Εν μέσω αναβολής της πρεμιέρας, υπήρξαν κάποιοι -βασιλικότεροι του βασιλέως- οι οποίοι έσπευσαν να τα… χώσουν στους παράγοντες των “μικρών” ομάδων, χρησιμοποιώντας διόλου κολακευτικούς χαρακτηρισμούς. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, επιχείρησαν να μας πείσουν ότι παράγοντες είναι μόνο αυτοί που έχουν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και βάζουν εκατομμύρια και οι άλλοι είναι κάτι μεταξύ “βλάχου” και “λαμογιού“.
Συνήθως είμαστε απέναντι στους παράγοντες, αλλά όταν το δίκιο είναι με το μέρος τους, νιώθουμε υποχρέωση (ένεκα της κριτικής που τους έχουμε ασκήσει) να γράψουμε αυτό που πιστεύουμε. Γιατί, αν κάποιος οφείλει σεβασμό σε ανθρώπους που βάζουν χρήματα (όσα βάζουν) στο ελληνικό μπάσκετ, μεγαλύτερο σεβασμό οφείλει στους “μικρούς” παρά στους “μεγάλους“.
Το άσπρο δεν γίνεται μαύρο. Ναι, οι Αγγελόπουλοι βάζουν πολλά χρήματα στον Ολυμπιακό, αλλά για σκεφτείτε: Πόσα βγάζουν (καλά να ‘ναι οι άνθρωποι) και πόσα από αυτά πάνε στον Ολυμπιακό και πόσα βγάζει (για παράδειγμα) ο Κουγιός και πόσα πάνε στον Κολοσσό; Έτσι για να δούμε ποιος “ματώνει” περισσότερο.
Ναι, οι Γιαννακόπουλοι βάζουν (εδώ και δεκαετίες) πολλά χρήματα στον Παναθηναϊκό, αλλά έχουν τεράστια αναγνώριση. Έχει ανάλογη αναγνώριση (για παράδειγμα) ο Λιανός στον Πανιώνιο;
Δεν είναι “ή αυτοί, ή οι άλλοι” και δεν συντρέχουν λόγοι να υποτιμούμε αυτούς που δυσκολεύονται να κρατήσουν ομάδες στην Α1. “Αν δεν μπορούν να τα παρατήσουν“, θα συμφωνήσω απόλυτα, όμως το χρήμα δεν μιλάει. Το χρήμα… βρίζει και είναι -εκτός από υποτελές– κι εξαιρετικά άθλιο να θεωρούμε ότι το μπάσκετ είναι μόνο οι δύο “μεγάλοι“.
Αλήθεια, θα ασχολιόνταν κανείς με ένα πρωτάθλημα (δεν το λες) που θα έπαιζαν οι δυο τους; Αλήθεια, υπήρχε πιο όμορφο αποτέλεσμα από τη νίκη της Καβάλας επί του Παναθηναϊκού, ή από το ντέρμπι στο ΣΕΦ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Ηλυσιακό;
Όποιος επιχειρεί να χωρίσει το πρωτάθλημα σε Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, είτε είναι άσχετος από αθλητισμό, είτε είναι “υπάλληλος σε διατεταγμένη υπηρεσία“, που πάντως προσφέρει κακές υπηρεσίες στα “αφεντικά του“. Όποιος δεν σέβεται την προσφορά των “μικρών” στο άθλημα, είναι καταδικασμένος να οδηγηθεί σε αδιέξοδα και να αποβληθεί.
Η ομορφιά του αθλητισμού, από το πρώτο κύτταρο που είναι ο λαϊκός μαζικός αθλητισμός, μέχρι την κορυφή του (το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας) είναι πως όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο, όλοι μπορεί να νικήσουν όλους, ότι ναι μεν υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι, αλλά υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν όλοι.
Όσον αφορά, δε, συνεταιρισμούς όπως είναι ο ΕΣΑΚΕ, οι “μεγάλοι” είναι αυτοί που πρέπει να σέβονται τους “μικρούς“, ώστε να υπάρχει αξιοπρεπές πρωτάθλημα. Άλλωστε, είναι απόλυτα εξαρτημένοι οι μεν με τους δε, με τρόπο που δεν μπορεί κανείς να υπάρξει ως… νησί, μόνος του.
Αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός νιώθουν άβολα στις εγχώριες διοργανώσεις, δεν έχουν παρά να ασχοληθούν μόνο με την Ευρωλίγκα, ή να πάνε στην Αδριατική, στη Μεοσγειακή, στη Διαπλαντική λίγκα, να δούμε πόσος κόσμος θα τους ακολουθήσει.
Το πρωτάθλημα ανήκει και στους 14, ανεξάρτητα με την οικονομική επιφάνεια καθενός. Κι αν κάποιος θέλει να λέει ότι αγαπά το μπάσκετ, οφείλει να ασχολείται με τον 14ο και όχι μόνο με τον πρώτο και τον δεύτερο.