Έναν χρόνο (και μία μέρα) πριν (κατά σύμπτωση Πέμπτη) έγραψα ένα κείμενο με τίτλο “Ποιος Στράτος; Ο Μάικ“. Υποστήριξα τότε ότι αν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ήθελαν να αναζητήσουν “προδότες” -δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στον επαγγελματικό αθλητισμό- αλλού έπρεπε να ψάξουν κι όχι στο προφανές, στον παίκτη που πήγε στον “αιώνιο” αντίπαλο.
Εκτιμώ αφάνταστα τον Μάικ Μπατίστ, αλλά σήμερα, έναν χρόνο θα σημειώσω πως αν ήμουν στη θέση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ΔΕΝ θα έπαιρνα πίσω τον Αμερικανό. Κι αυτό έχει… διπλή ανάγνωση, αλλά πρώτα απ’ όλα ας εξηγηθούμε.
Θεωρώ σπατάλη (δικού σας και δικού μου) χρόνου να αναφερθώ στη δεδομένη προσφορά του “Μπουλντόζα” στον Παναθηναϊκό. Οι σχέσεις λατρείας με την εξέδρα είναι γνωστές, όλα είναι πολλάκις ειπωμένα και γραμμένα.
Πέρυσι, τέτοιον καιρό, ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη τον Μπατίστ. Ήθελε να κρατηθεί από κάπου κι ο Μάικ δεν είχε κανέναν λόγο (αποδείχθηκε) να φύγει. Θα μπορούσε να στηρίξει τη νέα προσπάθεια, την ομάδα που τον ανέδειξε και προσωπικά τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Δεν αναφέρομαι στον Αργύρη Πεδουλάκη, καθώς τίποτα δεν τους ένωνε και τίποτα δεν του “χρωστούσε“.
Ο Μπατίστ θα μπορούσε να αποτελέσει ανάχωμα στο κύμα φυγής, να μείνει στον Παναθηναϊκό κι ενδεχομένως να έπειθε και κάποιους άλλους να μην αποχωρήσουν, αφού παραμένοντας ο Μάικ θα ήταν τρεις οι “σωματοφύλακες“. Επέλεξε τα χρήματα…
Φέτος ο Μπατίστ είχε ανάγκη τον Παναθηναϊκό. Οι “πράσινοι” μπορούσαν να βρουν 312 παίκτες να κάνουν τη δουλειά που θα κάνει ο Μάικ στην Ευρωλίγκα και ίσως να την έκαναν και με καλύτερο τρόπο. Αντίθετα, ο Αμερικανός είχε ανάγκη τον Παναθηναϊκό για να κλείσει ως του άρμοζε μια τεράστια καριέρα. Για να μην φύγει… αθόρυβα, πληρώνοντας την κακή επιλογή του.
Στη θέση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου θα τον άφηνα μετέωρο. Φαίνεται, όμως, πως τα συναισθήματα που υπάρχουν για τον Μπατίστ στην “πράσινη οικογένεια” είναι πολύ πιο έντονα από ψυχρές σκέψεις και εφαρμοσμένη μεθοδολογία. Και φαίνεται πως σε αυτόν τον τρόπο σκέψης κινείται και ο Αργύρης Πεδουλάκης, που μαζί με τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού έδωσαν στον Μπατίστ την ευκαιρία να κλείσει το αθλητικό του κεφάλαιο με τρόπο ανάλογο της αξίας και της προσφοράς του.
Έναν ολόκληρο χρόνο ο Μπατίστ αυτοτιμωρήθηκε κινούμενος στη μετριότητα, σε μια κακοστημένη ομάδα. Αντιλήφθηκε πως τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία και τιμώρησε (;) τον άνθρωπο που τον οδήγησε εκτός Παναθηναϊκού. Εκ των πραγμάτων φαίνεται πως εξέτισε την… ποινή του και οι άνθρωποι που κλήθηκαν να πάρουν τις αποφάσεις μέτρησαν περισσότερο απ’ ότι ο ίδιος την ιστορία, την προσφορά, το όνομά του.
Επιμένω πως εγώ δεν θα τον δεχόμουν πίσω, αν ήμουν στη θέση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου κι αυτό δεν ξέρω αν χρεώνεται στα… αρνητικά μου, ή στα θετικά του προέδρου του Παναθηναϊκού. Οφείλω, όμως, να γράψω αυτό που σκέφτομαι.
Επίσης να σημειώσω και κάτι ακόμα: Η παρουσία του Μπατίστ στα γήπεδα (αλίμονο) είναι σχολείο για κάθε νέο αθλητή. Ο τρόπος που έφυγε και γύρισε, είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, που θα πρέπει να μελετήσουν πολύ σοβαρά. Γιατί όταν σε οδηγεί ως πυξίδα ΜΟΝΟ το χρήμα, τότε με σιγουριά θα χάσεις τον δρόμο σου…