Θα μπορούσα να κάνω κάτι πολύ απλό: Να πάρω το ιστορικό των τελευταίων διοργανώσεων (που έγιναν εκτός Ελλάδας βέβαια) και να απαντήσω στις δηλώσεις του προπονητή της Εθνικής U18 μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ. Αλλά όπως είπαμε, το αποτέλεσμα δεν παίζει κανένα ρόλο. Οπότε θα μπορούσα να προχωρήσω ακόμα περισσότερο την έρευνα και να διαπιστώσουμε τι ακριβώς κάνουν, πως βοηθιούνται, πως προοδεύουν τα παιδιά που έπαιξαν στις μικρές Εθνικές. Το να έπαιρνα την Εθνική Σερβίας και τον ΤΡΟΠΟ που αγωνίστηκε και να κάνω συγκρίσεις με τη δική μας ομάδα δεν έχει κανένα νόημα.
Με όλο το σεβασμό προς τον κύριο Βλασσόπουλο, οι δηλώσεις του ήταν εκτός τόπου και χρόνου και δεν συνδέονταν με τίποτα με το νόημα που βγήκε μετά το Ευρωμπάσκετ. Όχι τόσο την 14η θέση, αλλά την κατάργηση της λογικής. «Τα παιδιά έχουν μέλλον μέσα από σκληρή δουλειά» είπε… Χίλια συγγνώμη αλλά επειδή τα παρακολουθούμε αυτά τα παιδιά, δουλεύουν σκληρά και δεν είναι η δουλειά το πρόβλημά τους. Εκείνο που πραγματικά θα πρέπει να προβληματίσει είναι ότι δεν έπαιξαν ως ομάδα, ότι πήγαιναν για τους αριθμούς τους, για τα στατιστικά και την προβολή τους και δεν υπήρχε ΕΝΑΣ να βάλει αρχές.
Όταν δεν βλέπεις την έξτρα πάσα στον ελεύθερο παίκτη και δεν βλέπεις επίσης διάθεση για άμυνα, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με δουλειά αλλά με νοοτροπία.
Όταν βλέπεις και πηγαίνουν σε επιθέσεις ένας εναντίον όλων, τότε δεν είναι θέμα δουλειάς αλλά νοοτροπίας.
Όταν βλέπεις ότι στην άμυνα οι λεγόμενοι «σταρ» σταματούν να κυνηγούν τον παίκτη όταν τους περάσει (!!!) τότε δεν είναι θέμα δουλειάς αλλά νοοτροπίας.
Όταν μια ομάδα τερματίζει στην 14η θέση αλλά βλέπεις στα social media και στις ιστοσελίδες… παραγγελιές από ατζέντηδες για highlights τότε δεν υπάρχει ελπίδα καμία… Και όσο οι δικοί μας μιλούσαν για… διαστημικούς ηττημένους τόσο εγώ προσπαθούσα να βρω χαρακτηρισμό για τον Ταϊχβάνεν που έβαλε 35 πόντους με 8 τρίπόντα.
«Η πορεία της ομάδας δεν αντικατοπτρίζει τις δυνατότητες και την προετοιμασία που έκαναν τα παιδιά» είπε ακόμα ο Γιώργος Βλασσόπουλος και ακόμα περιμένουμε μια εξήγηση στο ΓΙΑΤΙ συνέβη αυτό; Γιατί δεν έπαιξαν ως ομάδα;
«Ημασταν λίγο άτυχοι στα χιαστί» είπε ακόμα… Θα μου επιτρέψετε αυτό να μην το σχολιάσω καθόλου αλλά αντιθέτως να μείνω σε κάτι ακόμα που είπε: «Βγήκαν θετικά συμπεράσματα για τις δυνατότητες που έχουν οι αθλητές». Τις δυνατότητες τις ήξερε και ο Ομοσπονδιακός προπονητής όπως τις ξέραμε κι εμείς. Γιατί αυτές οι δυνατότητες δεν «εδεσαν» συνολικά είναι το θέμα. Και σ’ αυτό δεν μπορεί να μην έχει ευθύνη τόσο ο προπονητής αλλά και όσοι έχουν σχηματίσει την γενικότερη ατμόσφαιρα και δομή γύρω από τις μικρές ομάδες.
Θα επιμείνω όμως. ΟΧΙ κύριε Βλασσόπουλε. Με τον τρόπο που επαιξαν αυτά τα παιδιά ΔΕΝ εχουν κανένα μέλλον. Αν αλλάξουν λογική και νοοτροπία σαφώς κι έχουν γιατί πραγματικά υπάρχει ταλέντο.
Και κάτι τελευταίο: Το ότι «γίναμε» σόου από κάποιες μεμονωμένες εκδηλώσεις στην εξέδρα από μπαμπάδες (όχι όλους ευτυχώς) και ακόμα γελάνε μαζί μας, είναι κάτι που επίσης πρέπει να μας προβληματίσει. Και δεν είναι καινούργιο.