Οι όψιμοι μπασκετικοί, αυτοί που έχουν μάθει να διαβάζουν με ευλάβεια τα στατιστικά και να κρίνουν εξ αποτελέσματος, θα χρειαστεί να διαβάσουν ξανά και ξανά το… μάθημά τους για να εξηγήσουν τί συμβαίνει στον φετινό Ολυμπιακό. Γιατί, χωρίς κανείς να τον υποχρεώνει να πάρει εκ νέου την Ευρωλίγκα, η εικόνα του τόσο στην Κωνσταντινούπολη (κόντρα στην Εφές) όσο και χθες στο ΣΕΦ (κόντρα στη Ζαλγκίρις), δεν είναι ανάλογη των προσδοκιών του κόσμου, που φέτος στηρίζει πραγματικά την ομάδα.
Και δεν είναι ανάλογη των προσδοκιών όλων όσων μέτρησαν +2, δεδομένου ότι σε απόλυτα νούμερα ο Περπέρογλου και ο Μαυροειδής είναι καλύτεροι των Κέσελ / Παπαδόπουλου (Γλυνιαδάκη, όπως το επιθυμείτε).
Εμείς δεν περιμένουμε να μας πει η στατιστική αυτό που βλέπουν τα μάτια μας. Και δεν το παίζουμε ειδήμονες, αλλά μετά από τόσα χρόνια που παρακολουθούμε (και όχι βλέπουμε) το σπορ μπορούμε να αντιληφθούμε ένα – δυο απλά πραγματάκια:
● Ο Ολυμπιακός “ζει και πεθαίνει” με το σουτ. Αν μέσα στη διάρκεια του παιχνιδιού έχει υψηλά ποσοστά, τότε φτάνει στη νίκη (έστω και με επισφάλεια). Θυμηθείτε πως κόντρα στην Κάχα Λαμποράλ είχε κάποια στιγμή 8/10 τρίποντα, ενώ και απέναντι στον Παναθηναϊκό είχε (στο πρώτο μισό) εξαιρετικά ποσοστά. Και πάλι τα δύο ματς δεν τα “καθάρισε” εύκολα.
● Ο Ολυμπιακός έχει μια… παγκόσμια πρωτοτυπία: Ποστάρει με τα “τεσσάρια“, όχι όμως με τα “πεντάρια“! Και δεν μπορώ να βρω άλλη ομάδα που να επιχειρεί υψηλή πτήση, χωρίς “post up” παιχνίδι. Γιατί, ακόμα κι αν ο Γιώργος Πρίντεζης (πλέον διαβάζουν όλοι το παιχνίδι του και τον προσέχουν πολύ περισσότερο από πέρυσι) είναι συνεπής (που δεν μπορεί να είναι πάντα), δεν είναι αρκετός.
● Ο Ολυμπιακός παίζει στην ουσία με έναν σέντερ και αυτόν με ύψος κάτω των δύο μέτρων. Είναι στιγμές που μοιάζει συγκινητικός ο Κάιλ Χάινς, δικαιολογεί στο έπακρο την παρουσία του στο “ερυθρόλευκο” ρόστερ, αλλά με τον Τζόι Ντόρσεϊ “αόρατο” στην επίθεση και τον Δημήτρη Μαυροειδή τυπική αναφορά στο φύλλο αγώνα, δεν βγαίνει χρονιά.
Το γράψαμε, το είπαμε στην εκπομπή του Σωτήρη Γεωργίου στην ΕΡΑ και γίναμε στόχοι (συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια) κριτικής. Ορθότατο, γιατί οι κρίνοντες κρίνονται. Μόνο που εκφράσαμε τις ενστάσεις μας για το αξιόμαχο του φετινού Ολυμπιακού όχι μετά από μια βαριά ήττα, αλλά μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού. Τότε, σε πείσμα αριθμών και “ερυθρόλευκης” ευφορίας σημειώσαμε ότι ο φετινός Ολυμπιακός δεν μας πείθει.
– Ναι, πολύ καλή η προσθήκη του Περπέρογλου, αλλά έχει μπλέξει τον Παπανικολάου κι ενώ σε απόλυτους αριθμούς το “3” (δεν υπάρχουν θέσεις στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά το χρησιμοποιούμε για να καταλαβαινόμαστε) είναι καλύτερο από πέρυσι, πρακτικά οι “κόκκινοι” ό,τι κερδίζουν μπροστά το χάνουν πίσω.
– Ναι, είναι εξαιρετικός ο Βασίλης Σπανούλης, είναι ηγέτης με τα όλα του, αλλά δεν μπορεί να μην συμμετέχει στην εξίσωση ο Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους.
– Ναι, οι νεαροί παίκτες του Ολυμπιακού απέκτησαν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, αλλά έχασαν αρκετή από τη… γυαλάδα στο μάτι και πλέον έχουν περισσότερο στον νου τους να σκοράρουν, από το να αμυνθούν.
Ο Ολυμπιακός χρειάζεται δύο πράγματα:
● Να αντιληφθούν όλοι πως οι περσινές διακρίσεις δεν φέρνουν πριμ φετινές νίκες και να ξαναγυρίσουν στις βασικές αξίες, αυτές που τους οδήγησαν σε δύο κορυφές.
● Να αναζητηθεί άμεσα ένας σέντερ, προκειμένου να ενισχυθεί η άδεια φροντ λάιν. Όσο ο Ολυμπιακός επιμένει να παίζει με τον Χάινς, θα είναι βορά στις διαθέσεις των αντιπάλων. Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν είναι μόνο ότι μπροστά του οι αντίπαλοι ψηλοί μοιάζουν… βροντόσαυροι, είναι και το γεγονός ότι σχεδόν όλοι αδιαφορούν για τα αμυντικά τους καθήκοντα (τον Ντόρσεϊ θα φοβηθούν;) και βγαίνουν διαρκώς σε βοήθειες, κάνοντας δύσκολη κάθε διείσδυση των περιφερειακών και των ημίψηλων της ομάδας του Πειραιά.
Αφήστε, που πλέον αρχίζει και υπάρχει εμφανές πρόβλημα στα ριμπάουντ (που πάντως δεν είναι ευθύνη μόνο των ψηλών), ενώ συχνά πυκνά η ρακέτα μοιάζει με αφύλακτη διάβαση.
Η κριτική είναι εύκολη είτε μετά από ήττα των 27 πόντων, είτε μετά από εντός έδρας ήττα των 18, αλλά εμείς τα ίδια λέγαμε και μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, και μετά τη νίκη επί της Κάχα Λαμποράλ (τα γραπτά μένουν).
Βεβαίως, η ευθύνη για αλλαγές (προσώπων, νοοτροπία, αγωνιστικού στυλ) δεν βαραίνει εμάς, αλλά τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Εμείς απλά καταγράφουμε, όχι αυτά που λένε τα στατιστικά, αυτά που λένε τα… ματάκια μας και ο τρόπος που “διαβάζουμε” το μπάσκετ.