Του Γιώργου Κογκαλίδη
06/04/2012
Σε έναν από τους τοίχους πέριξ των Εξαρχείων, που συχνά πυκνά μετατρέπονται σε βαθυστόχαστους
προβληματισμούς, ανθρώπων με ανησυχίες αλλά και οξυδέρκεια, είχα διαβάσει πως
“οικονομική ύφεση είναι η περίοδος κατά την οποία πρέπει να ζήσουμε
χωρίς εκείνα τα πράγματα, τα οποία οι παππούδες μας δεν είχαν καν ονειρευτεί“.
Είναι μια διαφορετική οπτική θεώρηση των πραγμάτων, που ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΑΘΩΩΝΕΙ τους οικονομικούς
μηχανισμούς, οι οποίοι με τη συμπαράσταση των πολιτικών αρχών του τόπου, μετέτρεψαν τη χώρα σε κολαστήριο ψυχών,
κατήργησαν δικαιώματα δεκαετιών, οδηγούν
συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία.
Καθένας μας, όχι μόνο τώρα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, αλλά και πριν όταν
η κρίση ήταν βαθύτερη (κρίση αξιών),
ονειρεύονταν μια “άλλη” Ελλάδα. Εμείς, οι έχοντες τη χαρά (ευτυχία) να ανήκουμε στη μεγάλη
μπασκετική οικογένεια, έχουμε τη… “δική μας” Ελλάδα. Αυτοί που οι παππούδες μας δεν είχαν καν ονειρευτεί…
Την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει. Την Ελλάδα που λειτουργεί με μεθοδικότητα,
την Ελλάδα που έχει διάρκεια. Την Ελλάδα που δεν τρώει τα παιδιά της. Και
το κυριότερο: Την Ελλάδα που ξεπερνά
την κρίση της, την Ελλάδα που βρίσκει τρόπους να κρατηθεί όχι με αξιοπρέπεια,
αλλά με αξιοζήλευτη εικόνα, με δύο ομάδες στο φάιναλ φορ.
Είναι όντως αυτός ο καθρέπτης του ελληνικού μπάσκετ; Ελάτε
και πείτε όχι. Υπάρχουν ομάδες που δεν
άντεξαν στην πίεση, υπάρχουν θέματα που πρέπει να λύσουμε, όμως για
πρώτη φορά ο ΕΣΑΚΕ τράβηξε μια
γραμμή και επιχειρεί να βάλει τάξη στα οικονομικά των ΚΑΕ. Δύσκολη υπόθεση,
δεν θα πετύχει σε 10 μέρες, αλλά καλή αρχή για να έχουμε ένα αξιόπιστο (και οικονομικά) πρωτάθλημα.
Υπάρχουν παράγοντες
νοικοκύρηδες, που -παρότι είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται-
καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους, που άπλωσαν τα πόδια τους όσο έφτανε το πάπλωμά
τους. Κι αυτή είναι θετική διαδικασία.
Υπάρχει η συμφωνία της ΕΟΚ
(υπέρβαση και μπράβο στον Γιώργο
Βασιλακόπουλο) για τις “wild card“, που ανοίγουν ένα παράθυρο αισιοδοξίας, για
διαφορετική εσωτερική πορεία του αθλήματος.
Υπάρχουν και εκατοντάδες
προβλήματα, που πρέπει να επιλυθούν, υπάρχουν και καταστάσεις που δεν
ομαλοποιούνται, αλλά θέλουν ανατροπή (όπως για παράδειγμα η ΚΕΔ του Συμεωνίδη, ή η αυλή του Βασιλακόπουλου, ή ο τρόπος επιλογής ομοσπονδιακών προπονητών, ή η διαχείριση των μικρότερων
πρωταθλημάτων, κτλ.) και αυτό πρέπει να το κάνουμε.
Η “δική μας” Ελλάδα είναι όμορφη, είναι περήφανη, είναι πλούσια. Όχι σε ευρώ,
γιατί φέτος αποδείχθηκε από την πορεία των δύο “αιωνίων” ότι δεν παίζουν μπάσκετ τα μπάτζετ, ή αλλιώς δεν παίζουν μόνο τα μπάτζετ. Είναι
πλούσια σε ταλέντο, σε ιδέες, σε μπασκετική εξυπνάδα.
Η “δική μας” Ελλάδα ήταν για τους παππούδες και τους πατεράδες μας όνειρο (και
δη καλοκαιρινό). Ποιος από τους “προγόνους μας” στη
δημοσιογραφία είχε ονειρευτεί ότι θα παρακολουθήσει δια ζώσης 13 (όπως ο υπογράφων), ή και 17 (όπως πολλοί
άλλοι) φάιναλ φορ; ΚΑΝΕΙΣ!
Το μπάσκετ είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Το μοναδικό τόσο καλά οργανωμένο, γι’ αυτό και
παρότι δοκιμάζεται σκληρά αντέχει και
ξεχωρίζει. Ίσως πρέπει οι κυβερνώντες (αυτοί του εσωτερικού, που κάνουν ότι ασκούν εξουσία) να
διερευνήσουν πώς το κάνουμε εμείς εδώ στον “πορτοκαλί πλανήτη“,
για να πάρουν ιδέες, μπας και προσφέρουν έστω
μία θετική υπηρεσία στον τόπο.
Η “δική μας” Ελλάδα είναι όμορφη κι όσοι με τον έναν ή άλλον τρόπο θαμπώνουν την
εικόνα της, να φύγουνε, να πάνε αλλού…