Καλησπέρα κορίτσια. Το βασικό (όχι, όμως, το μοναδικό) θέμα που θα μας απασχολήσει αυτή τη φορά είναι η… στιγμή που περνά και χάνεται. Το πώς πράγματα που είχαμε συνδέσει με το μπάσκετ (κι όχι μόνο), δεν αντέχουν στον χρόνο.
Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για το 1987 και το σημείο (επαν)εκκίνησης του μπάσκετ στην Ελλάδα. Οι περισσότερες από τις ιστορίες αυτές είχαν σημείο αναφοράς το ξενοδοχείο John’s στη Γλυφάδα. Εκεί κάθονταν ο Γκάλης κι έπαιζε το τάβλι του, χαλαρώνοντας ανάμεσα στα παιχνίδια, εκεί μαζεύονταν όλοι οι μπασκετικοί της εποχής, εκεί οι παίκτες γνώρισαν την αποθέωση για την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης.
Σε αυτό το… θρυλικό ξενοδοχείο από τότε, όλες οι Εθνικές ομάδες (πλην αυτής των Ανδρών) κατέλυαν, πριν ή κατά τη διάρκεια αγωνιστικών υποχρεώσεων. Και δεν είναι μόνο αυτό…
Οι ομοσπονδιακοί εκεί έτρωγαν κι έπιναν, αυτό ήταν το στέκι της ΕΟΚ και των προπονητών της, ενδεχομένως και λόγω καλών προσωπικών σχέσεων με τους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου (μόνο κακό δεν είναι).
Αυτό το σημείο αναφοράς θα μείνει μόνο ως ανάμνηση, αφού -αν αληθεύουν (πράγμα που απεύχομαι, παρότι εγώ μια φορά είχα πάει εκεί και όχι για μπάσκετ, αλλά με έναν πρώην σύντροφό μου)- μπαίνει λουκέτο. Μάλιστα, πριν από λίγο καιρό, όταν πέρασα από τη Γλυφάδα για να πάω για καφέ, ήταν απ’ έξω σεκιουριτάδες, προφανώς για να αποτρέψουν το πλιάτσικο, καθώς ήταν ήδη κλειστό.
Το αμόρε μου, όταν του είπα ότι έκλεισε το John’s, μου απάντησε πως “ακόμα και τα τούβλα πέφτουν, οι παράγοντες στην ΕΟΚ παραμένουν στη θέση τους“. Πες το ψέματα. Ακόμα και σήμερα κυνηγούν θέσεις για την επόμενη μέρα, άλλοι εντός συνόρων, άλλοι εκτός.
Τυχαία ήταν η παρουσία του Πάτρικ Μπάουμαν στην Ελλάδα; Είπε “να πάω μια βόλτα στον φίλο μου τον Γιώργο“; Δεν το νομίζω. Και η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που έρχεται ένας αξιωματούχος, ανησυχώ για την επόμενη χρέωση. Μετά το παγκόσμιο 3Χ3, τί μας περιμένει;
Γιατί καλά γίνονταν τόσα χρόνια, προ μνημονίου, αυτές οι δαπανηρές (αναγκαίες;) δημόσιες σχέσεις. Εξακολουθούν να γίνονται; Δεν άλλαξε τίποτα; Από τον παλιό καλό καιρό, από τότε που ο Άκης για μια ψήφο έχασε την πρωθυπουργία της χώρας, ως τώρα δεν διαφοροποιείται κάτι, πλην της φυλάκισης του Άκη;
Χρόνια τώρα σε αυτόν τον τόπο, με κρατικά χρήματα, χτίστηκαν καριέρες και προσωπικότητες (και δεν αναφέρομαι μόνο στον χώρο του μπάσκετ). Επιβλήθηκαν άνθρωποι που ενδεχομένως να μην άξιζαν να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Υποτίθεται ότι πλέον τα πράγματα άλλαξαν, αλλά μπορεί η στιγμή να περνά και να χάνεται, όμως συνήθειες χρόνων βαθιά ριζωμένες παραμένουν.
Θα κλείσω εδώ το θέμα, γιατί έχω κι άλλα πολλά να γράψω, αλλά να μείνει υλικό για τις επόμενες ημέρες. Αντί επιλόγου, αφού το χρησιμοποίησα και στον τίτλο, το υπέροχο βίντεο ενός αναλλοίωτου στον χρόνο μεγάλου καλλιτέχνη…