Του Γιώργου Κογκαλίδη
17/02/2012
Ο έξυπνος άνθρωπος δεν κάνει δύο φορές το ίδιο λάθος.
Ο Βασίλης Οικονομίδης
είναι έξυπνος άνθρωπος, αλλά
επαναλαμβάνει με… εκνευριστική συνέπεια
τα ίδια λάθη, δείγμα του ότι -αν κι έξυπνος (κι επιμένω σ’ αυτό)- δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά.
Μοιραία, χρεώνεται
το πρωτάθλημα των 13 ομάδων (που του…
“φόρτωσε” ο άνθρωπος τον οποίο επιμένει να προσπαθεί να
προσεγγίσει, για να διασφαλίσει την υποστήριξή του ενόψει των εκλογών του ΕΣΑΚΕ) και το ματαιωθέν All Star Game. Κι
όλα αυτά σε μία -κατά τα άλλα- επετειακή σεζόν.
Το πρόβλημα δεν προέκυψε… σήμερα. Σωρευμένα λάθη του παρελθόντος έρχονται και πνίγουν τον ΕΣΑΚΕ, δημιουργούν την εικόνα ενός πρωταθλήματος
που παραπαίει, αλλά αυτή η εικόνα δεν
ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ανταποκρίνεται στην αδυναμία της διοίκησης
να αποδώσει πιστά την αξία του προϊόντος, γι’ αυτό και χρειάζονται δύο
πράγματα: Αλλαγή πορείας, απαλλαγή
από δεσμά που βυθίζουν το μπάσκετ.
Ο νέος ΕΣΑΚΕ
(πάνω και πέρα από πρόσωπα) πρέπει να είναι απαλλαγμένος από την εξάρτηση με την ΕΟΚ. Με οποιαδήποτε ΕΟΚ,
πόσο μάλλον με την ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου. Πρέπει να είναι
μια ανεξάρτητη εφαρμογή σύγχρονης
αντίληψης για το άθλημα.
Όσο ελέγχεται, εξαρτάται, συναλλάσσεται πολυεπίπεδα με τη γειτόνισσα (χωροταξικά) ομοσπονδία,
δεν είναι παρά ένα φερέφωνο, ένας εθελοντής οργανισμός, που αναλαμβάνει
την ευθύνη για τα λάθη των “δημογερόντων“. Κι υπάρχουν
δεκάδες (και με ονόματα) παραδείγματα, που όποτε θέλετε είμαι διαθέσιμος να τα
δημοσιοποιήσω…
Ο νέος ΕΣΑΚΕ
(πάνω και πέρα από πρόσωπα) πρέπει να ελέγχει (με την ορθή έννοια του όρου)
τη διαιτησία. Δεν μπορεί σε επαγγελματικό πρωτάθλημα να ορίζουν τον πρώτο βαθμό
δικαιοσύνης “ερασιτέχνες” ισόβιοι
παράγοντες, όπως ο Στέλιος
Συμεωνίδης και οι συν αυτόν.
Η διαιτησία ΠΡΕΠΕΙ
να είναι επαγγελματική, αν μιλάμε
για επαγγελματικό μπάσκετ. Πρέπει να γίνει διαχωρισμός
παραγωγικής διαδικασίας (ρόλο που
κάλλιστα μπορεί να διαδραματίσει η -υπό την ΕΟΚ- ΟΔΚΕ) και ορισμού -πόσο
μάλλον- ελέγχου των διαιτητών.
Δεν γίνεται να παίζουν πολιτική στην πλάτη των ΚΑΕ και των
διαιτητών, παράγοντες που όχι μόνο δεν έχουν να χάσουν κάτι αν το πρωτάθλημα
γίνει μπάχαλο, αλλά δεν έχουν αποδείξει
με τη στάση τους ότι δεν θέλουν ένα πρωτάθλημα – μπάχαλο.
Ο νέος ΕΣΑΚΕ
(πάνω και πέρα από πρόσωπα) πρέπει να έχει ΟΡΑΜΑ! Πριν από χρόνια είχα -όχι μόνο εγώ- θέσει ζήτημα “κλειστού
πρωταθλήματος“. Καθημερινά η ανάγκη να υπάρξει ένα πρωτάθλημα με
αρχές, οδηγεί στο να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση. Ενδεχομένως πρέπει να δούμε βήμα – βήμα πώς θα φτάσουμε ως εκεί.
Το να μπουν κανόνες
συμμετοχής των ομάδων στην Α1, να έχει ο ΕΣΑΚΕ λόγο για τις ομάδες που θα ανεβούν και να μην προσδιορίζεται η συμμετοχή στη “μεγάλη” κατηγορία
μόνο από το αποτέλεσμα, είναι μια πρώτη προσέγγιση.
Όπως και να ‘χει ο ΕΣΑΚΕ
πρέπει να αλλάξει τρόπο και δράση λειτουργίας, να φύγει από μικροκομματικές λογικές και περιορισμένης δυνατότητας δράσεις, να
μπει στον δρόμο των μεγάλων αλλαγών και να απαλλαχθεί από τα βαρίδια που καθημερινά του φορτώνει η
ομοσπονδία.
Σε άλλες εποχές ήταν ευχή και όραμα. Τώρα είναι ανάγκη,
διαφορετικά το αποσυρθέν άρθρο 22 θα
είναι το μικρότερο των προβλημάτων που είχε να αντιμετωπίσει. Το αυθύπαρκτο αμφισβητείται πλέον όχι από
τρίτους, αλλά εντός των τειχών, ο οργανισμός κινδυνεύει με αυτοδιάλυση, με ανυποληψία.
Υ.Γ.: Δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά είναι και θέμα προσώπων. Ο Γερουλάνος, του οποίου -προσωπικά- την
πολιτική διαδρομή δεν εκτιμώ ως θετική,
παραιτήθηκε επειδή έγινε ληστεία στο
μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας. Έφταιγε αυτός; Πρόδηλο είναι πως όχι.
Για τη μη τέλεση του All Star Game, που
-γαμώτο- κάποιοι έχουν ευθύνη, ουδείς
είχε ανάλογη ευαισθησία στον ΕΣΑΚΕ.
Άρα είναι και θέμα προσώπων…