Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ήμασταν από τους πρώτους (και δυστυχώς από τους λίγους) που γράψαμε για την κακή διαχείριση από την πλευρά του προπονητικού τιμ του υλικού της Εθνικής. Κάποιοι περίμεναν “γραμμή” για να αρθρώσουν λέξη, αλλά η… γραμμή άργησε να έρθει.
Άλλοι υποστήριξαν (περνώντας στο άλλο άκρο και θαρρώντας πως αν ταΐσουν τον κροκόδειλο που ήταν ικανός να μας φάει θα τον έκαναν και φίλο) ότι περιμέναμε στη γωνία τον Ηλία Ζούρο. Αν και ανώνυμοι δεν είναι άγνωστοι…
Αναρωτιέμαι αν σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θα βρεθεί ένας απ’ όλους αυτούς τους όψιμους φίλους του ομοσπονδιακού τεχνικού να σημειώσει πως ήταν άκομψος ο τρόπος με τον οποίο του είπαν το “αντίο“. Γιατί ο Γιώργος Κολοκυθάς δεν είναι (μόνο) μια… δόξα του παρελθόντος που εξέφρασε γνώμη (έστω και σκληρή), αλλά μέλος του κεντρικού πυρήνα της Εθνικής. Ως εκ τούτου η άποψή του έχει δεσμευτικό χαρακτήρα για την ομοσπονδία.
Μπορούσαν απλά να απολύσουν τον ομοσπονδιακό τεχνικό χωρίς να του χρεώσουν, με αυτόν τον τρόπο, την οδυνηρότερη αποτυχία των τελευταίων (τουλάχιστον) 20 χρόνων.
Αφενός γιατί έτσι πρέπει να τελειώνει μια σχέση, αφετέρου γιατί δεν συντρέχουν λόγοι η συγκεκριμένη αποτυχία να τον κυνηγά ακόμα περισσότερο απ’ ότι μόνη την τον κυνηγά, στη μετέπειτα καριέρα του.
Δεν μας έχει συνηθίσει σε δηλώσεις με “τακτ” η ομοσπονδία, οπότε δεν μας ξενίζει το γεγονός. Θα περίμενα από τον (δεδομένα) γενναίο Γιώργο Κολοκυθά να εκφράσει τις ενστάσεις του ως προς την επιλογή των 12 νωρίτερα κι όχι έχοντας δει το… έργο, αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια και τίποτα παραπάνω.
Να σημειώσω, προς άρση παρεξήγησης, ότι άλλος ο θεσμικός ρόλος ημών και άλλος του ανθρώπου που είναι η “ψυχή” της Εθνικής. Εμείς μπορούμε και καθ’ υπερβολή να γράψουμε κάτι (δημοσιογραφική αδεία) και καθένας μας καθημερινά κρίνεται. Όταν όμως ο Γιώργος Κολοκυθάς χρησιμοποιεί τις εκφράσεις που χρησιμοποίησε, τότε η απόλυση γίνεται άκομψη. Ιδιαιτέρως άκομψη…