Είχα χρόνια να πάω στο κλειστό του Παπάγου. Κι είναι αλήθεια πως ένιωσα τρομακτικά συναισθήματα. Πιτσιρικάδες ήμασταν, με τον Δημήτρη Παγίδα και τον Στέργιο Κουφό (παίκτη ακόμα), τον Περικλή Ταυρόπουλο κόουτς. Στην πρώτη δημοσιογραφική μου δεκαετία ήταν όταν ανέλαβα το γραφείο Τύπου της ομάδας, τον καιρό του Αλφόνσο Φορντ.
Από τότε είχα να πάω. Και ξαναβρήκα τον Κώστα Μίσσα, τον Νίκο Χριστοδούλου, τον Θοδωρή Καλλιώρα, τον Νίκο Κερασοβίτη, τον Αιμίλιο Κουφό και τους παίκτες εκείνης της ομάδας.
Τότε πιτσιρικάδες, τώρα με τα πιτσιρίκια μας στο γήπεδο. Άλλοι με γκρίζους κροτάφους, άλλοι με ελάχιστες τρίχες στην κεφαλή, άλλοι διατηρούνται, άλλοι πήραμε κιλά, όλοι μας μια μεγάλη παρέα. Κι ήταν μοναδικά όμορφο αυτό το αντάμωμα…
Όλα ήταν όμορφα. Θυμηθήκαμε τον τεράστιο Αλ, τον καταπληκτικό μπασκετμπολίστα και τον απίστευτο άνθρωπο, θυμηθήκαμε ιστορίες από τα παλιά, είπαμε στα παιδιά μας ποιος είναι αυτός που έβλεπαν στο βίντεο. Κι ήταν όλα ωραία, εκτός από αυτό το γαμημένο το “γιατί“.
Δηλαδή, πείτε μου: Γιατί να γίνεται αυτός ο αγώνας από την πρωτοβουλία δυο παικτών (του Μιχάλη Υφαντή και του Γιώργου Λημνιάτη) και να μην έχει γίνει από τον ΕΣΑΚΕ.
Γιατί η Ευρωλίγκα θέσπισε βραβείο “Αλφόνσο Φορντ” για τον πρώτο σκόρερ της και δεν το κάναμε εμείς, που είχε βρει πρώτος στον πίνακα στα 4/5 πρωταθλήματα που έπαιξε;
Αυτό το γαμημένο “γιατί” ήρθε και χάλασε τη διάθεσή μου…
Γιατί να τιμά –το ξαναγράψαμε– η UEFA τον Γκάλη και να μην τον έχει τιμήσει το ελληνικό μπάσκετ;
Γιατί κανένα από τα παιδιά που μας έκαναν να λατρέψουμε το σπορ, δεν έχει δεχθεί κάποια τιμητική αναγνώριση της προσφοράς του; Δηλαδή, τί άλλο έπρεπε να κάνει ο Άγγελος Κορωνιός για να υπάρξει σε ένα γαμημένο γήπεδο μια εξέδρα με το όνομά του;
Γιατί δεν έχουμε τιμήσει -με κάποιον τρόπο- τον Κώστα Μίσσα που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στο μπάσκετ;
Θα ήταν ανώφελο να αναφέρω τα ονόματα όλων αυτών των παιδιών (παιδιά τώρα πια δεν τα λες), για να διαπιστώσουμε το αυτονόητο: Ότι αυτή η χώρα έχει παράδοση να τρώει τα παιδιά της, να ξεχνά αυτούς που έβαλαν ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα του μπάσκετ.
Δεν είναι κακή η ιδιωτική πρωτοβουλία (όπως αυτή του Μάικ και του Γιώργου), αλλά για να συμπληρώσει και όχι να υποκαταστήσει την ανυπαρξία του κράτους, είτε αυτό εκδηλώνεται με τη μορφή της ΓΓΑ (παρεμπίπτοντος μαγκιά του Γιάννη Ιωαννίδη, που χωρίς δεύτερη σκέψη πήρε το αεροπλάνο και βρέθηκε στο “Σαλούν“), είτε με τη μορφή του ΕΣΑΚΕ (μπορούσε να υπάρχει ένας εκπρόσωπος), είτε με τη μορφή της ΕΟΚ.
Το ζήτημα δεν είναι ο αγώνας για τον Αλ. Αυτός έγινε κι ήταν μια χαρά. Και ο αγώνας και το… “μετά“, καθώς οι περισσότεροι σχημάτισαν παρέες για ένα σουβλάκι, μια μπύρα, πολλή κουβέντα και περισσότερες αναμνήσεις, ανάμεσα στο “γεια μας ρε παιδιά” και στα γέλια από τις πλάκες που κάναμε.
Το ζήτημα είναι να αποφασίσουμε κάποια στιγμή ότι όλοι μας, με πρώτους τους παράγοντες του χώρου, έχουμε μια βασική υποχρέωση: Να μάθουμε στα παιδιά μας την ιστορία του αθλήματος. Κι αν αυτό το γαμημένο “γιατί” δεν έχει έρθει ακόμα στο μυαλό σας, ρωτήστε 2-3 νεαρούς φίλους (αθλητές ενδεχομένως) του σπορ “ποιος ήταν ο Ανέστης Πεταλίδης” και ίσως καταλάβετε αυτό που θέλω να γράψω.
Υ.Γ.: Όλοι όσοι έπρεπε ήταν εκεί εκτός από έναν. Κι έπρεπε να τον είχαν καλέσει. Γιατί αν ο Παπάγου έφτασε να πρωταγωνιστεί στην Α1 και να έχει παίκτες της εμβέλειας του αείμνηστου Αλφόνσο Φορντ, κάτι έκανε κι ο Θόδωρος Καρατζάς…
Υ.Γ.1: Έπαιξε και στον Ολυμπιακό ο Αλ. Εμείς δεν το ξεχνάμε. Κάποιοι, που δεν έπρεπε να το ξεχάσουν, δυστυχώς έλαμψαν δια της απουσίας τους.