρελοί και παθιάζονται για τη δουλειά τους, ενώ κάνουν και κάποια άλλη δουλειά συνήθως (καμία σχέση με το μπάσκετ) ώστε να μπορέσουν να ζήσουν. Αυτό που αγαπούν όμως δεν το «πρόδωσαν» ποτέ. Κι ας γνωρίζουν ότι δε θα γίνουν… Ίβκοβιτς ή Ομπράντοβιτς.
Όσοι πήγαιναν στα γήπεδα στις εθνικές κατηγορίες ή στα τοπικά, είναι εκείνοι που αντιστάθηκαν στην ισοπέδωση. Αυτή που οδήγησε τις τελευταίες γενιές στις μεγάλες ομάδες και σε μια παράλογη διαδικασία που δημιούργησε οπαδούς νίκης και όχι φιλάθλους. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και με όλο το «δηλητήριο» που διαχέεται.
Απ’ αυτά τα σωματεία αρχίζει ο δρόμος. Κι ας υπάρχουν «στραβά» τα οποία φυσικά είμαστε οι μόνοι που θίγουμε. Η ουσία δεν αλλάζει: Μέσα σ’ αυτά τα σωματεία, το φυτώριο, τα νέα παιδιά (πρέπει να) μαθαίνουν να αγαπούν το μπάσκετ, ή τον αθλητισμό γενικότερα. Κι εκεί μέσα, σ’ αυτή τη μικρή κοινωνία, διδάσκονται αξίες όπως η συνεργασία, η ομαδικότητα, η σκληρή προσπάθεια, η αξία της δουλειάς.
Όπως επίσης μαθαίνουν και πιο «σκληρά» πράγματα, ακόμα και την αδικία την οποία έτσι κι αλλιώς θα συναντήσουν στη ζωή τους όταν θα μεγαλώσουν. Και θα πρέπει να μάθουν ότι υπάρχει και να την αντιμετωπίζουν, χτίζοντας κατάλληλα τον χαρακτήρα τους.
Αυτά τα σωματεία είναι τελείως διαφορετική ιστορία από τις ΚΑΕ. Κι αυτό πρέπει να το διαχωρίσουμε. Αυτά τα σωματεία, η Πολιτεία ΕΧΕΙ ΧΡΕΟΣ να στηρίξει. Η Πολιτεία ΟΦΕΙΛΕΙ να αφουγκραστεί το σοβαρό πρόβλημα που δημιουργείται από το lockdown καθώς πλέον (όσο κι αν ακουστεί παράλογο) στον κόσμο έχει περάσει υποσυνείδητα η αίσθηση ότι ο… αθλητισμός διασπείρει τον COVID.
Το έχω ξαναγράψει κι επιμένω: Ο αθλητισμός χτυπήθηκε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από τα μέτρα για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Και είναι κρίμα… Και μέχρι ενός σημείου είναι άδικο.
Ο ΠΣΑΚ (κι ας είναι «αμειβομένων», όλοι είναι εν δυνάμει μέλη του) και ο ΣΕΠΚ θα πρέπει να συνεργαστούν. Μαζί με την Ομοσπονδία… Και να ακολουθήσουν κοινές δράσεις ώστε να ενισχυθεί ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Διότι είναι πολιτισμός, απλά. Διότι εμπεριέχει τη νεολαία μας. Διότι ΠΡΕΠΕΙ να τον ενισχύσουν ώστε να γίνει το καλό παράδειγμα.
Μπορούν να το κάνουν και να συνεργαστούν αρκεί να το θέλουν. Και να δείξουν προς όλους ότι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Θα κλείσω με το εξής: Πληροφορήθηκα ότι η Ομοσπονδία έχει στείλει δεκάδες επιστολών σε Δημόσια Νοσοκομεία ανά περιοχή προκειμένου να ζητήσει συνεργασία ώστε οι αθλητές των ερασιτεχνικών σωματείων να κάνουν συχνά τεστ.
Πληροφορήθηκα επίσης ότι δεν υπήρξε απάντηση σε ΚΑΜΙΑ από τις δεκάδες επιστολές.