Του Γιώργου Κογκαλίδη
28/02/2012
Ιστορική αναδρομή δεν πρόκειται να κάνω. Ούτε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων θα δώσω σε κανέναν. Δεν
έκρυψα ποτέ τις φιλίες μου, δεν σκοπεύω να απολογηθώ σε κανέναν γι’
αυτές και δεν τις μετράω ούτε με την εν γένει δημοτικότητά τους, ούτε με το αν
κερδίζω ή χάνω μένοντας πιστός σε αυτές. Οι
φίλοι μου, είναι φίλοι μου και σ’ όποιον αρέσει.
Ουδέποτε για να στηρίξω έναν φίλο μου δεν έχω γράψει
εναντίον άλλου. Ούτε έχω χαϊδέψει αυτιά
φίλων μου. Όταν νιώθω ότι κάνουν λάθος, είτε τους το λέω κατάμουτρα, είτε τους
το γράφω, είτε και τα δύο μαζί.
Αυτά επί προσωπικού. Ως site τώρα, το Σάββατο απολαύσαμε τη φιλοξενία στο Πέραμα.
Ήταν όντως μια ιδιαίτερη μέρα για μας. Είδαμε, στο πρόσωπο του Γιώργου Νικολάου, του φίλου και “αδερφού” Γιώργου,
ανθρώπους να μας δείχνουν και να μας δίνουν βορά στις διαθέσεις της εξέδρας. Καλά έκαναν.
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και θα ανταποδώσουμε. Ακριβώς όπως το γράφω και μην βρεθεί
κανείς να μου πει ότι απειλώ. Το basketblog δέχθηκε επίθεση και μάλιστα
αναίτια. Και δη από ανθρώπους που είτε έχουν ευεργετηθεί, είτε χαίρουν χρόνια της φιλίας μας, είτε απλά είχαμε εξαιρετική
σχέση. Είχαμε. Ξέρω να
ξεχωρίζω τους χρόνους. Δεν έχουμε…
Καθένας δικαιούται να έχει διαφορετική άποψη για μας. Όποιος
νομίζει ότι θα την επιβάλλει με τη βία, όποιος νομίζει ότι θα “μασήσουμε“,
χτυπά λάθος πόρτα. Ένα δόγμα διακατέχει και τον υπογράφοντα και τους υπόλοιπους
που συνεργάζονται (και όχι εργάζονται) με το site: “Αν δεν γονάτιζε η καμήλα, δεν θα την
φορτώνανε“.
Δεν θα γονατίσουμε
κι αν κάποιος πρέπει υποχρεωτικά να βρεθεί στα γόνατα δεν θα είμαστε εμείς. Κι
αυτό το λέμε όχι μόνο για τους “φίλους” από το Πέραμα, αλλά και για όποιον άλλο “φίλο”
σκεφτεί ότι θα είμαστε από αυτούς που τρέχουν.
Ευτυχώς, δουλεύουμε πιο πολύ απ’ όσο χρειάζεται. Κι όταν θα
χρειαστεί, ακόμα και την ώρα που οι άλλοι πετάνε αετό, θα βγάζουμε και βίντεο, και αρχεία, και στοιχεία. Κι
επειδή κάποιοι έχουν μετατραπεί σε χούλιγκαν
του πληκτρολογίου και του facebook (και δεν ομιλώ
για τους πρωταγωνιστές του επεισοδίου, αλλά για τους ανύπαρκτους που προσπαθούν να βρουν μέσα από αυτό υπόσταση), να
θυμούνται πως είμαστε πολλά χρόνια στο κουρμπέτι και γνωρίζουμε πρόσωπα,
πράγματα και καταστάσεις (“γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη
τσουτσουλομύτη“, που τραγουδούσε κι ο Σαββόπουλος, μην βρωμίζεις τσάμπα το στόμα σου).
Δεν θα προχωρήσω (για την ώρα) πιο μακριά. Και με τους τάχα
μου “δημοσιογράφους” (γενικά το γράφω) θα τα βρούμε, και με τους
τάχα μου ηθικούς, και με όλους.
Το κείμενο αυτό το γράφω για να αντιληφθούν όλοι πως στη
δική μας παρέα είμαστε όλοι ένας και
πως είμαστε εδώ, έτοιμοι από καιρό. Δεν
υποχωρήσαμε ποτέ (αντίθετα, οσάκις κάναμε λάθος το παραδεχθήκαμε δημόσια,
ενώ την κριτική μας ενίοτε είχαμε τον ανδρισμό -δεν τον έχουν όλοι- να την
κάνουμε… ιδιωτικά, όταν έπρεπε), δεν θα
το κάνουμε τώρα.