Καλημέρα κορίτσια. Επειδή θα φύγω νωρίς το πρωί για ένα “καυτό” διήμερο με τον καλό μου, είπα να γράψω τα της Βαρκελώνης. Έχει περάσει καιρός, αλλά προείχε το θέμα με τον μπασκετμπολίστα που έγραψα τις προάλλες, οπότε είναι στιγμή για να δώσουμε κάποιες λεπτομέρειες, που μόνο λεπτομέρειες δεν είναι.
Κατ’ αρχήν η διαδικασία προσέγγισης ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την ΤΣΣΚΑ ξεκίνησε στην Καταλονία. Επειδή υπάρχει κι ένας βλάκας, που μπερδεύει τις χώρες που τελειώνουν σε “…ια“, η Καταλονία δεν έχει αποσχιστεί από την Ισπανία, αν και οι πολίτες της το θέλουν διακαώς.
Στη Βαρκελώνη, λοιπόν, τα είπαν ο Γιαννακόπουλος με τον Βατούτιν. Στη διάρκεια της συνέλευσης των μετόχων πλησίασαν ο ένας τον άλλον. Για να είμαστε απόλυτα σωστοί, ο Δημήτρης πλησίασε πρώτος. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, άλλωστε δεν έχουν σημασία.
“Δεν το κόβουμε;” είπαν και συμφώνησαν. Ο Παναθηναϊκός έστειλε πρώτος επιστολή, η ΤΣΣΚΑ απάντησε με πρόσκληση στο “Γκομέλσκι” κι… έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όχι δεν θα ζήσουν όλοι καλύτερα, γιατί υπήρχαν και κάποιοι που κέρδιζαν από αυτήν την κόντρα. Δεν θα τα γράψουμε όλα σήμερα, να έχουμε και για τις άλλες μέρες.
Αλλάζουμε θέμα, όχι και αντικείμενο μελέτης: Στη συνέλευση των μετόχων πήγαινε -από πλευράς Ολυμπιακού– κατά κανόνα ο Χρήστος Σταυρόπουλος. Με διάφορους παρέα, είτε ήταν ένας (ή και οι δύο) εκ των αδερφών Αγγελόπουλων, είτε ήταν ο Σκινδήλιας. Την ίδια στιγμή, ο Νίκος Λεπενιώτης πήγαινε στην αντίστοιχη εκδήλωση για το μάρκετινγκ, αφού αυτός είναι ο τομέας ενασχόλησής του.
Αυτή τη φορά Σταυρόπουλος και Λεπενιώτης συνυπήρξαν στη συνέλευση των μετόχων. Το γιατί δεν το γνωρίζω. Προφανώς θα είχαν τον λόγο τους, ίσως ο Ολυμπιακός να ήθελε να έχει πιο ισχυρή παρουσία. Το ψάχνω το θέμα και θα σας ενημερώσω.
Για να κλείσω το κεφάλαιο “Βαρκελώνη“, έμαθα ότι έφυγαν τρεις επιστολές από την Αθήνα με αποστολέα τον Μπερτομέου. Μία από τον ΕΣΑΚΕ, μία από τον Ολυμπιακό και μία από τον Παναθηναϊκό. Και οι τρεις είχαν ως αντικείμενο τη διαμαρτυρία για τον ορισμό αγώνων μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα.
Πολύ χαίρομαι. Έτσι έπρεπε να κάνουν. Μόνο που θα πετύχαιναν πολλά περισσότερα, αν αντί για τρεις επιστολές έστελναν μία με τρεις… υπογραφές. Γιατί προς τα έξω καλό είναι το ελληνικό μπάσκετ να δείχνει (το να είναι… είναι μεγάλη κουβέντα) ενωμένο.
Αυτά για σήμερα. Δεν πιστεύω να έχετε παράπονο. Σας αφήνω τώρα και όνειρα γλυκά.