Ενδεχομένως και να είναι περιττό το σχόλιο για τον ομοσπονδιακό τεχνικό, αφού από τη μια ο Γιώργαρος (Νικολάου) τα έγραψε μια χαρά, χωρίς να αφήσει ιδιαίτερο χώρο για προσθαφαιρέσεις, από την άλλη είχα εκφράσει τις αντιρρήσεις μου για το εγχείρημα Τρινκιέρι από τις 26 Δεκεμβρίου, με σχόλιο (“ο νέος ομοσπονδιακός“).
Στα site κοινωνικής δικτύωσης εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό ο προβληματισμός, αφού ο Ιταλός κόουτς δεν πείθει ότι διαθέτει κάτι παραπάνω από τους Έλληνες (το αντίθετο) προπονητές, για να καθίσει στην άκρη του εθνικού πάγκου. Δεν είναι παράξενο, όπως δεν είναι περίεργο το ότι υπάρχει και η… άλλη άποψη. Δημοκρατία έχουμε.
Να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα, για να έχουμε καλό λογαριασμό: Τα περί “σωβινισμού” και “ρατσισμού” που εκτοξεύονται ως πρόκληση προς κάθε κατεύθυνση (αντίθετης γνώμης από αυτής των ομοσπονδιακών), προσωπικά τα γράφω στ’ αρχίδια μου (και σπάνια χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο, αλλά όταν τον χρησιμοποιώ δεν τον καλύπτω πίσω από λέξεις τύπου “καρύδια” ή “φρύδια“), γιατί όλοι γνωρίζουν πως το τελευταίο πράγμα για το οποίο μπορεί κανείς να μας κατηγορήσει είναι για ρατσιστικές αντιλήψεις.
Δεν υπάρχει εμφανής δικαιολογία για την επιλογή ξένου τεχνικού, όταν οι Έλληνες προπονητές κάνουν “παπάδες“. Όταν ο Ντέιβιντ Μπλατ (με σαφώς μεγαλύτερες περγαμηνές του Αντρέα) έφυγε νύχτα από τον Άρη, πανηγυρικά αποτυχημένος, τη στιγμή που διέπρεπε τόσο στο Ισραήλ, όσο και με την Εθνική Ρωσίας. Όταν ο Πίνι Γκέρσον αποκαθηλώθηκε…
Όταν ο Κατσικάρης είναι στη Ρωσία, όταν δύο Έλληνες προπονητές (Μπαρτζώκας – Πεδουλάκης) είναι στους “16” της Ευρωλίγκας, εκεί που δεν είναι ο Αντρίκος εξ Ιταλίας. Όταν ο Πεδουλάκης του πήρε την ταυτότητα με μισή ομάδα στο Καντού κι ο Τρινκέρι δεν κατόρθωσε να αντιδράσει.
Όταν Έλληνες προπονητές καταξιώνονται στην Ευρώπη, αλλά κυρίως: όταν οι δικαιολογίες της ΕΟΚ αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Γιατί παλιά έλεγαν -και αναπαρήγαγαν οι έμμισθοι “παπαγάλοι” των media πως δεν υπάρχουν Έλληνες προπονητές που να έχουν το ειδικό βάρος να χειριστούν παίκτες – πρωταθλητές Ευρώπης.
Ας μας πουν τώρα ποιους “πρωτοκλασάτους“, ποια “μεγάλα ονόματα” είχε στα χέρια του ο Αντρέα. Ας μας πουν την… 10χρονη ιστορία, όπως με προσήλωση έκαναν όταν εκφράζαμε τις αντιρρήσεις μας για τον Γιόνας Καζλάουσκας.
Εδώ, περνάμε στο δεύτερο πράγμα που θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε: Αστυνομία Τύπου δεν είμαστε, αλλά σιχαθήκαμε αυτούς που βγαίνουν το πρωί, λιβανίζουν την όποια επιλογή του “πατερούλη” κι όταν… ξινίσει ο μούστος, το γυρίζουν και το βράδυ βγαίνουν βασιλικότεροι του βασιλιά.
Δεν μιλήσαμε όταν μας λοιδορούσαν επί αναλήψεως Γιόνας και μετά τον τελικό της Κωνσταντινούπολης τον έγραφαν “Υπνάουσκας“. Δεν θα πάει, όμως, σχοινί κορδόνι η ιστορία. Και με τον αγροφύλακα, και με τον χωροφύλακα, και με άποψη, και με ύφος.
Έχουμε αποθηκεύσει όλα τα θριαμβευτικά σχόλια για τον Ιταλό και αν τολμήσουν (όπως το γράφω) να βγουν σε περίπτωση αποτυχίας (απεύχομαι) και αφού θα έχει χάσει τη δεδηλωμένη από την ΕΟΚ να τον κράξουν, τότε θα τα βγάλω όλα στον αέρα.
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά εμείς όταν κάνουμε λάθος ζητάμε συγνώμη, δεν τσουτσουνίζουμε, κάνοντας αβάντα στον μεγάλο (με το αζημίωτο) και μετά να θυμηθούμε ότι στα ρεπά μας είμαστε δημοσιογράφοι.
Διαφωνούμε -είναι πρόδηλο- με τη φιλοσοφία (δεν υπάρχει, άλλωστε) της πρόσληψης Τρινκιέρι, ευχόμενοι πάντως να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Θα ήταν εντελώς διαφορετική η άποψή μας, αν δεν επρόκειτο για την Εθνική ομάδα, την ομάδα ΟΛΩΝ μας και όχι του Βασιλακόπουλου. Δεν θα διαφωνούσαμε αν ήταν Έλληνας, όπως δεν το κάναμε στην περίπτωση Ζούρου (για άλλα τον ψέξαμε).
Δεν μας ενδιαφέρει αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός κατακτήσουν την Ευρωλίγκα με 12 ξένους, με ξένο προπονητή, με ξένο φυσικοθεραπευτή και γυμναστή από τον Ισημερινό. Θα το πανηγυρίσουμε με πάθος. Θέλουμε, όμως, την Εθνική με Έλληνες παίκτες (συμπεριλαμβανομένου του Σχορτσιανίτη, μην μπερδευτεί κανείς) και Έλληνα προπονητή. Γιατί, ακριβώς, είναι Εθνική.