Ο Ολυμπιακός μετρά 1-2 και πλέον μπαίνει σε κατάσταση “πρέπει” για τα επόμενα δύο παιχνίδια (με την αήττητη Σιένα στο ΣΕΦ και με τη Μακάμπι στο παραδοσιακά αφιλόξενο -για όλους- “Γιαντ Ελιάου“).
Ο Παναθηναϊκός μετρά 2-1, αλλά το “πρέπει” υπάρχει και γι’ αυτόν στις δύο επόμενες αναμετρήσεις (με τη χωρίς νίκη Άλμπα στο Βερολίνο και με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ).
Διαφορετική βαθμολογική συγκομιδή, ίδιο ενδιαφέρον στα δύο επόμενα ευρωπαϊκά ραντεβού, αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό στοιχείο που από τη μια εμφανίζουν… αντίθετους βίους (1-2 / 2-1), αλλά όμοιες αναζητήσεις.
Ο Ολυμπιακός στηρίζεται από την αρχή της χρονιάς στο σουτ, ενώ ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να παίζει μονοδιάστατα “post up” παιχνίδι. Οι “πράσινοι” βελτίωσαν την επίδοσή τους στο επιθετικό παιχνίδι από την περιφέρεια από την αρχή του Top-16 και προχθές επικράτησαν κυρίως χάρη στα τρίποντα από τον Γκιστ και τον Ματσιούλις (και όχι μόνο).
Οι “ερυθρόλευκοι” δεν βελτίωσαν το παιχνίδι τους στο “ζωγραφιστό” (παρότι ο Σερμαντίνι έδειξε πως πρέπει να παίζουν οι πραγματικοί ψηλοί) κι ενδεχομένως γι’ αυτό έχασαν από την Μπαρτσελόνα.
Με γυμνό μάτι μοιάζει να χάθηκε το ματς από την αστοχία έξω από τα 6μ75 στο τέλος, ενδεχομένως και από τις άστοχες (όχι κατ’ ανάγκη κακές) επιλογές του Σπανούλη, αλλά μόνο έτσι δεν είναι. Ξεγελάει το μάτι, επειδή ο Ολυμπιακός παίζει μονοδιάστατα ως τώρα, άρα “ζει και πεθαίνει με το σουτ“.
Η διαφορά στα 40 λεπτά ήταν η αδυναμία των “ερυθρόλευκων” στο inside game κι αυτό είναι που πρέπει να διορθώσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Το πώς δεν το γνωρίζουμε, αφού ο Χάινς είναι φιλότιμος, αλλά είναι κοντός γι’ αυτό που κάνει κι όσο ανεβαίνει το επίπεδο και η στοχοπροσήλωση των αντιπάλων, τόσο θα δυσκολεύει η επαφή του με το καλάθι. Από την άλλη ο Πάουελ είναι ένα εξαιρετικά αθλητικό 4άρι (τα έχουμε ξαναγράψει), που σκοράρει (αξιόπιστα) με… πρόσωπο. Ο Σερμαντίνι λογικά ήταν καλύτερος όλων, αφού είναι πιο… σέντερ απ’ όλους, αλλά φτάνει για να αλλάξει η εικόνα των πρωταθλητών Ευρώπης μέσα στη ρακέτα; Θαρρώ πως όχι.
Μην κρίνετε εξ αποτελέσματος, γιατί όπως έχασε τα συνεχόμενα τρίποντα ο Σπανούλης, έτσι ευστόχησε σε 2/2 ο Άντιτς και έβαλε ξανά την ομάδα του στο παιχνίδι. Όποιος επιλέγει να ζει με το τρίποντο, θα έχει βραδιές σαν τη… χθεσινή, άλλοτε με ευτυχισμένο τέλος, άλλοτε όχι.
Πάντως, θα ήταν αδικία να μην σημειώσουμε πως οι “ερυθρόλευκοι” για πρώτη φορά έχασαν χωρίς να είναι πολύ κακοί, έχασαν χωρίς να παραδοθούν. Πάλεψαν, έδειξαν πως μπορούσαν να φύγουν νικητές από τη Βαρκελώνη, άσχετα με το αποτέλεσμα. Άλλο ένα διαφορετικό σημείο ομοιότητας με τον Παναθηναϊκό, που εξαιρουμένου του αγώνα με την Εφές στην Κωνσταντινούπολη, χάνει (ως τώρα) με το κεφάλι ψηλά.
Οι “πράσινοι” αρχίζουν να πατούν πιο γερά στο παρκέ, αν και ίσως πρέπει να σκεφτούν να κάνουν έναν… αγιασμό, αφού οι τραυματισμοί παραμένουν σταθερή απειλή της συνοχής τους από την αρχή της περιόδου. Πλέον φτάνουν εύκολα στους +70 πόντους, έχουν σκορ από πολλούς διαφορετικούς παίκτες και βάζουν ολοένα και περισσότερα πράγματα στο παρκέ.
Κάποιες στιγμές επιλέγουν (και μέσα από τη ροή του αγώνα) να πάνε σε παιχνίδι με πολλά ποσταρίσματα (δεν είδα, πάντως, τους Καταλανούς να “αγχώνονται” όταν το έκαναν ο Μάικλ και οι υπόλοιποι “ψηλοί“), άλλοτε να βομβαρδίζουν ανηλεώς εκτός ζώνης τριπόντου. Θα βρουν την ισορροπία και τότε θα είναι πολύ καλύτεροι. Ως τότε, όμως, παίρνουν πολύ σημαντικές νίκες (Ζαλγκίρις / Μάλαγα).
Μια τελευταία -γενικού ενδιαφέροντος- διαφορετική… ομοιότητα: Από τις 15 (συν την Μπεσίκτας) ομάδες του Top-16, οι δύο θεωρητικά πιο αδύναμες (Άλμπα και Μπάμπεργκ) είναι σαφώς πιο ανταγωνιστικές από την τουρκική ομάδα, η οποία μοιάζει παράταιρη.
Από την άλλη ο όμιλος του Παναθηναϊκού είναι πιο λογικά δομημένος, αφού ως τώρα δεν υπάρχουν “διπλά” που θα αλλάξουν τις ισορροπίες. Αντίθετα, στον όμιλο του Ολυμπιακού το 3-0 των Κάχα Λαμποράλ και Σιένα έχει μπλέξει τα πράγματα.
Έτσι ο ένας (ΠΑΟ) δεν έχει εύκολη εκτός έδρας νίκη, αλλά έχει ισορροπημένες διαδρομές, ο άλλος (Ολυμπιακός) δεν έχει “σημάδια“, αλλά δύσκολα θα προβληματιστεί στην Τουρκία από την Μπεσίκτας.