Καλησπέρα κορίτσια. Έχω ένα θέμα που “χρωστάω“, αλλά επειδή προκύπτουν κι άλλα, θα το υποβαθμίσω λίγο και θα το αφήσω για το τέλος. Ένεκα του επερχόμενου θέρους (πώς τα γράφω η άτιμη!) και της επικείμενης αύξησης των τουριστών, το… τρενάκι που γυρίζει στους δρόμους της Πλάκας, στο Θησείο, στο… παραδοσιακό Κέντρο, θα γεμίσει με χαρούμενες φατσούλες.
Δεν είναι το μοναδικό χαρούμενο τρενάκι στην πόλη. Αυτό, βεβαίως, το βλέπετε, ενώ γι’ αυτό που με ιδιαίτερη προσοχή θα γράψω, δεν πρέπει να το δείτε. Γιατί αν το δείτε, θα χαλάσει ο κόσμος.
Το τρενάκι δεν έχει ρόδες και ράγες, αλλά μόνο… βαγόνια. Δεν έχει σημασία ποιος μπαίνει στο πρώτο, ή ποιος μπαίνει στο τελευταίο, αφού κάθε φορά που παίρνει μπρος (πολλές φορές παίρνει και… πίσω αν με καταλαβαίνετε, αλλά πιο αναλυτική δεν μπορεί να γίνω) οι επιβαίνοντες σε αυτό αλλάζουν θέσεις.
Το τρενάκι είναι πολύ γνωστό στον χώρο του μπάσκετ. Έχει κυρίως γκρι χρώμα, αλλά όχι μόνο. Επιβαίνουν άνθρωποι από διάφορους χώρους. Κυρίως κορίτσια κι αγόρια, αν και υπάρχει μια… Διονυσιακή ατμόσφαιρα, όπου οι ρόλοι αλλάζουν, όπου καθένας προσδιορίζεται με τις διαθέσεις και όχι το τι αναγράφει η ταυτότητά του και η ληξιαρχική πράξη γέννησης.
Όλοι και όλες ανεβαίνουν με τη θέλησή τους, εκτός από μία που ανέβηκε για να ανεβεί (όχι στο τρενάκι, αλλά στον χώρο). Κι όταν σφυρίζει το τρενάκι, η χαρά είναι τέτοια που οι επιβάτες βγάζουν μικρές πνιχτές κραυγές…
Κατά καιρούς, όταν δεν μαζεύονται όλοι μαζί για να βολτάρουν, κινούνται με άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς. Παίρνουν ταξί ανά δύο, ή τρεις, ή τέσσερις, χωρίς να έχει σημασία αν διαμορφώνουν ζευγάρια, τρίγωνα, ή άλλους σχηματισμούς.
Α, ξέχασα να γράψω (εδώ κι αν χρειάζεται ειδικός χειρισμός) πως απαραίτητη προϋπόθεση για να ανεβεί κανείς στο τρενάκι είναι να φοράει ζώνη. Γιατί η ασφάλεια είναι κυρίαρχο μέλημα. Η ζώνη είναι που κάνει τη διαφορά και τη φορούν αγόρια και κορίτσια.
Φυσικά και γνωρίζουμε όλους (ή σχεδόν όλους) τους επιβάτες του οχήματος. Δεν θα αποκαλύψουμε (όχι τώρα) τα ονόματά τους. Άλλωστε δεν τα γνωρίζουμε μόνο εμείς, τα ξέρουν κι άλλοι. Μην σας πω ότι τα συζητάνε όλοι μεταξύ τους.
Όχι γιατί μας αρέσει να κοιτάζουμε από κλειδαρότρυπες (εμένα προσωπικά μου αρέσει να με βλέπουν), αλλά γιατί διαπιστώσαμε ότι όποιος ανεβαίνει στο τρενάκι, ανεβαίνει πολύ ψηλά. Και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η παράλληλη διαδικασία, ώστε να ανεβαίνουν στο τρενάκι μόνο αυτοί που θέλουν να απολαύσουν τη βόλτα κι όχι όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Θα επανέρθουμε σύντομα με αποκαλύψεις που θα κάνουν τα… μαλλιά σας να πέσουν από την κεφαλή. Ωσάν του επιβάτη που του αρέσει να είναι (συνήθως) στο πρώτο βαγόνι…
Άντε να γράψω και το θέμα που χρώσταγα (μπορεί και να επανέλθω): Για το παλικάρι που εγκατέλειψε τη φίλη μου, αφού πρώτα της έφαγε τα λεφτά και τώρα ζει το δικό του αμερικανικό όνειρο, δύο πράγματα έχω να πω: Να είναι καλά το μόντελινγκ και πως τα καρντάσια δεν κάνουν έτσι.
Αυτά και φιλάκια από την πολύ ερωτική (και σήμερα) φίλη σας…