Είμαστε χώρα της υπερβολής κι αυτό δεν αλλάζει. Θα χρειαστεί να περάσουν πολλές γενιές και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα αλλάξουμε συνήθειες. Κι επειδή η υπερβολή είναι στο… DNA μας, με υπερβολή αντιμετωπίζουμε και τα καλά, και τα κακά στο ελληνικό μπάσκετ.
Μετά την απόφαση του Νικ Καλάθη να θέσει (κατ’ ουσίαν) εαυτό εκτός Εθνικής και σε συνδυασμό με την επιλογή του Κώστα Κουφού να μείνει στις ΗΠΑ για να βελτιώσει τις αδυναμίες του, οι… εξ Αμερικής προερχόμενοι Έλληνες ρίχθηκαν στο πυρ το εξώτερο, τη στιγμή που η “λατρεία” για τον Γιάννη Αντετοκούμπο έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την άνοδο του κόμματος (Χ.Α.) που έχει τον ρατσισμό κυρίαρχο κομμάτι του ιδεολογικού του προφίλ.
Υπερβολές! Και ως προς το καλό, και ως προς το κακό. Όλοι είναι πολίτες της παγκόσμιας κοινότητας του μπάσκετ κι από τη στιγμή που αγωνίζονται για την Εθνική ομάδα, όχι ως “νατουραλιζέ” (δες Τζέι Αρ Χόλντεν στην Εθνική Ρωσίας) αλλά ως Έλληνες, ουδείς δικαιούται να τους αμφισβητεί.
Παραφράζοντας ένα αρχαιοελληνικό δόγμα (που οι αρχαιοελληνολάτρες σκοπίμως αγνοούν) όποιος μετέχει της ελληνικής μπασκετικής παιδείας είναι Έλληνας.
Αποφεύγοντας τις υπερβολές να το δούμε ψύχραιμα το πράγμα: Κατ’ αρχήν δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως σε 1-2 χρόνια, καλά να είναι το παιδί, ενδεχομένως ο “καλός” σήμερα Γιάννης να ακολουθήσει την πρακτική του “κακού” Κώστα Κουφού, αφού προέχει για κάθε παίκτη να βελτιώνεται, να διασφαλίζει το επόμενο συμβόλαιο.
Πριν βγει από μέσα σας ο υπερΈλληνας που έχετε άλλοι κρυμμένο κι άλλοι στο… προφίλ σας, η Εθνική δεν είναι στρατόπεδο, δεν έχει θεσπιστεί από το Σύνταγμα υποχρεωτική θητεία, είναι προσφορά, είναι τιμή (πάνω απ’ όλα), είναι διάθεση. Κι είναι -ταυτόχρονα- και ζόρι, γιατί υπάρχουν παιδιά (Παπανικολάου, Σλούκας, Γιάνκοβιτς) που από τα 15 τους δεν έχουν καλοκαίρι να ξεκουραστούν, να ησυχάσουν, να βελτιωθούν.
Οι παίκτες είναι επαγγελματίες, έχουν 12-15 χρόνια επαγγελματικής ζωής και οφείλουν να “χτίζουν” το προϊόν που πουλάνε, δηλαδή το κορμί τους. Συνεπώς είναι λογικό να θέλουν να διορθώσουν ατέλειες, ενώ ταυτόχρονα είναι παράλογο κάθε χρόνο να τους ζητά κανείς να παίξουν 70-80 αγώνες (μην λέω και λίγους).
Καταλαβαίνω και τον Νίκο και τον Κώστα. Αντιλαμβάνομαι τη διαφορετική ανάγκη τους να διασφαλίσουν με τον τρόπο που αυτοί νομίζουν την επόμενη μέρα. Αντιλαμβάνομαι πως αυτό που κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία καταλαβαίνει, ότι η Εθνική και τους έχει βοηθήσει να γίνουν γνωστοί, και τους έχει προσφέρει (και τους έχει πικράνει, μην το ξεχνάμε), δύσκολα το ξεχωρίζουν αυτοί. Άλλωστε και το Κούμπαν και το Μέμφις απέχουν παρασάγγας από την Αθήνα…
Αντιλαμβάνομαι και τη… δίψα του Γιάννη. Με τα πόδια πάει στη… Ροδεσία (μην ξεχνιόμαστε, αγράμματε) για να αγωνιστεί με την Εθνική αν του ζητηθεί. Διαφορετικές οπτικές γωνίες για τους τρεις, καθένας έχει άλλο μέτρο για να οριοθετήσει τα πράγματα.
Για πρώτη φορά νιώθω ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος χειρίστηκε με εξαιρετικό τρόπο την κατάσταση. Έβαλε όρους στο παιχνίδι, απέφυγε τις κραυγές, όρισε το μέτρο και άφησε ανοιχτή την πόρτα και για την είσοδο, και για την οικιοθελή έξοδο. Αυτός είναι μοντέρνος τρόπος άσκησης εξουσίας, όσον αφορά στη συμμετοχή στην Εθνική.
Δυστυχώς, οι έχοντες την ανάγκη να προσφέρουν υπηρεσίες στον “μεγάλο” (μόνιμη πληγή -ΚΑΙ- για τον “ισχυρό” του ελληνικού μπάσκετ) δεν απέφυγαν τις κατινιές, αλλά κι από αυτό έχουμε συνηθίσει.
Οι Έλληνες μπασκετμπολίστες είναι άνθρωποι με ελεύθερη βούληση και η συμμετοχή στην Εθνική απέχει από ποινή έκτισης καταναγκαστικών έργων. Όποιος θέλει παίζει. Για μας η Εθνική είναι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα. Το μόνο που θέλουμε είναι αυτοί που παίζουν να τα δίνουν όλα. Όσοι δεν το νιώθουν, απλά δεν το κάνουν.
Η Εθνική ΔΕΝ εκδικείται. Αν αύριο ο Κώστας ή ο Νίκος, όπως ενδεχομένως ο Σοφοκλής, ο Πολύκαρπος, ο Ωρίωνας, αποφασίσουν πως έχουν τη διάθεση να προσφέρουν, πρέπει να έχουμε ανοιχτές πόρτες και να αποφασίσει ο ομοσπονδιακός προπονητής τί θα πράξει.
Βεβαίως, για να είμαστε σωστοί, οφείλει ο κόουτς της Εθνικής να μετρήσει και τη διάθεση για προσφορά, και τη συνεχή και απρόσκοπτη παρουσία κάποιων (Φώτσης – Σπανούλης), και κάθε τι άλλο, πριν αποφασίσει ποιους 12 θα κρατήσει (πέραν των αγωνιστικών κριτηρίων), αλλά κι αυτό είναι δική του ελεύθερη βούληση.
Εν κατακλείδι αφήστε τα τσιτάτα και τις υπερευαίσθητες προσεγγίσεις, περιορίστε μόνο τις περιοριστικές γραμμές και δώστε το δικαίωμα στους πρωταγωνιστές να αποφασίσουν τί θα κάνουν.