Ήταν το 2007 όταν μια παρέα από… χαζοχαρούμενους δημοσιογράφους ξεκινήσαμε αυτό το site. Κανείς μας δεν ένιωθε ότι κάναμε επανάσταση, όλοι αντιλαμβανόμασταν ότι τότε -για την εποχή μας- κάναμε κάτι διαφορετικό. Είχαμε μια ιδέα (να είμαστε μέρος του νέου ηλεκτρονικού κόσμου που πρόβαλε) και μια σκέψη (να μην ελεγχόμαστε).
Όλοι εργαζόμασταν παράλληλα σε εφημερίδες και γνωρίζαμε πως υπήρχαν όρια στην έκφρασή μας. Όχι κατ’ ανάγκη λογοκρισία ή επιβολή να γράψουμε αυτό που θέλει το αφεντικό, αλλά σε κάθε περίπτωση όρια πιο στενά από αυτά, τα οποία εμείς αντέχαμε.
Κάπως έτσι προέκυψε το basketblog.gr, που από την πρώτη στιγμή έδειξε τάσεις αποστασίας από το… κοπάδι.
Τότε μας φόρεσαν τον μανδύα του “γραφικού“, υποστήριξαν πως κανείς δεν μας διαβάζει, υποβάθμισαν τις αποκαλύψεις και τον ρόλο μας.
Τότε, ακόμα, λέξεις όπως social media, facebook, twitter, ήταν άγνωστες για μας.
Τότε ακόμα, οι εταιρίες τηλεφωνίας υπόσχονταν γρήγορο internet, αλλά αν άνοιγες τρεις σελίδες ταυτόχρονα έπεφτε το δίκτυο σε απόσταση επτά τετραγώνων.
Ως εδώ η προϊστορία. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί νιώθω πως κι εμείς είμαστε στην Ταξίμ. Όχι γιατί πέρυσι περπατούσαμε στα ίδια μέρη, αλλά γιατί αποτελούμε κομμάτι της μη ελεγχόμενης προβολής ειδήσεων. Είμαστε μέρος ενός κόσμου που μπορεί και επικοινωνεί ηλεκτρονικά, που εκμηδενίζει τις αποστάσεις, που καταστρέφει την ελεγχόμενη προπαγάνδα.
Τί κι αν η κυβέρνηση Ερντογάν απαγόρευσε στα τουρκικά ΜΜΕ να προβάλουν εικόνες και πληροφορίες για τους νεκρούς και τους τραυματίες, για την υπέρμετρη βία και την κρατική καταστολή; Τα social media λειτούργησαν ως φωνή των ελεύθερων Τούρκων και μετέφεραν την κτηνωδία σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Μέσω των social media ξεκίνησε κι ένα παγκόσμιο κίνημα εναντίον της αστυνομικής βίας των Τούρκων.
Βεβαίως, το δικό μας μετερίζι, το σημείο αναφοράς μας, είναι πολύ πιο απλό, χωρίς νεκρούς και τραυματίες. Όμως κι εμείς, στη δική μας… Ταξίμ, σταθήκαμε απέναντι στο παράνομο στοίχημα στα εφηβικά πρωταθλήματα, αναδείξαμε θέματα που οι έχοντες και κατέχοντες ήθελαν να θαφτούν.
● Όπως για παράδειγμα τον ορισμό Κριτών στους αγώνες της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό.
● Όπως για παράδειγμα τη στήριξη των Ελλήνων προπονητών, τη στιγμή που ο Γιώργος Βασιλακόπουλος διάλεγε Ιταλό για τον ομοσπονδιακό πάγκο.
● Όπως για παράδειγμα το “χαράτσι” που ήθελε να επιβάλλει η ΕΣΚΑ στους διαιτητές για να τους δώσει (με τη δική τους δουλειά) μέρος των δεδουλευμένων τους.
● Όπως για παράδειγμα το άθλιο… τρενάκι, που αποκαλύφθηκε και ήδη έχει γίνει χαμός στον χώρο. Κι αυτό είναι ακόμα στην… αφετηρία των αποκαλύψεων.
Σταθήκαμε και στεκόμαστε απέναντι σε καθεστωτικές αντιλήψεις, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Πολεμάμε, χρησιμοποιώντας τα social media (ο Άκης, η Νίκη, ο Χάρης βοηθούν σημαντικά), όπου απολαμβάνουμε την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου στη σελίδα μας.
Καταφέραμε -και νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτό– να εξασφαλίσουμε (με τη βοήθεια της ΕΨΑ) ελεύθερη είσοδο για 30 παιδιά σε καμπ σε ολόκληρη την Ελλάδα. Κι είμαστε διπλά περήφανοι, γιατί πρόκειται για τα κορυφαία καμπ της χώρας. Ευχαριστούμε τους υπεύθυνους, οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά κι έδωσαν σάρκα και οστά στην ιδέα μας. Συνεχίζουμε.
– Συνεχίζουμε να φωνάζουμε, να πηγαίνουμε κόντρα στο ρεύμα. Κάποιοι που αρχικά θέλησαν να μας κολλήσουν την ταμπέλα του “γραφικού”, βλέπουν με τρόμο ότι γίναμε το καταφύγιο καθενός που το σύστημα του επιτίθεται.
– Συνεχίζουμε να σημειώνουμε (με μοναδική διάθεση να βοηθήσουμε τον χώρο μας να γίνει καλύτερος) τα λάθη και τις αβλεψίες των διοικήσεων.
– Συνεχίζουμε να προβάλουμε κατηγορίες που μέχρι να βγούμε εμείς στον αέρα ζούσαν στην αφάνεια και τώρα έχουν περισσότερα του ενός ηλεκτρονικού μέσου να ασχολούνται με αυτές.
Μετράμε έξι χρόνια ζωής ως site, κάποιοι εξ ημών φλερτάρουμε με τα 50 χρόνια ζωής στον πλανήτη, αλλά νιώθουμε ότι είμαστε η νέα αντίληψη των πραγμάτων. Και αυτό το αποδεικνύουμε με την καθημερινή μας δράση και στάση απέναντι στην κοινωνία του μπάσκετ, στην κοινωνία γενικότερα.
Υ.Γ.: Διάλεξα τη συγκεκριμένη φωτογραφία, αν και υπήρχαν εντυπωσιακότερες, που θα… πουλούσαν περισσότερο, για έναν λόγο: Είναι ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο που μέναμε πέρυσι, όταν πήγαμε για να καλύψουμε το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας…