Καλησπέρα κορίτσια, τί κάνετε; Επιστρέφω την άλλη εβδομάδα (προς το τέλος) στην Αθήνα, οπότε θα τα λέμε συχνότερα, όμως βρήκα ένα κενό στο πρόγραμμά μου και είπα να γράψω 2-3 πραγματάκια, να έχετε κι εσείς να διαβάζετε, για να μην μου κάνουν παράπονα τα αγόρια του site.
Εγώ γυρίζω την άλλη εβδομάδα, αλλά την Κυριακή, το αργότερο Δευτέρα, μπορεί να γίνει ένα μεγαλύτερο μπαμ από τη δική μου άφιξη. Επειδή έχω δώσει τον λόγο μου, δεν θα πω κουβέντα γι’ αυτό, οπότε αλλάζω συζήτηση.
Έχουν πλάκα (ενίοτε και θράσος) οι παράγοντες. Πρόεδρος (δεν τον λες) ομάδας μίλησε με Έλληνα παίκτη, περιφερειακό (νόστιμο το παλικάρι κι αυτό το διαβάζει κανείς όπως θέλει), τον οποίο είχε και πέρυσι, αλλά οι σχέσεις στην πορεία χάλασαν.
Τον ρώτησε αν θέλει να μείνει, αλλά ο παίκτης που είχε… καρύδια (έτσι δεν λέτε εσείς οι άντρες;), του είπε ότι δεν μπορεί να μείνει, όσο στον πάγκο είναι ο συγκεκριμένος κόουτς. Τον είχε βρίσει κατάμουτρα πέρυσι κι ο προπονητής ζήτησε να τον “καθαρίσουν“. Μπήκαν, όμως, στη μέση, όμως, οι φίλαθλοι τής ομάδας (εμφανίστηκαν καμιά 10αρια στην προπόνηση) και “καθάρισαν” αυτοί.
Ο κόουτς δεν είπε κουβέντα, γιατί απλά δεν τον έπαιρνε. Θα πείτε, γιατί ο πρόεδρος (δεν τον λες) να θελήσει να τον κρατήσει, αφού γνώριζε την κακή σχέση του με τον προπονητή; Εδώ είναι η πλάκα.
Ο πρόεδρος (δεν τον λες) δεν ήθελε τον παίκτη, αλλά όταν έμαθε πως τον ήθελε ο κόουτς που είχε διώξει (και καλά φιλικά) έγινε… άλλος άνθρωπος. Φαίνεται πως δεν έχει μάθει να ελέγχει τα πάθη του.
Για να κλείσω αυτή την ιστορία, ο πρόεδρος (δεν τον λες) είναι γενικώς καλοπληρωτής, αλλά έχει ξεχάσει να εξοφλήσει ένα από τα στελέχη της ομάδας. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά είναι και μικρό το ποσό. Για 500 ευρώ δεν νομίζω ότι θέλει να χαλάσει το όνομά του. Δουλειές έχει ο άνθρωπος, θα το ξέχασε, λέω εγώ…
Να, πως άλλος πρόεδρος ξέχασε να κάνει μήνυση όταν χάθηκαν πράγματα από τις αποθήκες του γηπέδου του. Ένα τέτοιο πράγμα. Τώρα, βέβαια, πολλά λέγονται (και δεν αφορούν τον πρόεδρο, μην μπερδευτούμε κιόλας) για το γιατί δεν προχώρησε το θέμα, αλλά για την ώρα θα τα κρατήσω για μένα. Για την ώρα, όμως…
Πάμε παρακάτω: Εγώ γούνες δεν φοράω, γιατί έχω οικολογική συνείδηση, όμως ένας “γουναράς” επιστρέφει δυναμικά στο μπάσκετ. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά πολύ χαίρομαι.
Για εκείνο που δεν χαίρομαι καθόλου είναι για έναν πόνο που έχω στο γόνατο. Τί τις θέλω τις βουτιές στην πισίνα; Χρόνιο το πρόβλημα και πρέπει να κάνω φυσικοθεραπείες. Μου είπε μια φίλη μου ότι είχε ανοίξει ένα εξαιρετικό θεραπευτήριο στο Ελληνικό.
“Μέσα στο Ελληνικό;” τη ρώτησα. “Ναι” μου απάντησε, αλλά ξανθιά είναι, λάθος θα έκανε. “Στο Ελληνικό, βρε φιλενάδα, πηγαίνουν αθλητές, δεν πάει κόσμος σαν κι εμάς“. Αυτή επέμενε για το αντίθετο, της είπα να μου κλείσει ραντεβού, αλλά τελικά (σας είπα, ξανθιά είναι) δεν υπάρχει άνθρωπος στο Ελληνικό. Τα έλεγα εγώ.
Θα προτιμήσω ένα καινούριο που άνοιξε στα Ιλίσια. Θα με προσέξουν κιόλας…
Άντε γεια σας τώρα, πάω να κάνω μια βουτιά στη θάλασσα (όχι άλλη πισίνα), μπας και περάσει και ο πόνος στο πόδι. Αν κι έρχεται αυτή η ενοχλητική μητέρα με τα ταπεράκια και τον γιο της, που καθημερινά βγάζει τα μπρατσάκια και του φωνάζει σαν παλαβή “Βασιλάκη, μην πας στα βαθιά, αγόρι μου“.