Όποιος νομίζει ότι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ (ακόμα και το αμερικάνικο φούτμπολ, ή το πόλο) είναι παράλληλα σύμπαντα, προφανώς έχει… περιορισμένη ορατότητα. Είναι διαφορετικές εφαρμογές κοινών αρχών, γι’ αυτό και πολλά συστήματα (κυρίως αμυντικά), αλλά και η φιλοσοφία γύρω από τον τρόπο εξέλιξης των σπορ, συναντιούνται σε περισσότερα από ένα αθλήματα.
Όσοι έχουν αθλητική παιδεία κι αντιλαμβάνονται πέρα από οπαδικές αγκυλώσεις τα πράγματα, συμφωνούν ότι το επίπεδο των ποδοσφαιρικών ομάδων όπως η Ρεάλ και η Μάντσεστερ, είναι ανάλογο με το επίπεδο (αν μπορεί να γίνει αντιστοίχηση και προβολή, βάσει όσων προαναφέραμε) του μπασκετικού Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού.
Κρατήστε αυτές τις δύο απόψεις –χωρίς υποχρεωτικά να συμφωνείτε– για να “ντύσουμε” τον συλλογισμό μας. Όποιος παρακολούθησε τον αγώνα ανάμεσα στη Ρεάλ και τη Μάντσεστερ κατάλαβε γιατί δεν μπορούσε να πετύχει το πείραμα Καπόνο στον Παναθηναϊκό! Γιατί, απλά, στον σύγχρονο αθλητισμό, όποιος δεν έχει ταχύτητα και δύναμη είναι από χέρι καμένος. Γιατί πλέον η κίνηση μοιάζει να είναι αέναη και οι ρυθμοί είναι εξοντωτικοί.
Μου έλεγε ένας προπονητής που έχει κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο, σε μια μοναδική ανάλυση (κυρίως επειδή ήταν τόσο απλή και κατανοητή, που δεν χρειάζονταν γνώσεις προπονητικής για να την αντιληφθείς) πως “στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες είναι δεδομένο ότι υπάρχουν παίκτες με επιθετική ικανότητα και ταλέντο. Εκατέρωθεν. Δεν υπάρχει μεγάλη ομάδα, που να έχει ατάλαντους παίκτες.
Άρα, το ζητούμενο δεν είναι ποιος υπερισχύει στην επίθεση, αλλά ποιος μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα στην άμυνα, ποιος μπορεί να περιορίσει τη δράση του αντιπάλου“.
Η αποβολή του Νάνι “σκότωσε” την παρέα του Φέργκισον. Γιατί απλά, όταν ο αντίπαλος τρέχει, η αριθμητική υπεροχή μετριέται στο γρασίδι. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα, που πολλές φορές η ομάδα με τους 10 παίκτες έχει μεγαλύτερη τύχη να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει.
Σε υψηλό αθλητικό επίπεδο ο αντίπαλος εκμεταλλεύεται την παραμικρή σου αδυναμία, σε “χτυπάει” εκεί που… πονάς. Και πλέον δύσκολα ντουμπλάρεις, δύσκολα κρύβεις, δύσκολα “κλέβεις“. Γι’ αυτό και ο Σχορτσιανίτης ταυτόχρονα δύσκολα αντιμετωπίζεται και δύσκολα βγάζει πάνω από 5-7 ποιοτικά λεπτά συνεχόμενα στο παρκέ.
Όταν παίζει ο “Σόφο” ο αντίπαλος προπονητής πρέπει να στείλει βοήθεια κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο όταν δεν υπάρχει επικίνδυνος σουτέρ στη δυνατή πλευρά (από τη στιγμή που ο Έλληνας διεθνής έμαθε να πασάρει) για να τον “τιμωρήσει“. Αυτό ήταν και το παιχνίδι που θέλησαν να παίξουν οι “πράσινοι” με τον Καπόνο στην… εξίσωση. Να απαγορεύει τη βοήθεια, να βάζει τον αντίπαλο σε πιο δύσκολες περιστροφές και αμυντικές αντιδράσεις, να τιμωρεί μέσα κι έξω από το καλάθι.
Μόνο που ταυτόχρονα στην ίδια πεντάδα Σοφοκλής και Τζέισον δημιουργούσαν αμυντική αδυναμία, που σε επίπεδο top-8 δεν κρύβεται. Άντε να κοροϊδέψεις τον ΚΑΟΔ, άντε να τη γλιτώσεις από την Μπάμπεργκ ή την Άλμπα. Όχι πιο μακριά…
Πολλοί προσπαθούν να προβάλουν στον χρόνο παρουσίες όπως αυτή του Γκάλη και να αναρωτηθούν αν θα μπορούσε να παίζει σήμερα. Κανείς δεν το γνωρίζει. Το σίγουρο είναι πως παίκτες με αυτό το ταλέντο δεν υπάρχουν πια, αλλά και τόσο… αφελείς άμυνες όσο εκείνης της εποχής δεν συναντάς ούτε σε τοπικό επίπεδο.
Από τη στιγμή που οι αθλητές έχουν δουλέψει σε επίπεδο ταχύτητας, δύναμης, από τη στιγμή που παίζουν ατομική και ομαδική άμυνα, από τη στιγμή που καλύπτουν χώρους και αμύνονται με το μυαλό, παίκτες σαν τον Καπόνο μοιάζουν με αναλογικά ρολόγια σε ψηφιακή εποχή.
Γι’ αυτό άλλωστε και ποδοσφαιριστές τύπου Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Ιμπαγάσα, “ξέπεσαν” στην ανυπόληπτη ποδοσφαιρική Ελλάδα, αφού ναι μεν… μιλούσαν στην μπάλα, αλλά δεν είχαν την αντοχή, την ταχύτητα, την έκρηξη να μείνουν σε υψηλό -ανταγωνιστικό- επίπεδο.
Ο τρόπος με τον οποίο αγωνίστηκε χθες η Ρεάλ, εξηγεί γιατί απέτυχε η “φόρμουλα Καπόνο” στον Παναθηναϊκό. Γιατί με τον Γκιστ είναι άλλη ομάδα απ’ ότι με τον Πάνκο. Γιατί ο Ολυμπιακός με την ενέργεια που βγάζουν Πρίντεζης – Παπανικολάου (Μάντζαρης, μην ξεχνιόμαστε) – Χάινς, βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης και υπερασπίζεται με αξιώσεις τον τίτλο του. Γιατί ο Λούκας (της Εφές) είναι παικτάρα, γιατί ο Λάσμε ανεβάζει επίπεδο τον Παναθηναϊκό και έχει ψηλά τη μετοχή του.
Τα ομαδικά σπορ, ενδεχομένως και από έλλειψη ταλέντου, ή μπορεί από εξέλιξη των αθλητικών ικανοτήτων και των σωματικών προσόντων (ίσως και από τον συνδυασμό των δύο) έχουν πλέον δύο προϋποθέσεις: Να τρέχεις και να αντέχεις.