Καλημέρα κορίτσια. Ετοιμάζομαι κι εγώ για την παρέλαση, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στη ζωή μας. Τί δεν είναι; Μα καλά, αν δεν είναι τόσο σημαντικό, γιατί η ΕΡΤ (και οι συνδικαλιστές) έδωσαν άδεια να μεταδοθεί, άδεια που δεν δόθηκε στους αγώνες του μπάσκετ, άδεια που δεν δόθηκε στο All Star Game (μια φορά τον χρόνο γίνεται);
Θα μου πείτε, άδεια δόθηκε και για τη μετάδοση των αγώνων της Ευρωλίγκας. Έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρο ότι ΕΡΤ και συνδικαλιστές ενδιαφέρονται μόνο για τους δύο “μεγάλους” και οι άλλοι (μαζί και το άθλημα, που θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει) να πάνε να γ…, κατά τη γνωστή ρήση του Θωμά.
Έτσι είναι τα πράγματα. Τί να πουν οι ομάδες; Μπορούν να φωνάξουν, όταν περιμένουν τα χρήματα της κρατικής τηλεόρασης για να επιβιώσουν; Όχι. Οι “μεγάλοι” έχουν άλλη δυναμική. Όχι πάντα, αλλά έχουν.
Λέω όχι πάντα, γιατί -για παράδειγμα- η Ευρωλίγκα όπου οι Ισπανοί λειτουργούν ως… Γερμανοί της Ευρώπης στην οικονομικοπολιτική σκηνή (αν με αντιληφθήκατε), ούτε τίτλους, ούτε ονόματα μετράνε. Έτσι έκαναν συμφωνία για τα επόμενα χρόνια, με την εταιρία με την οποία συνεργάζονται, μειώνοντας μονομερώς τα τηλεοπτικά έσοδα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού.
Δεν ξέρω αν θα φωνάξουν οι δύο “μεγάλοι“, όμως ξέρω ότι η Ευρωλίγκα τους αντιμετωπίζει (ενίοτε και αγωνιστικά) όπως η ΕΡΤ τους υπόλοιπους κι αυτό καθόλου δεν μου αρέσει.
Ό,τι κι αν σκέφτονται, όμως, οι έχοντες την ευθύνη της τηλεοπτικής προβολής του προϊόντος, το πρωτάθλημά μας έχει απίστευτο ενδιαφέρον στο φινάλε. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα το αναλύσει, τόσοι αναλυτές υπάρχουν στο site.
Απλά αναρωτιέμαι: τώρα δεν το έδωσε ο Πανιώνιος το παιχνίδι; Μήπως τώρα πρέπει κάποιοι να ζητήσουν συγνώμη και από τον Κουφό που τον έβγαλαν χωρίς λόγο στη… σέντρα (κάποιοι και επώνυμα, και μετά το γύρισαν), και (κυρίως) από τα παιδιά της Ελευσίνας, που παλεύουν ως το τέλος; Και μαγκιά τους, και μακάρι να κρατηθούν στην κατηγορία.
Άντε να κλείσω και με μια ιστορία από τα παλιά. Όταν ένας διεθνής παίκτης αντιμετώπισε πρόβλημα και βρέθηκε στο νοσοκομείο, ο μάνατζέρ του κοιμήθηκε δίπλα του το ένα από τα βράδια που έμεινε μέσα. Οι σχέσεις τους είχαν ήδη… χαλάσει, αλλά ο ατζέντης θέλησε και με αυτόν τον τρόπο να πείσει τον παίκτη να τον ξαναπάρει πίσω.
Έναν μήνα μετά άρχισε να πολιορκεί τους συγγενείς πρώτου βαθμού, λέγοντας πως ο παίκτης τον… πούλησε, ενώ αυτός τον είχε κάνει αυτό που είναι. Κι αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό, όπως και η τελευταία (απέλπιδα) κίνηση να χαλάσει τη μεταγραφή του, επιχειρώντας παράλληλα να πείσει τους συγγενείς του παίκτη ότι μόνο αυτός μιλούσε με τον πρόεδρο.
Όχι για να μην νομίζετε ότι η δουλειά του μάνατζερ είναι πάντα εύκολη. “Βρώμικη” -ενίοτε- δουλειά, που κάποιος πρέπει να την κάνει…
Αυτά για σήμερα και αύριο όλοι μπροστά στην τηλεόραση, να απολαύσουμε την παρέλαση. Είναι, ενδεχομένως, η τελευταία εκδήλωση που θα έχουμε “ζωντανή” μετάδοση, πριν από την… Ανάσταση.