Το να συζητήσει κανείς για τις επιμέρους λεπτομέρειες του τελικού, το πώς στήνεται, πώς προβάλλεται και πώς “πουλιέται” ως προϊόν, είναι μάλλον περιττό, τη στιγμή που ένας διαιτητής δέχεται “επίσκεψη” αγνώστων στο σπίτι. Όμως, η ζωή συνεχίζεται, ευτυχώς ο Τάσος Πηλοΐδης “τραυματίστηκε” μόνο ψυχολογικά, οπότε ας ασχοληθούμε με την επικείμενη “γιορτή” του μπάσκετ, η οποία ΔΥΣΤΥΧΩΣ έρχεται λίγα 24ωρα μετά το φάιναλ-8 της Ισπανίας και κάθε υποψία σύγκρισης πληγώνει.
Προσπερνάμε, γιατί δεν έχει νόημα να το συζητάμε διαρκώς, το γεγονός ότι ο τελικός θα γίνει παρουσία λίγων και διόλου εκλεκτών. Για την ακρίβεια “εκλεκτών μονάδων κρούσης“, οπαδών έτοιμων να συγκρουστούν, ανθρώπων που ενδιαφέρονται μόνο για τη νίκη της ομάδας τους και όχι για το σπορ, ή το θέαμα.
Αφήνουμε κατά μέρους και τις όποιες σκέψεις για μαθητικές (γεμάτες) εξέδρες, για διανομή των εισιτηρίων σε ανθρώπους του μπάσκετ (αθλητές ακαδημιών), οι οποίες έχουν χρόνια τώρα κατατεθεί και απορριφθεί στην πράξη από την ΕΟΚ.
Όλα αυτά σβήστε τα, αν και το καθένα από μόνο του δείχνει την ακαταλληλότητα των διοργανωτών, και πάμε στο πιο απλό: Την ίδια ώρα (πάνω – κάτω) έναρξης του τελικού, διεξάγονται κανονικά η Β’ και η Γ’ εθνική κατηγορία. Πάμε να κάνουμε μαζί τις πράξεις…
Κάθε ομάδα (αποστολή) έχει το λιγότερο 15-18 άτομα. Συνυπολογίστε πως για να διεξαχθεί ένα παιχνίδι απαιτείται η ύπαρξη διαιτητών, γραμματείας, κομισάριου, ανθρώπων που ανήκουν στον στενό πυρήνα του μπάσκετ και που αν είχαν ελεύθερη την Κυριακή, ή έστω αν έπαιζαν στις 12 το μεσημέρι, θα μπορούσαν είτε να πάνε στο γήπεδο (χλωμό, αφού εκεί θα βρίσκονται μόνο οι… “στρατοί“), είτε να καθίσουν με φίλους και την οικογένειά τους να απολαύσουν τον τελικό.
Στις εξέδρες των γηπέδων (ουχί του Ελληνικού) θα βρίσκονται κάποιοι φίλαθλοι. Είτε πιστοί φίλοι των ομάδων (και σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν αρκετοί), είτε φίλοι των αθλητών (τα κορίτσια τους, οι γονείς τους, τα συγγενικά τους πρόσωπα). Όλοι αυτοί είναι δυνάμει τηλεθεατές του τελικού, αν μη τι άλλο.
Μιλάμε για κάτι σαν 70 ομάδες (αν μετράω σωστά είναι 73, αλλά μικρή σημασία έχει), επί 40 άτομα που πρέπει να είναι (χονδρικά) σε κάθε γήεδο, φτάνουμε στα 2.800 ΧΩΡΙΣ τους θεατές. Κι εδώ, συγνώμη, αλλά δεν έχω στοιχεία να υπολογίσω πόσο αυξάνεται το νούμερο. Όπως επίσης δεν έχω στοιχεία για να διαπιστώσω (και να αποτυπώσω στο κείμενο την επαύριον) πόσο ενδεχομένως θα μειωθεί η παρουσία των θεατών στα γήπεδα της Β’ και Γ’ εθνικής, την Κυριακή.
Αλήθεια, έχουμε τέτοια άνεση που να αδιαφορούμε για κάποιες χιλιάδες τηλεθεατών; Για ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ και που ήταν δεδομένο πως θα έβλεπαν το παιχνίδι (οι περισσότεροι εξ αυτών). Για ανθρώπους που -αν τους ρωτούσε κανείς- θα προτιμούσαν να μείνουν σπίτι (και να πάνε, υπό διαφορετικές συνθήκες, στο γήπεδο να ζήσουν την έξαψη του τελικού), από το να πάνε στο παιχνίδι της ομάδας τους.
Πόσο δύσκολο ήταν, είτε να αναβληθεί η αγωνιστική (αλήθεια, θα πάρουμε κανέναν από τους παίκτες αυτών των ομάδων στην Εθνική και πρέπει να βγάλουμε με ακρίβεια το χρονοδιάγραμμα;), είτε να γίνει το μεσημέρι, προκειμένου να μπορέσουν οι μπασκετόφιλοι να δουν τον τελικό και να αυξηθεί η τηλεθέαση;
Οι άνθρωποι είναι ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ. Και αυτό είναι μόνο ένα στοιχείο έλλειψης σχεδιασμού, προγραμματισμού, ικανότητας “πώλησης του προϊόντος”. Φαντάζομαι πως αν αναλάμβαναν να διοργανώσουν τον τελικό ενός τουρνουά γκολφ, ή μιας επίδειξης σιμουλτανέ στο σκάκι (απ’ όπου η φωτογραφία), δεν θα είχαν διαφορετικά αποτελέσματα. Διαχρονική η αδιαφορία, που ισούται ως προς το αποτέλεσμα με την άγνοια.
Υ.Γ.: Για όσους έχουν κάποιες αμφιβολίες περί των σκέψεων που καταθέσαμε, σημειώνουμε: Την ερχόμενη εβδομάδα η Γ’ εθνική έχει ρεπό (!), η δε Β’ εθνική διεξάγεται το Σάββατο (!). Μάλλον ο Άγιος Βαλεντίνος νίκησε τον τελικό…