Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε φυσικά και η τελευταία, που θα… “διαφωνήσουμε” μεταξύ μας δημόσια. “Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης” είναι το μότο που χρησιμοποιεί η ΕΣΗΕΑ και που μας βρίσκει σύμφωνους.
Συνήθως ανταλλάσσουμε απόψεις με τον Γιώργο (Νικολάου), αλλά αυτή τη φορά θα διαφοροποιηθώ -κι ενδεχομένως- θα διαφωνήσω με τον Μάκη (Δρόσο). Γιατί, η δική του αγωνία για τον Κολοσσό είναι αγωνία όλων μας, αλλά θαρρώ πως στόχευσε στο προφανές και όχι εκεί όπου -κατά την ταπεινή μου άποψη- υπάρχει η κεντρικοποίηση της ευθύνης.
“Οι μεγάλες ομάδες χρειάζονται μεγάλα γήπεδα” είχε πει το 1991 ο Γιάννης Ιωαννίδης, όταν -από κοινού με τον Σωκράτη Κόκκαλη– αποφάσισε τη μετακίνηση του Ολυμπιακού από το Παπαστράτειο στο ΣΕΦ. Κάτι ανάλογο (σε κλίμακα φυσικά) όφειλε να κάνει και ο Κολοσσός, αλλά…
Το Βενετόκλειο “πνίγει” όχι μόνο τα ευρωπαϊκά όνειρα των Ροδιτών, αλλά και τις επενδυτικές τους δράσεις. Χρειάζονται μεγαλύτερο γήπεδο. Φταίει ο Κουγιός που δεν έγινε; Φταίνε οι διοικούντες; Ποιος φταίει;
Η απάντηση είναι απλή: Ένα νησί, από τα σημαντικότερα τουριστικά θέρετρα της χώρας, που αποδίδει ετησίως (χοντρά – χοντρά) στο κράτος 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ (!!!), δικαιούται γήπεδο. Κι αν συνυπολογίσουμε ότι στην πρώτη σειρά της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού ήταν ο Δωδεκανήσιος (εκ Νισύρου καταγόμενος) Γιώργος Νικητιάδης, περίμενε κανείς πως θα βλέπαμε γήπεδο στη Ρόδο.
Αντ’ αυτού έγινε γήπεδο στην Τήνο. Καλώς! Όπου φτιάχνεται κλειστό, ανοίγει ένα παράθυρο στον αθλητισμό και κανένα νησί, κανένα χωριό δεν πρέπει να αποκλείεται από αυτή τη δυνατότητα / ευκαιρία. Όμως, η Ρόδος έπρεπε να προηγηθεί, για περισσότερους από έναν λόγους.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία εξαντλήθηκε. Άνθρωποι έβαλαν τις περιουσίες τους στον αέρα, πλήρωσαν το χόμπι τους, έφτασαν στα όρια τους. Η πολιτεία ήταν απούσα. Δεν βοήθησε. Όχι οικονομικά, αλλά με έργα υποδομής, που με κέντρο τον Κολοσσό θα απευθύνονταν στον ροδίτικο λαό.
Κανείς παράγοντας δεν πρέπει να καταστραφεί εξαιτίας της αγάπης του για το μπάσκετ. Κανένας παράγοντας δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του τον σταυρό. Κανένας παράγοντας δεν μπορεί χωρίς στήριξη -σε αυτές τις μέρες που ζούμε- να κρατήσει ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Ου μην και οι πλουσιότεροι της παρέας.
Ως εκ τούτου, τον διακόπτη (εν προκειμένω) τον κατεβάζει η πολιτεία. Αδιαφορώντας για την αποκέντρωση, αδιαφορώντας για τις νέες δυνάμεις του χώρου.
Προσωπική εκτίμηση είναι πως το στοίχημα με τον Κολοσσό δεν θα χαθεί. Γιατί οι παράγοντές του είναι μπασκετόφατσες από κούνια. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως αλλού δεν θα κατεβεί οριστικά και αμετάκλητα ο διακόπτης, αν οι πολιτικοί ταγοί του αθλητισμού δεν προστρέξουν να ενισχύσουν αυτή την περιβόητη ιδιωτική πρωτοβουλία, αν δεν επανεξετάσουν το θέμα της φορολόγησης στον αθλητισμό (και να εναρμονιστούν με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη), αν δεν δείξουν έμπρακτα την αγάπη τους για τα σπορ και ιδιαίτερα για το σπορ που κάνει περήφανους διαχρονικά τους Έλληνες.
Αυτή τη φορά στην… κεφαλή δεν βρίσκεται Δωδεκανήσιος, αλλά μπασκετικός. Κι ελπίζουμε πως επί ημερών Γιάννη Ιωαννίδη η Ρόδος θα αποκτήσει το κλειστό που της αξίζει. Διαφορετικά, αυτά που γράφουμε για τον Νικητιάδη, θα τα γράφουμε και για τον “ξανθό“.