Του Γιώργου Κογκαλίδη
18/05/2012
“Προκλήθηκα”
από φίλους (και “φίλους“) να πάρω θέση στο… θέμα
Σπανούλη και το γεγονός ότι
φωτογραφήθηκε δίπλα στον Πέρο Άντιτς,
έχοντας τη σημαία των Σκοπίων μπροστά
τους. Μου θύμισαν, δε, ότι είχα εξαπολύσει μύδρους εναντίον του Μάσεϊ, για ανάλογη αιτία. Κάποιοι
υπονόησαν ότι θα κρυφτώ, προφανώς γιατί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως σε αυτήν εδώ τη γωνιά του διαδικτύου
γράφουμε ό,τι γουστάρουμε, χωρίς να δίνουμε λόγο σε κανέναν.
Πάμε λοιπόν: Εντελώς διαφορετικές οι στιγμές που έγινε
το γεγονός. Άλλο πράγμα να είσαι μόνος σου, με το τζινάκι σου και να
φωτογραφίζεσαι με ένα κασκόλ που γράφει “Μακεδονία” κι άλλο να έρχεται ο συμπαίκτης σου να σε
αγκαλιάζει, κρατώντας τη σημαία της χώρας του (δεν είναι εύκολο να του πεις “δεν
φωτογραφίζομαι μαζί σου“).
Αν στη θέση του Άντιτς
ήταν ο Κέσελ, δεν θα υπήρχε το
παραμικρό πρόβλημα, όμως είναι γνωστό σε όλους ότι οι γείτονες επιχειρούν μέσω
του αθλητισμού (και όχι μόνο) να προβάλλουν τις όποιες διεκδικήσεις τους.
Εδώ να διευκρινίσω, προς άρση παρερμηνειών, ότι ο Άντιτς έχει κάθε δικαίωμα να κρατά τη
σημαία της χώρας του (κάθε χώρα έχει μια σημαία, αυτή επέλεξαν, σε κανέναν δεν
πέφτει λόγος) και να πανηγυρίζει με αυτήν.
Πολιτική δεν γίνεται ούτε από τον Μάσεϊ, ούτε από τον Σπανούλη,
όμως ο Λαρισαίος -όντας βασικό και
αναντικατάστατο μέλος της Εθνικής– έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικός.
Είναι τουλάχιστον “χαζό” να προσφέρεις μια τόσο πολύτιμη φωτογραφία σε έναν σκοπό, που -ανεξάρτητα από όσα γράψαμε
πιο πάνω- έχει “εθνικό” χαρακτήρα.
Προσωπικά ουδέποτε είχα “εθνικιστικές” αντιλήψεις, για μένα τα Σκόπια είναι… πολύ κάτω Φιλανδία
που έλεγαν και οι “Πελαργοί”
(καλή τους ώρα) στην Πολωνία, όμως αρνιέμαι να γίνω κομμάτι της προπαγάνδας άλλης
χώρας, η οποία έχει επενδύσει πάνω σε ένα ψέμα, το οποίο στρέφεται (με τον
έναν ή άλλον τρόπο) εναντίον μας.
Δεν μπαίνω καν στη λογική να συγκρίνω τις δύο περιπτώσεις (Μάσεϊ – Σπανούλη), όπου σαφώς η σημειολογία είναι μεγαλύτερη στην πρώτη
περίπτωση, αφού ο Αμερικανός φορούσε τη φανέλα του Άρη, που είχε πάνω της το αστέρι της Βεργίνας, όμως δεν
χρειάζεται ζύγι για να μετρήσουμε ποια “γκάφα” είναι μεγαλύτερη.
Ενδεχομένως στην επόμενη μεγάλη επιτυχία του Ολυμπιακού να σηκώσει ο Σπανούλης πανό με τίτλο “η
Μακεδονία είναι ελληνική” και να ζητήσει από τον Άντιτς να φωτογραφηθεί μαζί του, για να
δούμε αν ήταν απλά έκφραση χαράς, ή αν είχε σκοπό την πολιτική εκμετάλλευση της κατάκτησης
της Ευρωλίγκας, όμως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.
Διοικήσεις και παίκτες πρέπει να είναι πιο σοβαροί, όταν
μέσω των σπορ αναδεικνύονται ζητήματα εθνικού
ενδιαφέροντος. Αντίστοιχα, προσεκτικοί έπρεπε να είναι και οι Έλληνες επιχειρηματίες που
δραστηριοποιούνται στα Σκόπια και υπογράφουν χαρτιά στο όνομα της δημοκρατίας
της Μακεδονίας, αλλά αυτό είναι άλλο έργο.
Εν κατακλείδι, όσο οι γείτονες επιλέγουν το μπάσκετ (και
όχι μόνο) ως εργαλείο για την προπαγάνδα τους, τόσο πρέπει να αντιμετωπίζουμε
με μεγαλύτερη πονηριά τις προ(σ)κλήσεις τους.
Τα χρόνια της αθωότητας
έχουν περάσει…