Θέλω να το γράψω μέρες (ου μην κι εβδομάδες), αλλά λέω “άσε να μην χρειαστεί μετά να εξηγείς, γιατί σήμερα κι όχι χθες…“. Από την άλλη, όμως, δεν μας αφήνετε, ρε παλικάρια, να… αγιάσουμε.
Αναφέρομαι στην κόντρα, στον χαρτοπόλεμο, στην ανταλλαγή καταγγελιών, των προέδρων των δύο “αιωνίων“. Παρακολουθώ τόσο καιρό, από το τέλος του αγώνα στο ΣΕΦ και μετά, ένα πινγκ πονγκ, όπου οι μεν προσπαθούν να ενοχλήσουν περισσότερο από τους δε, όπου οι δύο οικογένειες αντιπαλεύουν για το ποια θα βρεθεί σε πιο χαμηλή υποστάθμη.
Ειρωνεία: Όλα ξεκίνησαν λίγη ώρα μετά από εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμή, όπου οι αδερφοί Αγγελόπουλοι κατέβηκαν από την εξέδρα των επισήμων, διέσχισαν το μισό γήπεδο και πήγαν στον πάγκο του Παναθηναϊκού να χαιρετήσουν τον ομόλογό τους, Δημήτρη Γιαννακόπουλο (αυτό το στιγμιότυπο χρησιμοποιήσαμε ως κεντρική εικόνα του θέματος).
Πάνω που νιώσαμε αθλητικά πολιτισμένοι, πάνω που σκεφτήκαμε πόσο τυχεροί είμαστε (ως χώρος), που δεν έχουμε Μπέους, Μαρινάκηδες, Αλαφούζους κι άλλα πρωτοκλασάτα ποδοσφαιρικά στελέχη, λες και ο Κοέλιο (όχι του Άρεως, ο άλλος) κάλεσε το σύμπαν να συνωμοτήσει σε βάρος μας.
Κάνουμε μεγάλη προσπάθεια, με κίνδυνο να θεωρήσει κανείς ότι είμαστε κακοί στη δουλειά μας, να αποφεύγουμε όλες εκείνες τις δηλώσεις που αποτελούν λιπαντική ουσία, η οποία αναζωπυρώνει τη φωτιά. Αυτό, όμως, δεν φτάνει, αφού μοιάζει (η… προσπάθειά μας) ως… διαδήλωση αμνοεριφίων υπέρ της χορτοφαγίας, όταν ο λύκος επιμένει να τρώει κρέας.
Μα καλά, δεν έχετε δουλειά να κάνετε; Τόσοι εργαζόμενοι περιμένουν από εσάς να αναπτύξετε τις επιχειρήσεις σας, εντός κι εκτός των αθλητικών (μπασκετικών) ορίων, δεν βαριέστε να πηγαινοέρχεστε στους δικαστές (ευτυχώς για την ώρα αθλητικούς και μόνο), δεν κουράζεστε να συντάσσετε επιστολές και να εγκαλείτε τη δικαιοσύνη να πάρει θέση;
Δηλαδή, ειλικρινά ας μου εξηγήσει κάποιος ποιο είναι το ζητούμενο; Θαρρώ ότι επιχειρηματίες αυτού του βεληνεκούς δεν κάνουν τίποτα στην τύχη. Δεν πιστεύω ότι είμαι ο πιο… έξυπνος άνθρωπος στην πολυκατοικία μου, αλλά νιώθω εντελώς ηλίθιος μην μπορώντας να εξηγήσω αυτήν την ξαφνική εμμονή. Και από τις δύο πλευρές.
Εκτός κι αν έχετε στοιχηματίσει, ποιος θα κάνει την τελευταία κίνηση. Όπως παίζω εγώ με τις κόρες μου στο αυτοκίνητο, να χάσει όποιος μιλήσει πρώτος, έχοντας μια υστερόβουλη επιθυμία για λίγη ησυχία, έως ότου να φτάσουμε το πρωί στο σχολείο. Αλλά αυτό το κάνουμε με εξάχρονα και οκτάχρονα, όχι με σοβαρούς (και το εννοώ) ανθρώπους και πετυχημένους επιχειρηματίες.
Αν ζητούμενο είναι να αποδεχθούν οι πλέον σκληροπυρηνικοί των οπαδών σας ότι “δεν μασάτε“, ότι είσαστε “γαβροφάγοι” και “βαζελοκτόνοι“, ίσως κάτι να πετυχαίνετε (θέλετε πολύ δουλειά, ρωτήστε τους ποδοσφαιρικούς, αυτοί ξέρουν), αλλά υποτιμάτε τον εαυτό σας.
Είμαι ο τελευταίος -από κάθε άποψη- που δικαιούται να κάνει υποδείξεις, ή να σας νουθετήσει, αλλά λυπηθείτε μας. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να πιάσετε το γάντι που νιώθετε ότι ο αντίπαλος σάς πέταξε, αλλά έχει πέσει τόσες φορές κι έχει σηκωθεί, ώστε κάθε φορά που το σηκώνετε απλά γεμίζετε λάσπη, βρωμίζετε τα χέρια σας. Κι έχει πέσει τόσες φορές που είτε έχουμε ξεχάσει ποιος το σήκωσε πρώτος, είτε δεν έχει καν σημασία τώρα πια.
Αν είναι το νέο σας χόμπι, ακόμα κι αν κάποιοι κοινοί θνητοί δεν το αντιλαμβανόμαστε ως διασκέδαση, συνεχίστε απτόητοι όσο το χαίρεστε. Από την άλλη μήπως να αναζητούσατε κάποια άλλη εκτόνωση. Κάποιο επιτραπέζιο, ένα καλό βιβλίο, μια ταινία στο βίντεο;
Αν δεν σας έπεισα με όσα κατέγραψα, τουλάχιστον στην επόμενη επιστολή – καταγγελία – δημοσίευση βάλτε αρίθμηση, γιατί εμείς έχουμε χάσει το μέτρημα.