Είδα τις δηλώσεις του Ηλία Ζούρου, είδα και την απάντηση του Ίαν Βουγιούκα. Την άποψή μου την είχα γράψει πριν προκύψει η νέα κόντρα, ελάχιστη σημασία έχει το τι συνέβη και δεν ήταν ο ψηλός του Παναθηναϊκού στο Καράκας, όμως ένα άλλο ζήτημα με απασχολεί και θαρρώ πως πρέπει να απασχολήσει όλους όσους πραγματικά (και άδολα, όχι φωναχτά και στριμωγμένοι στο τσάρτερ της χαράς) αγαπάμε την Εθνική: Πόσους παίκτες μπορούμε να χάσουμε ακόμα;
Πέρυσι, μέσα σε ένα καλοκαίρι “χάσαμε” τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη και τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Θέλησαν να μας πείσουν ότι πρόκειται για “κωλόπαιδα“, που δεν έχουν ενδιαφέρον για την Εθνική, που είναι σχεδόν… προδότες. Φέτος ήρθε η σειρά του παλιοχαρακτήρα Ίαν Βουγιούκα να μπει στο στόχαστρο. Κι αυτός αίφνης έγινε κακό παιδί.
Μία λέξη ταιριάζει στον ομοσπονδιακό μας προπονητή: Αυτοκαταστροφικός! Κι αν το κάνει για τον εαυτό του, κακώς αλλά είναι πρόβλημά του. Αν το κάνει για λογαριασμό της “επίσημης αγαπημένης” μας, τότε το πρόβλημα είναι όλων μας.
Αλήθεια έχουμε τέτοιο στοκ ψηλών, που μπορούμε να εκδιώκουμε από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έναν με δύο κάθε χρόνο; Φαντάζομαι πως και στο ΝΒΑ αν συνέβαινε κάτι παρόμοιο θα υπήρχε θέμα. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα, όπου οι σέντερ, οι καλοί σέντερ, μετριούνται στα δάχτυλα.
Δεν λέω ότι πρέπει να καθίσει ο Ζούρος και να ανέχεται τις παράλογες συμπεριφορές, αλλά ξαφνικά τρελάθηκαν όλοι οι ψηλοί; Ξαφνικά οι Έλληνες παίκτες στρέφουν την πλάτη τους στην ομάδα που ΑΥΤΟΙ καταξίωσαν; Για να μην αναφερθώ στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν στους δύο που κόπηκαν στο τέλος της προετοιμασίας, δείγμα της νοοτροπίας που επικρατεί.
Αν του χρόνου δηλώσει “τραυματίας” ο Βουγιούκας θα βγαίνουμε στο facebook και θα τον κράζουμε; Μήπως εντέλει πρέπει να ασχοληθούμε με την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά διοίκησης της ομοσπονδίας και τεχνικής ηγεσίας. Γιατί, αλήθεια, ποιος ο λόγος να γίνει αναφορά στον Βουγιούκα από τον Ηλία Ζούρο, μετά το τέλος των αγώνων του Προολυμπιακού Τουρνουά;
Αν έγινε κάτι, έπρεπε να μείνει μεταξύ τους, έτσι ώστε να μην αποτελέσει σημείο αναφοράς για το μέλλον. Η επιχείρηση μετατόπισης της ευθύνης της αποτυχίας (εμμέσως πλην σαφώς) δείχνει έλλειψη θάρρους, κι αυτό (το θάρρος) είναι το πρώτο συστατικό για έναν επιτυχημένο προπονητή, για έναν επιτυχημένο άνθρωπο.
Δεν ξέρω αν ο Ηλίας Ζούρος νιώθει πως έχει την άνεση να χάνει έναν ψηλό κάθε φορά που θα καλεί διεθνείς σε προετοιμασία για διοργάνωση, προσωπικά όμως θαρρώ ότι δεν την έχουμε αυτή την άνεση. Ούτε σε ψηλούς, ούτε σε κοντούς, ούτε σε ημίψηλους.
Κανείς δεν περισσεύει από την Εθνική και ο ομοσπονδιακός τεχνικός εκτός από τα τεχνικά χαρίσματα (τα οποία, πάντως, δεν έδειξε στο Καράκας), οφείλει να έχει και ρόλο αποσυμπιεστή, να μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες και όχι να τους οδηγεί στην πόρτα της εξόδου.
Άλλη διοίκηση, με χαμηλότερο “εγώ” θα καλούσε τον προπονητή, θα έθετε όρους, θα προσπαθούσε να βρει λύσεις. Όχι, βέβαια, η διοίκηση Βασιλακόπουλου, που τα τρία τελευταία χρόνια αποτυγχάνει συστηματικά, όχι μόνο σε επίπεδο μεγάλης Εθνικής. Δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε, τα στοιχεία όμως δεν επιδέχονται διάψευσης.
Αντί επιλόγου: Θα προτιμούσα να δω τη… μαγκιά του κόουτς κόντρα στα φτωχόπαιδα της Νιγηρίας, όταν όλοι ήταν στον πάγκο κι αυτός κοίταζε αποσβολωμένος το ταμπλό και όχι στον Βουγιούκα.
Επίσης θα περίμενα κάποια στιγμή να μας εξηγήσει τί συμβαίνει και οι Έλληνες διεθνείς σέντερ πρωταγωνιστούν -επί των ημερών του- στην μπασκετική βερσιόν του εξαιρετικού μυθιστορήματος της Άγκαθα Κρίστι “οι δέκα μικροί νέγροι“.