Όταν πριν από καιρό αποκάλεσα τον φίλο Ηλία Ζούρο “υπάλληλο του μήνα” το έκανα γιατί πραγματικά τον ένιωθα φίλο. Κι οι φίλοι λένε την αλήθεια, με όποιο κόστος, έστω κι αν δεν είναι αυτό που ο άλλος περιμένει να διαβάσει (πρόβλημα του επαγγέλματός μας).
Ο Ηλίας Ζούρος δεν είναι κακός προπονητής. Το αντίθετο. Στην Εθνική έδειξε μια πτυχή του εαυτού του, που του μειώνει την αγοραστική αξία: θέλει να τα έχει καλά με την κεντρική διοίκηση (εν προκειμένω της ομοσπονδίας).
Έκανε κακό κοουτσάρισμα κόντρα στη Νιγηρία κι αν δει το βίντεο θα συμφωνήσει κι αυτός. Όμως, αυτή ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το παιχνίδι χάθηκε πολύ νωρίτερα και όχι μόνο επειδή ξεμείναμε από ψηλούς, όπως έγραψα χθες στο αντίστοιχο σχόλιό μου.
Όταν πας με τα νερά του… αφεντικού, σύντομα ανακαλύπτεις πως ανάμεσα στους παίκτες υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν (αντίστοιχα αφεντικά) και θες να τα έχεις καλά μαζί τους, γιατί αυτοί θα σε στηρίξουν. Πας και με τα νερά των γελωτοποιών που περιστοιχίζουν την Εθνική (για να πάρουν λάμψη από τη λάμψη της), αφού με αυτούς διασκεδάζει ο “μεγάλος“.
Στο τέλος της ημέρας υποχρεώνεσαι να πας με τα νερά όλων, γιατί… δεν λέει να τα βάζεις μόνο με τους αδύναμους κρίκους της αλυσίδας και πριν το καταλάβεις γίνεσαι εσύ ο αδύναμος κρίκος. Κι αν τα πράγματα κυλήσουν ομαλά, αν προκριθείς επειδή απλά το ελληνικό μπάσκετ συγκαταλέγεται (όχι άδικα και ανεξάρτητα από την τωρινή αποτυχία) στα κορυφαία του πλανήτη, είσαι κομμάτι ενός πετυχημένου παζλ κι όλα καλά.
Στην αποτυχία, όμως, μην κοιτάς τους άλλους. Εσένα δείχνουν όλοι. Κι είναι δεδομένο ότι θα πιεις το ποτήρι ως την τελευταία σταγόνα (η μοίρα του προπονητή), όπως είναι δεδομένο πως όταν κάνεις την αυτοκριτική σου, όντας έξω από το κάδρο με τη φωτογραφία του επόμενου αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, θα σκέφτεσαι μόνο ένα πράγμα: Να είχες χάσει με τον δικό σου τρόπο.
Η ιστορία (του Ζούρου) επαναλαμβάνεται με μια χαιρέκακη μονοτονία. Όπως και στον Ολυμπιακό, έτσι και στην Εθνική, απέτυχε επειδή δεν δοκίμασε να δουλέψει με τον δικό του τρόπο. Απέτυχε γιατί δεν θέλησε να συγκρουστεί. Κι απέτυχε -ουσιαστικά- χωρίς να βάλει τη δική του πινελιά, χωρίς να έχει ρίξει τη ζαριά του.
Δεν τόλμησε να πει (όταν έπρεπε) στον Σοφοκλή “φύγε αγόρι μου, πήγαινε στο κορίτσι σου που σε έχει ανάγκη και όταν βεβαιωθείς ότι όλα είναι καλά, η πόρτα της Εθνικής είναι ανοιχτή για σένα“. Θα σκίζονταν για πάρτη του ο Σχορτσιανίτης.
Δεν τόλμησε να πει (όταν έπρεπε) στον Λουκά “κοίτα λεβέντη μου τί θα κάνεις με τη μητέρα σου και μην ακούς κανέναν. Εγώ είμαι εδώ“. Θα έπεφτε στη φωτιά για πάρτη του ο Μαυροκεφαλίδης.
Πριν από χρόνια, όταν στην Εθνική “… τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά“, σε αυτόν τον δικτυακό τόπο (νεοσύστατο τότε), ο Λάζαρος Παπαδόπουλος βγήκε και είπε πράγματα με το όνομά τους. Τα έβαλε με το “τοτέμ” της Εθνικής, τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη, γιατί δεν ήταν δίπλα τους, γιατί δεν τον ένιωθαν (οι διεθνείς) δικό τους.
Ο Γιαννάκης έφυγε, ο Ζούρος ήρθε (ο Καζλάουσκας δεν με αφορά), όμως τα πράγματα δεν άλλαξαν. Ή μάλλον άλλαξαν προς το χειρότερο. Ο προπονητής, αρχής γενομένης με τον Λιθουανό, έγινε “η φωνή της ομοσπονδίας“. Το αποτέλεσμα είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.
Δυστυχώς Ηλία, όλοι οι πάλαι ποτέ “υπάλληλοι του μήνα” συνωστίζονται στο ταμείο ανεργίας, γιατί απλά ήταν, είναι και θα είναι “αναλώσιμοι“.
Εσύ προφανώς και θα βρεις ομάδα (φαντάζομαι στο εξωτερικό), όμως έκλεισες μια πόρτα, έχασες μια ευκαιρία, μόνο και μόνο γιατί ήθελες να είσαι αποδεκτός σε αυτούς που αύριο θα σε ξεχάσουν (κι αν τους βολεύει μπορεί και να σε “θάψουν“, όπως έκαναν με τον προκάτοχό σου).
Οι προπονητές λένε πως οι ήττες έχουν διδακτικό χαρακτήρα. Ας ελπίσουμε πως ο… επόμενος θα έχει πάρει το μάθημα από το πάθημα του… προηγούμενου.
Η Εθνική δεν χρειάζεται μόνο καλούς παίκτες. Χρειάζεται διαφορετικό μείγμα πολιτικής, χρειάζεται πάνω και πρώτα απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Γιατί πριν χαθεί η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χάθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις…
Υ.Γ.: Να σου θυμίσω κάτι που λέγαμε στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Όταν ξαφνικά το τηλέφωνο σταμάτησε να χτυπά…