“Θέλω να συγχαρώ τον ΕΣΑΚΕ, καθώς αυτή η επιτυχία του Ολυμπιακού είναι ο τρίτος συνεχόμενος τίτλος ελληνικής ομάδας στην Euroleague και ο τέταρτος στις τελευταίες πέντε αγωνιστικές περιόδους, γεγονός που αποδεικνύει ότι η σκληρή δουλειά παράγει καλά αποτελέσματα, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική της Λίγκας σας“.
Αυτό έγραψε -μεταξύ άλλων- ο πρόεδρος της ULEB, Εδουάρδο Πορτέλα, στη συγχαρητήρια επιστολή που απέστειλε και είχε παραλήπτες τους αδερφούς Αγγελόπουλους και τον Γιώργο Χαλβατζάκη.
Τί να μας πει, όμως, ο Εδουάρδος από τη ζωή του; Εμείς, που ξέρουμε καλύτερα τα πράγματα, σπεύσαμε (οι πιο έξυπνοι, γιατί εμείς δεν διακρινόμαστε για την ευφυΐα μας) να διαχωρίσουμε τις επιτυχίες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη από το πρωτάθλημά μας, το οποίο δεν είναι ανταγωνιστικό, δεν είναι ευυπόληπτο, δεν είναι παρά ένα… χαμαιτυπείο.
Έτσι λένε διάφοροι “ειδικοί“. Και το στηρίζουν στο γεγονός ότι καμία εκ των υπολοίπων 12 ομάδων δεν μπορεί να μπει σφήνα στη μάχη του τίτλου, που είναι υπόθεση των δύο “αιώνιων“. Με πρώτη ανάγνωση το επιχείρημα είναι ακλόνητο, αλλά όσοι θέλουν να φοράνε το ταμπελάκι του “ειδικού“, έστω να βαυκαλίζονται ότι ασχολούνται σοβαρά με το σπορ, οφείλουν να κάνουν και δεύτερη, και τρίτη ανάγνωση.
Αν τους ρωτήσεις θα σου πουν –ελαφρά την καρδία– πως παλαιότερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Λες και τον καιρό της παντοκρατορίας του Άρη δεν έπαιζαν όλο το πρωτάθλημα στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ. Λες και στον καιρό της κυριαρχίας του Ολυμπιακού υπήρχε κι άλλος αντίπαλος πέρα από τον Παναθηναϊκό. Λες και με εξαίρεση ένα πρωτάθλημα της ΑΕΚ, κάθε χρόνο είχαμε εναλλαγές στην κορυφή…
Βεβαίως, όταν ο πανέξυπνος Θόδωρος Καρατζάς έριξε το… τσιτάτο περί του “κορυφαίου πρωταθλήματος της Ευρώπης“, όλοι είχαν… τσιμπήσει. Κι όχι άδικα. Αλλά δεν θα μείνω κολλημένος στη σύγκριση του χθες με το σήμερα.
Δεν είναι προϊόν του ελληνικού μπάσκετ ο Γιώργος Μπαρτζώκας και ο Αργύρης Πεδουλάκης; Κοουτσάρισε κανείς εκτός συνόρων και δεν το θυμάμαι; Ο Σλούκας, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής, ο Σχορτσιανίτης, πού έγιναν παίκτες; Πού γνωρίσαμε τον Μπράμο; Πού ανδρώθηκε ο Σερμαντίνι (αν θέλετε να το πάμε και πιο μακριά), πού έγινε αυτό που έγινε ο Χάινς;
Ανταγωνιστικό δεν είναι το πρωτάθλημα, αλλά “μάτωσε” ο Παναθηναϊκός στη Γλυφάδα και τη Νέα Σμύρνη, κι ο Ολυμπιακός στην Πυλαία. Ανταγωνιστικό δεν είναι το πρωτάθλημα, αλλά οι Έλληνες διαιτητές (προφανώς επωάζονται στη Μοζαμβίκη), όπως ο Ηλίας Κορομηλάς, σφυρίζουν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.
Από αυτό το μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα βρέθηκαν ο Παναγιώτης Γιαννάκης (και ο Νίκος Λινάρδος) στη Γαλλία (κι εσχάτως στην Κίνα), ο Βαγγέλης Αλεξανδρής (και ο Γιάννης Λίβανος) στην Ιορδανία, ο Φώτης Κατσικάρης στην Ισπανία (κι εσχάτως στη Ρωσία), ο Κώστας Φλεβαράκης και ο Γιάννης Χριστόπουλος στη Γερμανία, ο Άρης Λυκογιάννης (και ο Κώστας Κεραμιδάς) στη Σουηδία, ο Ηλίας Ζούρος πέρυσι στην Τουρκία, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στη Ρωσία και πάει λέγοντας (αν ξέχασα και κανέναν, ας με συγχωρέσει).
Από αυτό το μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα προέκυψαν παίκτες σε ομάδες όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Από τον Νίκο Ζήση μέχρι τον Γιάννη Γκαγκαλούδη και από τον Χρήστο Ταπούτο μέχρι τον Ίαν Βουγιούκα. Δεν τους γράφω όλους, θα γεμίσουν 2-3 οθόνες.
Αν είχαμε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, πόσα προϊόντα του θα είχαν εξαχθεί; Και με τέτοια εξαγωγή, πώς είναι δυνατόν να πρωταγωνιστούμε (χωρίς υπόβαθρο και υποδομή) σταθερά στην Ευρωλίγκα; Και προσέξτε: Από τη στιγμή που υπάρχει περιορισμός (και ΚΑΛΩΣ) έξι ξένων παικτών στις ομάδες, ενώ σε άλλα πρωταθλήματα η απελευθέρωση είναι βασικό συστατικό.
Το δόγμα “εχθρός του καλού είναι το καλύτερο“, το οποίο μας… αγγίζει, απέχει από το να απαξιώνουμε ένα εξαιρετικό προϊόν, που αντέχει στον χρόνο, που αντιμετωπίζει (και λύνει) τα όποια προβλήματα (μικρά ή μεγάλα), που κερδίζει πόντους αξιοπιστίας σε μια εποχή ιδιαιτέρως δύσκολη, που μαθαίνει (ή δεν μαθαίνει) από τα λάθη και τις αδυναμίες του.
Προφανώς και θέλουμε καλύτερο πρωτάθλημα, προφανώς και οι απαιτήσεις μας από τη διοργανώτρια αρχή είναι μεγάλες, προφανώς και δεν είμαστε ικανοποιημένοι.
Μακάρι να ήταν… ντέρμπι τίτλου το ματς στην Ελευσίνα, στην Πυλαία, στο Αλεξάνδρειο. Αλλά από αυτό το πρωτάθλημα έχουν προκύψει οι δύο “μεγάλοι“. Και χωρίς αυτό το πρωτάθλημα δεν θα υπήρχαν οι ευρωπαϊκές διακρίσεις.