Νιώθω ότι αδικούμε λίγο τον Ολυμπιακό, καθώς πέτυχε μια σπουδαία νίκη επί της Κάχα Λαμποράλ (έλεος με την γκρίνια για τη διαφορά που χάθηκε), όμως για μένα η… είδηση της χθεσινής μέρας ήταν το βίντεο της Εφές, γι’ αυτό και θα ασχοληθώ με την υπερπαραγωγή, αφήνοντας για αύριο – μεθαύριο (έστω και αργοπορημένα) τη συζήτηση για τη νέα “ερυθρόλευκη” παραγωγή.
Κάποιοι Ελληναράδες θεωρούν απολίτιστους τους Τούρκους. Μπορεί και να ‘χουν δίκιο. Εμείς, όμως, που μοιράσαμε (οι πρόγονοί μας) τον πολιτισμό στον πλανήτη, σημαδεύουμε τους παίκτες με φωτοβολίδες και αντικείμενα, τους υποχρεώνουμε να επιστρέψουν με ταξί, τους… επισκεπτόμαστε στις προπονήσεις για να τους δείξουμε ποιος είναι το αφεντικό, τους αποδοκιμάζουμε οσάκις γνωρίζουν την ήττα.
– “Μα και στην Τουρκία γίνονται αυτά” ακούω μια φωνή από το… βάθος, από έναν φίλο που διάβασε την παραπάνω παράγραφο.
– “Ναι, αλλά εμείς είμαστε… πολιτισμένοι κι αυτοί απολίτιστοι” απαντώ.
Είναι ντροπή και να ισχυριστώ ότι έχω παίξει μπάσκετ (σε χαμηλότατο επίπεδο, το έχω κάνει και αυτό), όμως ποτέ δεν ζήλεψα βλέποντας έναν παίκτη να σηκώνει το ευρωπαϊκό τρόπαιο, να πετυχαίνει το καθοριστικό τρίποντο, να κατακτά τον… πλανήτη. Ποτέ δεν σκέφτηκα “θα ήθελα να ήμουν στη θέση του“. Μέχρι χθες.
Είδα πάνω από 10 φορές το βίντεο και κάθε φορά προσπαθούσα να δω τις εκφράσεις των προσώπων των παικτών της Εφές, τις αντιδράσεις τους, πότε ξεκίνησε να τραγουδά ο Τουντσερί, να χειροκροτεί ο Ερντέν, να το διασκεδάζει ο Γκιονλούμ, να χορεύει ο Λούκας. Ναι, για πρώτη φορά σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.
Η “ζήλεια” έγινε στεναχώρια. Ίσως γιατί μέσα στις προτάσεις που είχα καταθέσει στον προηγούμενο πρόεδρο του ΕΣΑΚΕ (και οι οποίες πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων) ήταν μια που συμπεριλάμβανε το Μέγαρο Μουσικής (όχι, βέβαια, με τόσο προχωρημένη ιδέα). Ίσως γιατί απλά τα τελευταία 20 χρόνια ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, προωθητικές ιδέες έχω δει να υλοποιούνται. Κι αυτές πρωτόγονης αδεξιότητας, καμία σχέση με αυτό που είδαμε.
Ακούω παράγοντες να επαναλαμβάνουν μονότονα “δεν έχουμε λεφτά“. Αλήθεια, πόσα… εκατομμύρια ξόδεψε για να φτιάξει αυτό το βίντεο η Εφές; Το κόστος υλοποίησης της ιδέας, φαντάζομαι ότι μπορεί να καλυφθεί ακόμα και από ομάδες που απειλούνται από οικονομικό κραχ, πόσο μάλλον από τους δύο “μεγάλους” της Αθήνας, ή τους πάλαι ποτέ οικονομικά “μεγάλους” της Θεσσαλονίκης.
Δεν είναι θέμα κόστους, αλλά θέμα διάθεσης. Κυρίως, θέμα κατανόησης. Αν κάποτε καταλάβουμε πως η επαφή με το μπάσκετ δεν μπορεί να αρχίζει και να τελειώνει στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, ίσως αρχίσει να συμβαδίζει το κομμάτι των ελληνικών επιτυχιών, με το κομμάτι της διεισδυτικότητας, της προβολής, της επίδρασης των ομάδων στην κοινωνία.
Χρειάστηκαν 3.02” για να αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον πλανήτη, ότι οι γείτονές μας δεν τρίβουν πέτρες για να ανάψουν φωτιά, ότι ο αθλητισμός και η τέχνη μπορεί να παντρευτούν, αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, ότι τα μπάσκετ είναι η αφορμή για να συμβούν πολλά καλά πράγματα και όχι εικόνες σαν αυτές στο Ελληνικό.
Δεν θα γκρινιάξω άλλο. Για όσους δεν έτυχε να δουν το βίντεο, το προβάλλουμε και από εδώ. Και γι’ αυτούς που το είδαν, μια δεύτερη ματιά δεν βλάπτει. Άλλωστε, είναι χορταστικό.
Υ.Γ.: Την επόμενη φορά που η διοίκηση μιας ομάδας (εν προκειμένω των “αιωνίων“, αφού αυτοί έχουν… αφορμές για εξόδους και έξοδα), μαζί με τους παίκτες, αποφασίσουν να γιορτάσουν μια επιτυχία, χορεύοντας τσιφτετέλι και πετώντας λουλούδια, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι κι ένα πούρο στο στόμα, ας σκεφτούν πως αυτοί που ανακάλυψαν τον χορό της κοιλιάς, προχώρησαν πιο πέρα. Εμείς;
Υ.Γ.1: Η φωτογραφία συνδέει δύο ασύνδετα γεγονότα. Την παρουσία των παικτών της Εφές στο… Μέγαρο Μουσικής και τον τραυματισμό του Χάινς στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Είναι δική μας, αυθαίρετη, σύνθεση, αλλά δεν μοιάζει να κοιτούν λυπημένοι οι… απολίτιστοι τους… πολιτισμένους;
Υ.Γ.2: Αν επιχειρούμε να υφαρπάξουμε στοιχεία πολιτισμού τους, παρακολουθώντας τον Σουλεϊμάν και άλλες ταινίες, μάλλον ξεκινήσαμε από πολύ χαμηλά…
Υ.Γ.3: Και το τραγούδι, για όσους το άκουσαν και τους άρεσε. Σημαίνει κάτι σαν “κανείς δεν είναι καλύτερος από σένα” και είναι από τα πιο γνωστά στην Τουρκία. Σε ροκ εκτέλεση, υπάρχει όμως και πιο… λυρική εκδοχή.