Καλησπέρα κορίτσια. Εν μέσω θέρους και διακοπών, είπα να γράψω και ένα κείμενο που σας χρωστάω. Σας είχα… προϊδεάσει για μια καυτή είδηση, όταν έγραψα για τον “χωρισμό” του Ζοτς με τον Ιτούδη. Κι εγώ κρατάω τις υποσχέσεις μου.
Υπάρχει, λοιπόν, ένας παίκτης που είναι… έξω καρδιά. Από τα πιο χαμογελαστά παιδιά που έχουμε συναντήσει στα παρκέ, από αυτούς που λες ότι διασκεδάζουν κάθε στιγμή της ζωής τους. Κι όμως, τα πράγματα μόνο έτσι δεν είναι.
Ο συγκεκριμένος παίκτης (φυσικά και ΔΕΝ θα αποκαλύψω την ταυτότητά του) “πάσχει” από βαριά κατάθλιψη. Ακολουθεί, μάλιστα, και φαρμακευτική αγωγή, προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, το οποίο τον ταλανίζει.
Άνθρωποι που τον γνωρίζουν υποστηρίζουν ότι θέλει να βρίσκεται συνέχεια σε κόσμο (και κίνηση), γιατί δεν… αντέχει να είναι μόνος στο σπίτι, τον παίρνει από κάτω και βυθίζεται σε απελπισία. Γι’ αυτό και η εξωστρέφεια λειτουργεί ως οργανική άμυνα.
Είναι ένας από τους παίκτες που όλοι γνωρίζουμε, που έχει κάνει αίσθηση, που συζητήθηκε πολύ το όνομά του αυτό το καλοκαίρι. Και θα συζητηθεί περισσότερο τον Χειμώνα. Παίκτης επιπέδου… Ευρωλίγκας! Δεν θα δώσω περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί σέβομαι το πρόβλημά του. Και δεν θα το έγραφα αν δεν φοβόμουν πως η πίεση που θα του ασκηθεί για το αποτέλεσμα, θα είναι ένας έξτρα… πονοκέφαλος, θα επιδεινώσει την κατάστασή του.
Μακάρι να βγω ψεύτρα και μακάρι αυτές οι πληροφορίες (τις οποίες φυσικά διασταύρωσα) να είναι… κακίες του κόσμου. Αλλά, αν μία στα χίλια, όσα γράφω απηχούν στην αλήθεια, αυτοί που φορτώνουν με εξτρά πίεση τον παίκτη, όφειλαν να γνωρίζουν τι συμβαίνει, πριν τον ρίξουν να κολυμπήσει στα βαθιά.
Αυτά και ουδέν άλλο γύρω από το όλο θέμα, γιατί αφορά αυστηρά προσωπικά δεδομένα, τα οποία σέβομαι.
Αλλάζω θέμα: Είναι νέος, είναι ωραίος. Πολύ ωραίος. Από τα αγόρια που με… τρελαίνουν, αν κι εγώ προτιμώ λίγο μεγαλύτερης ηλικίας παλικάρια (όχι πως θα ζητήσω και ταυτότητα με ημερομηνία γέννησης). Σύντομα θα μιλά πολύς κόσμος στο μπάσκετ γι’ αυτόν. Δεν ξέρω πόσο σύντομα, ξέρω όμως ότι θα μιλά.
Ούτε τη δική του ταυτότητα θα αποκαλύψω. Άλλωστε, οι φίλοι μου γνωρίζουν πως κάτι που γράφω σήμερα, μπορεί να το βρουν μπροστά τους και… έξι μήνες μετά. Αρκεί να έχουν καλό μνημονικό και αρχείο.
Άντε και καλό μου μπανάκι…