“Αμαύρωσαν” τη βραδιά των βετεράνων της Θεσσαλονίκης 200 οπαδοί του ΠΑΟΚ (λέει το ρεπορτάζ), που μπήκαν μέσα κι άρχισαν να βρίζουν τον Γκάλη (!!!), τον Ιωαννίδη, τον Άρη. Κι άρχισε άλλος ένας κύκλος δημοσιευμάτων και αναρτήσεων στο facebook και στο twitter για το φαινόμενο της βίας, για το πόσο ανεγκέφαλοι είναι αυτοί που χάλασαν μια γιορτή, για το μέγεθος της ανυπαρξίας του κράτους και την ανάγκη για καταστολή και παραδειγματική τιμωρία. Μια από τα ίδια δηλαδή…
Το “ανάθεμα” σε αυτούς τους μικρόνοους είναι δικαιολογημένο και εν πολλοίς επιβεβλημένο. Όμως, αναρωτιέμαι, τί φταίνε αυτοί που δεν ξέρουν; Αυτονόητο είναι πως για τα χάλια της παιδείας (εν προκειμένω της αθλητικής) τελευταίοι που ευθύνονται είναι οι… μαθητές, ακόμα κι εκείνοι που δεν επιδέχονται μάθησης.
Γιατί να σεβαστούν οι ανεγκέφαλοι τον Γκάλη, όταν η πολιτεία δεν φρόντισε να δώσει σε ένα γήπεδο το όνομά του; Όταν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είπε το αμίμητο “δεν δίνουμε σε γήπεδο το όνομα ανθρώπου που είναι εν ζωή“, λίγα χρόνια πριν δοθεί το δικό του όνομα στο κλειστό του Πύργου.
Γιατί να σεβαστούν τους βετεράνους όταν οι ίδιες οι ομάδες τους έχουν διαγράψει; Όταν, για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός κατέβασε το λάβαρο με τον Παναγιώτη Γιαννάκη και το πρώτο ευρωπαϊκό του 1996, επειδή επέλεξε να γίνει προπονητής του Ολυμπιακού (λες και του ζήτησε ο ΠΑΟ να καθίσει στον πάγκο του και αρνήθηκε).
Γιατί να σεβαστούν το άθλημα τα παιδιά που καθημερινά διαβάζουν στις εφημερίδες για στημένα (όχι στο μπάσκετ, αλλά στο ποδόσφαιρο. Στημένα που ποτέ δεν αποδείχθηκε ότι “στήθηκαν“), που μεγάλωσαν με τη λογική του “η ομάδα δεν χάνει ποτέ, η διαιτησία φταίει για όλα” από εφημερίδες – οπαδικά έντυπα ταλιμπανέζικου τύπου;
Γιατί να σεβαστούν τους θεσμούς, όταν οι διοργανωτές αδιαφόρησαν για το πού θα καθίσουν ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, ο ομόλογός του στον Άρη και στον ΠΑΟΚ; Γιατί το θέμα δεν είναι αν ο Αρβανίτης έψαχνε θέση κι αν ο Χαλβατζάκης (των 100 εισιτηρίων) βρέθηκε στα… ορεινά των δημοσιογραφικών, αλλά αν οι διοργανωτές ένιωσαν υποχρέωση να τηρήσουν πρωτόκολλο και να δείξουν την απαιτούμενη υπευθυνότητα ως οικοδεσπότες.
Γιατί να μην κάνουν τον… χαβά τους, σε μια χώρα που καθένας κάνει ό,τι θέλει, που τίποτα δεν λειτουργεί, που το κράτος μοιάζει με παράλυτο. Κι αν δεν σεβόμουν όσο τίποτ’ άλλο τους ανθρώπους με αναπηρία, θα πρότεινα να μετατραπεί η 3 Δεκέμβρη (Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπων με αναπηρία και όχι “Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες” που γράφουν και λένε οι αγράμματοι) σε… εθνική εορτή. Γιατί, οι Ανάπηροι δεν έχουν ειδικές ανάγκες. Το κράτος μας έχει, εμείς οι… κατά τα άλλα αρτιμελείς έχουμε.
Γιατί να μην τα σπάσουν όλα, από τη στιγμή που ξεκίνησαν και πήγαν με πορεία στο γήπεδο, ανενόχλητοι. Αν ήταν εργαζόμενοι που διαμαρτύρονται γιατί έκλεισε το εργοστάσιο που δούλευαν, θα είχαν φάει κάνα δυο κιλά χημικά έκαστος, για να μάθουν να μην φωνάζουν.
Ακούστηκαν υβριστικά συνθήματα, από αυτά που κάθε εβδομάδα ακούμε. Σιγά τα ωα. Κι αν το γήπεδο ήταν γεμάτο με παιδιά, γιατί να μας ενοχλήσει; Απλά μαθαίνουν νέες λέξεις, να τις πουν αύριο στο σχολείο, να νιώσουν περήφανοι έναντι των συμμαθητών τους, οι οποίοι δεν είχαν τη δυνατότητα για ένα μάθημα αθλητικής παιδείας στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα. Δείτε το ως “εκπαιδευτική ημερίδα” εκκολαπτώμενων χούλιγκαν.
Όλοι όσοι κράζουν το παράγωγο, ας ασχοληθούν με τους… παραγωγούς. Εικόνα μας είναι αυτοί οι αδαείς περί του αθλητικού ιδεώδους, εικόνα που εμείς με κόπο και μεράκι σιάξαμε.
Να είμαστε καλά να την απολαμβάνουμε, σαν ένα έργο κακότροπης τέχνης, που κανείς δεν θέλει στον τοίχο του σπιτιού του, αλλά όλοι βάλαμε μια (μικρή, ή μεγάλη) πινελιά…