Ο Ολυμπιακός έχασε εύκολα το πρώτο από τα τρία “ματς μπολ” που έχει στη διάθεσή του, μετά το… εύκολο 2-0 στο ξεκίνημα της σειράς. Όσοι περίμεναν μια εύκολη διαδρομή μέχρι το Λονδίνο, πρέπει να αναθεωρήσουν. Κι έχουν ίδιες πιθανότητες επιτυχίας πρόβλεψης, με όσους προαναγγέλλουν μια εξόχως δύσκολη διαδρομή, αν κι εφόσον πάμε στο “τάι μπρέικ“.
Υπάρχει δεδομένη αδυναμία να “διαβάσουμε” τα πλέι οφ, αφού πρέπει να μιλήσουμε με όρους βόλεϊ, αναφερόμενοι στο μπάσκετ. Εδώ που φτάσαμε (Ολυμπιακός που είναι το αποψινό μας θέμα, και Παναθηναϊκός) δεν μπορείς να υπερασπιστείς διαφορά, δεν προδικάζουν τίποτα οι δύο νίκες, δεν σημαίνει κάτι το ότι έφτασαν πρώτοι στο… παρά ένα.
Ήταν αναμενόμενο ότι η Εφές θα αντιδράσει (από εγωισμό και μόνο), όπως αναμενόμενο (ως ένα βαθμό) ήταν και τα… σφυρίγματα έδρας (όχι υπερβολικά, αλλά εμφανή). Ο Ολυμπιακός άργησε να μπει στη λογική του αγώνα που δεν αποτελεί κρίκο αλυσίδας, αλλά είναι ξεχωριστή ενότητα, κι αυτό το πλήρωσε. Αλίμονο, η Εφές δεν έγινε αίφνης “μικρή ομάδα“. Κι αυτό το γνώριζαν όλοι οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, με πρώτους τους ανθρώπους του τεχνικού επιτελείου του Ολυμπιακού.
“Γιατί δεν έκαναν κάτι για να αντιδράσουν;” είναι το εύλογο ερώτημα. Φυσικά και έκαναν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όταν κάνει κάτι θα κερδίσεις υποχρεωτικά. Γιατί στην Ελλάδα έχουμε ξεχάσει πως σε έναν αγώνα συμμετέχουν δύο, θεωρούμε πως κάθε νίκη αποτελεί σήμα κατατεθέν της “μαγκιάς της φυλής” και κάθε ήττα προσωπική αποτυχία (συνήθως του κόουτς, ενίοτε των παικτών).
Μα παίζουν κι οι άλλοι. Πέντε εναντίον πέντε, δώδεκα εναντίον δώδεκα. Και κανείς δεν χαρίζει τίποτα σε κανέναν, ειδικά όταν μιλάμε γι’ αυτό το επίπεδο παικτών, ομάδων, διοργάνωσης.
Επί της ουσίας: Εύκολα ΝΑΙ, ο Ολυμπιακός μπορεί να περάσει στο φάιναλ φορ, είναι σε καλύτερη στιγμή από την Εφές, αλλά αυτό πρέπει να το αποδείξει στο γήπεδο, έχοντας δύο ευκαιρίες και ζητώντας μια νίκη. Κατά προτίμηση καλό είναι αυτό να συμβεί επί τουρκικού εδάφους, για να μην υπάρχει το άγχος του… τελικού προ των τελικών, αλλά και πάλι αυτό δεν είναι πανάκεια.
Αν είναι ισοδύναμο της καταστροφής ενδεχόμενη επιστροφή στο ΣΕΦ, αναρωτιέμαι γιατί κοπιάζουν οι ομάδες να κερδίσουν πλεονέκτημα έδρας;
Εύκολα ναι, γρήγορα όχι. Έχει δρόμο, έχει τουλάχιστον άλλα 40 λεπτά κόπο, προκειμένου ο Ολυμπιακός να βρεθεί για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο φάιναλ φορ.
Ως λαός έχουμε πολλά κουσούρια. Ένα από τα χειρότερα είναι η υπερβολή. Εκστασιαζόμαστε σε κάθε νίκη, νιώθουμε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μας σε κάθε ήττα, αν και γνωρίζουμε πως βασική αθλητική συνθήκη, την οποία… υπογράφουμε οσάκις αποφασίζουμε απλά να καθίσουμε απέναντι από την τηλεοπτική οθόνη και να δούμε ένα ματς (ούτε καν να πάμε στο γήπεδο) είναι ότι υπάρχει και νίκη και ήττα. Όχι μόνο νίκη…
Δεν θα μπούμε -φυσικά- στο τρυπάκι να υποδείξουμε στον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του τι να κάνουν για να επιβληθούν της Εφές. Το έχουν κάνει, άλλωστε, ήδη δυο φορές. Δεν φτάνει, χρειάζεται άλλη μια νίκη για να σφραγιστεί το εισιτήριο για το Λονδίνο.
Υ.Γ.: Αν οι “ερυθρόλευκοι” έχουν κάθε λόγο να μην είναι ικανοποιημένοι από την εμφάνισή τους, τί να πουν και οι Ρώσοι…