Ο φίλος Γιώργος Νικολάου, τη προτροπή του έτερου Καππαδόκη, Φώτη Βασιλόπουλου, με έβαλαν στο… τρυπάκι να ασχοληθώ με κάτι που χρόνια ήθελα να κάνω: Με την ελληνική σημαία. Αλλά πριν αναφερθώ στο σύμβολο του έθνους, ας… “βρίσουμε” παρέα.
Αν διαβάζατε να γράφω για “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν“, ή αν σε κάποια αποστροφή του λόγου μου στρίμωχνα εκφράσεις όπως “… ούτε γαμούσιν, ούτε εκγαμίζονται” ίσως να με παρατηρούσατε, καθώς το κείμενό μου μπορεί να διαβάζουν και… ανήλικοι (καλό θα ήταν).
Κι όμως η πρώτη φράση προέρχεται από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ενώ η δεύτερη είναι απόσπασμα από την ομιλία του Χριστού στους Σαδουκαίους και ακούγεται σε κάποια από τα Ευαγγέλια της Μεγάλης Εβδομάδας (μην ζητήσετε περισσότερα, οι γνώσεις περί των θρησκευτικών εξαντλήθηκαν. Ας είναι καλά το… διαδίκτυο και η στιγμιαία έρευνα, για τις ανάγκες του σχολίου.
Πρόδηλο είναι πως οι πατέρες του Χριστιανισμού, πολλώ δεν μάλλον ο ίδιος ο Χριστός δεν ήταν υβριστές και αθυρόστομοι. Είναι διαφορετική η έννοια που χρησιμοποιούνται οι λέξεις στα “άγια κείμενα” και διαφορετική στην καθημερινότητά μας, όταν κάποιος περνά το “Stop“, ή αργεί να ξεκινήσει στο φανάρι. Ήτοι, δεν είναι πρόβλημα οι λέξεις, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούνται.
Όπου λέξεις, βάλτε τώρα τη σημαία. Τη γαλανόλευκη σημαία, για την οποία Έλληνες, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, χρώματος, πολιτικής ιδεολογίας, έχυσαν το αίμα τους. Για το σύμβολο του ελεύθερου έθνους, του κυρίαρχου λαού μας.
Ένας διαδηλωτής χτυπήθηκε επειδή είχε την… ατυχή έμπνευση να κατεβεί με ελληνική σημαία στην πορεία, αντί με το κομματικό (ενίοτε και πλαστικό) σημαιάκι. Από μόνο του το γεγονός είναι καταδικαστέο. Κι αν συνυπολογίσουμε ότι χτυπήθηκε (έτσι λέει το ρεπορτάζ) από κουκουλοφόρους, τότε το ζήτημα ανάγεται σε άλλο επίπεδο.
Ο “απόλυτος επαναστάτης” (αν ζούσε και μας διάβαζε, θα μας διέγραφε από φίλους στο facebook, αν και δεν φαντάζομαι να είχε facebook), Ερνέστο Τσε Γκεβάρα έλεγε εύστοχα πως: “Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του“.
Πίσω από την κουκούλα μπορεί να είναι ένας τάχα μου αναρχικός, ένας προβοκάτορας σε διατεταγμένη υπηρεσία, εσύ, εγώ, ο… Χατζηπετρής. Αλλά, δεν θα κρυφτώ πίσω από την επιλογή του, να κρυφτεί και να χτυπήσει.
Είναι πρόδηλο πως η σημαία μας δημιουργεί σε κάποιους κύκλους, νεαρών κυρίως, που κινούνται περισσότερο στα Εξάρχεια, παρά στο Κεφαλάρι, αρνητικά συναισθήματα. Στρεβλή αίσθηση, αλλά εμείς οφείλουμε να αναζητήσουμε το γιατί.
