Του Γιώργου Κογκαλίδη
16/05/2012
Ποτέ δεν φημιζόμουν για την προσήλωσή μου σε στατιστικά
στοιχεία, οπότε δεν σκοπεύω να ανατρέξω 30
και 40 χρόνια πίσω για να βρω ανάλογη περίπτωση όπου στον τελικό του
πρωταθλήματος μιας χώρας, συναντώνται ο πρώην
πρωταθλητής Ευρώπης με τον νυν. Άλλωστε, μικρή σημασία έχει αν η
ιστορία γράφεται τώρα, ή επαναλαμβάνεται…
Ο Ολυμπιακός
υποδέχεται τον Παναθηναϊκό και πλέον
ο τελικός του ελληνικού πρωταθλήματος έχει -κατά μία εκδοχή- πανευρωπαϊκό χαρακτήρα. Με
αντιξοότητες, δυσκολίες, πολλά και έντονα οικονομικά προβλήματα, με μόλις 13 ομάδες
στην… κούρσα, το ελληνικό πρωτάθλημα παράγει πρωταθλητές Ευρώπης.
Μαγική εικόνα; Ίσως, όμως αυτή είναι η εικόνα. Αντίθετα, διόλου
μαγική δεν είναι η εικόνα της μονοδιάστατης
(και μονόχρωμης) εικόνας στις εξέδρες, επειδή σε αυτή τη
γωνιά του πλανήτη είναι τόσο… άντρακλες που δεν μπορούν να
ανεχτούν τη διαφορετικότητα του άλλου.
Το ερώτημα που εύλογα μπορεί να θέσει κανείς είναι αν μας
αξίζει να κατέχουμε την κορυφή της Ευρώπης. Αν σε αυτό το πρωτάθλημα, με αυτούς
τους οπαδούς (γιατί οι φίλαθλοι είναι υπό διωγμό από τα ελληνικά γήπεδα),
αναλογούν οι… νυν και οι… πρώην κυρίαρχοι του παιχνιδιού.
Για να μην πάμε μακριά, ήταν όμορφη η εικόνα των λιγοστών
φιλάθλων του Παναθηναϊκού, οι οποίοι
έμειναν ως το φινάλε όχι μόνο του τελικού, αλλά και της απονομής, και
χειροκρότησαν τον “αιώνιο”
αντίπαλο για το μοναδικό του κατόρθωμα. Τόσο
όμορφη, που σχεδόν δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Υπάρχει έστω ένας που να διαφωνεί πως αν ο κύριος όγκος
των οπαδών του ΠΑΟ ήταν στο γήπεδο
και αυτοί οι λίγοι φίλαθλοι τολμούσαν να χειροκροτήσουν, θα έτρωγαν
περισσότερες απ’ όσες θα έτρωγαν αν εμφανίζονταν αύριο στο ΣΕΦ με “πράσινα”
διακριτικά;
Ναι, έχει δίκιο ο Βασίλης
Οικονομίδης, το μπάσκετ βγάζει τους Έλληνες
στους δρόμους. Κι όχι μόνο τους βγάζει
στους δρόμους, αλλά τους έχει κάνει και πολυταξιδεμένους, με τόσα συνεχόμενα φάιναλ φορ. Όμως, βγάζει κι εμάς από τα
ρούχα μας, όταν τους βλέπουμε να πλακώνονται στην Αγιά Σοφιά, παλιότερα στους Άγιους
Τόπους, αύριο στην Ακρόπολη, στη Μέκκα, τί σημασία έχει;
Πολλοί ήταν αυτοί που δάκρυσαν την ώρα που οι αρχηγοί του Ολυμπιακού σήκωναν το τρόπαιο στο
“Σινάν Ερντέμ“. Άλλοι
τόσοι δάκρυσαν πέρυσι στη Βαρκελώνη, στο Βερολίνο
το ’09 και πάει λέγοντας. Γιατί
δάκρυσαν, αν δεν μπορούν να νιώσουν το βαθύτερο νόημα της συμμετοχής στην
κορυφαία ομάδα της Ευρώπης;
Από αύριο ξεκινούν οι τελικοί και θαρρώ πολλοί συνάδελφοί μας
από το εξωτερικό θα ήθελαν να είναι στη θέση μας. Να ζουν τις συγκινήσεις του
πρωταθλήματος, με τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες. Εμείς, αντίθετα, πάμε με… κρύα καρδιά στο γήπεδο, αφού
έχουμε μάθει τη… διαδικασία.
Αν νικήσει η γηπεδούχος (εν προκειμένω ο Ολυμπιακός) όλα είναι καλώς καμωμένα.
Αν χάσει, φταίνε οι διαιτητές που
πάντα είναι με τον αντίπαλο και αμέσως μετά οι δημοσιογράφοι που πάντα είναι στη δούλεψη του αντιπάλου.
Ο Ολυμπιακός για
κάθε ένα από τα πρωταθλήματα που έχασε διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, την
οποία -φυσικά- ελέγχει ο πρωταθλητής
Παναθηναϊκός.
Ο Παναθηναϊκός
για κάθε ένα από τα τρία τελευταία φάιναλ
φορ που μετείχε (εκ των οποίων κατέκτησε τα δύο!) ουρλιάζει για τη
διαιτησία, η οποία απέτυχε τρεις φορές να δώσει τον τίτλο στην ομάδα που
προτιμούσε (στο Βερολίνο στην ΤΣΣΚΑ,
πέρυσι στην Μπαρτσελόνα που έμεινε
εκτός φάιναλ φορ και φέτος ξανά στην
ΤΣΣΚΑ).
Μα δεν έχετε βαρεθεί τόσο καιρό τα ίδια και τα ίδια; Τη Σκλεναρίκοβα να είχατε ερωμένη και να
κάνατε διαρκώς έρωτα στην ίδια στάση θα είχατε σκυλοβαρεθεί. Πόσο καιρό θα
νιώθετε πως είσαστε ταυτόχρονα οι καλύτεροι και οι πιο αδικημένοι; Πόσο καιρό
θα φοράτε οι μεν τα “κόκκινα“,
οι δε τα “πράσινα” γυαλιά;
Εντάξει, λάθη κάνουν
οι διαιτητές, αλλά έλεος. Λάθη κάνουν και οι παίκτες, λάθη κάνουν και οι
προπονητές. Απολαύστε το παιχνίδι, χαρείτε τη διαφορετική άποψη στην εξέδρα,
ζήστε λίγο με τους φίλους (και ταυτόχρονα οπαδούς της αντίπαλης ομάδας) τον
τελικό, νιώστε λίγο άνθρωποι…
Σε άλλη χώρα ζω; Μάλλον. Αλλά ποιος δεν θα ήθελε να ζει σε
εκείνη τη χώρα, όπου θα είχαμε στους τελικούς φίλους και των δύο ομάδων;