Αν σας πω ότι κατάλαβα μετά βεβαιότητας πώς πέρασε ο Ολυμπιακός από τη Χίμκι, θα σας πω ψέματα. Κάτι η… μαύρη απελπισία για την κακή αμυντική λειτουργία στα πρώτα 25 λεπτά, κάτι η μονότονη επιθετική δραστηριότητα, κάτι η ταχύτητα με την οποία γύριζαν την μπάλα οι Ρώσοι, με οδήγησαν στο να δω με πεσιμιστική διάθεση το παιχνίδι. Ήταν και η ήττα των “πράσινων” στη ρωσική πρωτεύουσα κι ετοιμαζόμουν (ψυχολογικά) για ένα… διπλό καφέ της παρηγοριάς.
Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε μπάσκετ υψηλών απαιτήσεων. Στερείται λύσεων στην περιφέρεια, μετά τον τραυματισμό του Βαγγέλη Μάντζαρη. Στερείται λύσεων στη φροντ λάιν, ένεκα της αμυντικής ανεπάρκειας του Τζος Πάουελ. Δεν στερείται θράσους, ψυχικών αποθεμάτων, μαγκιάς.
Όπως και πέρυσι, εκεί που τον έχεις “τελειωμένο“, εκεί που είναι με την πλάτη στο καναβάτσο και όλοι κοιτάζουν προς τον πάγκο, περιμένοντας να… πετάξει πετσέτα ο προπονητής, με… μαγικό τρόπο ανατρέπει την κατάσταση.
Αν αναλύσουμε μπασκετικά την κατάσταση θα ασχοληθούμε με μονοδιάστατη (πλην Χάινς) επιλογή του τρίποντου (μ’ αυτό ζει και πεθαίνει φέτος ο Ολυμπιακός), θα δούμε κενά και… θέματα δυσεπίλυτα. Όμως, το αποτέλεσμα μετράει και οι “ερυθρόλευκοι” είναι (παλιο)χαρακτήρες.
Μετά την εντός έδρας ήττα από τη Σιένα είχαν μπροστά τους ΜΟΝΟ τελικούς. Έχασαν μόνο έναν (αυτόν στο Ελληνικό), αλλά στην Ευρωλίγκα -στην οποία αναφερόμαστε- δεν έχασαν παιχνίδι και ανέτρεψαν τη σε βάρος τους κατάσταση. Δεύτερη φορά φέτος.
Επιμένω ότι έτσι όπως είναι ο Ολυμπιακός δεν θα αντέξει ως το τέλος, αλλά δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο στον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του, που γύρισαν ένα ματς, το οποίο έμοιαζε να έχει πάρει τον… δρόμο του. Που με τις εκτός έδρας νίκες σε Τελ Αβίβ και Μόσχα, όχι μόνο κάλυψαν την εντός έδρας ήττα από τους Ιταλούς, αλλά μπορούν να ανεβούν και πάνω από την τρίτη θέση.
Βεβαίως, έτσι όπως κέρδισαν εκτός μπορεί να χάσουν εντός, τίποτα δεν έχει κριθεί και το μάθημα από τα ως τώρα αποτελέσματα είναι πως η φετινή Ευρωλίγκα (πρωτόγνωρη) είναι πιο μακριά από ποτέ, γι’ αυτό οι όποιοι “αφορισμοί” (πέρασε / αποκλείστηκε, κτλ.), είναι εύκολο να μετατραπούν σε έπεα πτερόεντα.
Αν κάτι απόλαυσα περισσότερο κι από τους δύο βαθμούς στο ελληνικό σακούλι, είναι η σφαλιάρα στους “αναλυτές του facebook“, που από το ημίχρονο είχαν αρχίσει να “κράζουν” αλύπητα τον Μπαρτζώκα. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Κι αν έγιναν ρόμπες -και δη ακομβίωτες– σιγά μην ενοχληθούν. Στην πρώτη ήττα θα σκάσουν μύτη, όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή.
Κλείνω με τον Ολυμπιακό, νιώθοντας την υποχρέωση να εξηγήσω τον τίτλο και τη φωτογραφία: Ο Rene Magritte ήταν ένας παράξενος Βέλγος ζωγράφος, ο οποίος συνήθιζε να αποτυπώνει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο αντικείμενα, σημειώνοντας από κάτω ότι αυτό που βλέπουμε να απεικονίζεται δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να βάλει στο μυαλό όλων μας ότι ο κόσμος δεν είναι όπως τον βλέπουμε.
Ο πιο διάσημος πίνακάς του είναι η “πίπα του Μαγκρίτ“. Αν στη θέση της βάζαμε μια φωτογραφία με φάση του αποψινού αγώνα, μπορούσαμε να γράψουμε “ο Ολυμπιακός δεν νίκησε τη Χίμκι“…
Γερμανοί για τον… πόνο του άλλου
Αν και χθες ήταν (και καλά) η νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου, για τον Παναθηναϊκό έμοιαζε με τη νύχτα του… Αγίου Βαρθολομαίου. Όχι για την ήττα από την ΤΣΣΚΑ, ούτε για το γεγονός ότι για πρώτη φορά φέτος έχασε… μαρς. Μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά… Ο πόνος δεν ήρθε από τη Ρωσία, αλλά από τη Γερμανία.
Φωνάζαμε (προσωπικά το έλεγα σε όλους τους τόνους, στην εκπομπή λίγο πριν τους αγώνες της Πέμπτης) ότι Μπάμπεργκ και Άλμπα δεν είναι τόσο κακές ομάδες, όσο δείχνει η βαθμολογία τους. Πίστευα ότι μπορούσαν να κερδίσουν Μάλαγα και Ζαλγκίρις, αντίστοιχα.
Αν έχαναν με 10-20 πόντους διαφορά δεν θα με ενοχλούσε στο ελάχιστο. Αλλά με δύο… σουτ (ένα τρίποντο και τρεις βολές) σε νεκρό χρόνο, η αλήθεια είναι πως… πονάει. Γιατί, ακόμα και με την ήττα από την ΤΣΣΚΑ, αν είχαν “κάτσει” τα αποτελέσματα στη Γερμανία, ο Παναθηναϊκός θα ήταν με το ένα πόδι στους οκτώ.
Τώρα, πρέπει να πάρει μόνος του αυτό που δεν του… χάρισαν οι Γερμανοί. Είναι ικανός, αλλά ο δεύτερος γύρος θα είναι γεμάτος… τελικούς. Το καλό (ως τώρα) είναι πως και οι “πράσινοι” είναι εξίσου… (παλιο)χαρακτήρες και δηλώνουν “παρών” οσάκις κρίνεται κάτι. Κερδίζουν τα ματς που πρέπει να κερδίσουν.
Βεβαίως, για τους “πράσινους” ισχύει ότι και για τους “κόκκινους“: Δεν υπάρχει εύκολο και δύσκολο πρόγραμμα, απλά και μόνο επειδή -ειδικά στην Ευρωλίγκα– δεν υπάρχουν εύκολοι αντίπαλοι και η έδρα δεν είναι καταλύτης.