● Μήπως δεν είναι η σημαία κομμάτι της στολής κάθε Ματατζή, που χωρίς προφανή δικαιολογία ανοίγει κεφάλια διαδηλωτών, ακόμα και συνταξιούχων; ΟΧΙ, δεν μιλώ για κάθε άνδρα των ΜΑΤ, αλλά γι’ αυτούς που λειτουργούν ως “Ράμπο“, ως “καβλόμπατσοι” κι αυτούς που τους ανέχονται δίπλα τους. Και μοιραία, σε μια επικίνδυνη γενίκευση, τους παίρνει όλους η μπάλα.
● Μήπως δεν είναι η σημαία κομμάτι της στολής κάθε καραβανά, που καλύπτει τα όποια ψυχολογικά προβλήματα και τις μακροχρόνιες περιόδους αγαμίας, κάνοντας καψώνια σε 18χρονα παιδιά, τα οποία πηγαίνουν να υπηρετήσουν την πατρίδα και βιώνουν απαράδεκτες καταστάσεις;
● Μήπως δεν είναι η σημαία σύμβολο αυτών που καταστρέφουν τη ζωή μας καθημερινά; Στο όνομά της δεν ορκίστηκε ο Άκης; Στο όνομα του ελληνικού λαού και με τη σημαία έξω από τα κεντρικά τους καταστήματα, δεν παίρνουν οι τράπεζες τα σπίτια του κόσμου, οδηγώντας τον στην αυτοκτονία;
● Μήπως δεν ήταν η σημαία κομμάτι από το κάδρο του δικαστηρίου που αθώωσε τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση “ζαρντινιέρα” της Θεσσαλονίκης;
● Μήπως δεν είναι η σημαία σύμβολο παρακρατικών, παλιότερα και τώρα, μήπως δεν είναι η σημαία η αφορμή για να στηθεί το πρώτο τείχος απέναντι στους μετανάστες (θυμηθείτε την ιστορία με τις μαθητικές παρελάσεις);
● Μήπως δεν είναι η ίδια σημαία που έκαψαν στο Πολυτεχνείο, στο Σύνταγμα κι αλλού; Μήπως δεν είναι η ίδια σημαία που τοποθετείται στην κεφαλή της πορείας για την Επέτειο του Πολυτεχνείου;
● Μήπως δεν είναι η σημαία που σήκωσαν οι πιτσιρικάδες στο Βρετανικό Μουσείο, ή η σημαία που πασχίζουν οι αθλητές να δουν -δακρυσμένοι- να σηκώνεται στον πιο ψηλό ιστό;
Είναι η ίδια σημαία, που είχαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, η σημαία του Άρη, η σημαία του Κολοκοτρώνη, αλλά και του Έλληνα που σκότωσε τον γιο του “γέρου του Μοριά“.
Η σημαία δεν φταίει. Άλλωστε ποτέ δεν μπορούσε να φταίει ένα… πανί. Όμως τα σημαντικότερα πράγματα δεν είναι πράγματα. Κι η σημαία δεν είναι ένα πανί, αλλά ο συμβολισμός, οι θυσίες, οι ελπίδες, η αγάπη. Αυτή η αγάπη που έστειλε γυναίκες να τυλίγονται με αυτή και να πέφτουν είτε από βράχους, είτε μπροστά στις ερπύστριες.
Ο συμβολισμός της άλλαξε. Για τους νεότερους έγινε σύμβολο εξουσίας. Ίσως γιατί μάθαμε να αγαπάμε περισσότερο την πάρτη μας από την πατρίδα, ίσως γιατί η πατρίδα παραδόθηκε σε χέρια απατρίδων.
Εύκολος δρόμος η καταδίκη του γεγονότος και η… ευχή των συντηρητικών “να τους πιάσουν και να τους σπάσουν τα κόκκαλα“. Δύσκολος δρόμος: Να αναζητήσουμε, ο καθένας μέσα του, ενδεχόμενο προσωπικής συμμετοχής σε αυτή την τρύπα, που εδώ και καιρό έχει ανοίξει στη σημαία…