Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν είχε πει ότι “ένα ψέμα που επαναλαμβάνεται πολλές φορές γίνεται… αλήθεια“. Δεν ξέρω αν ήταν ψέμα ή όχι η πρόθεση των αδερφών Γιαννακόπουλων να αποχωρήσουν από τα διοικητικά της ΚΑΕ Παναθηναϊκός (όσο αληθινή ήταν και η αποχώρηση των αντίστοιχων αδερφών Αγγελόπουλων πέρυσι), όμως ειπώθηκε τόσες φορές που έγινε… αλήθεια.
Όχι για μας, δεν το υιοθετήσαμε, αλλά δεν μπορούσαμε και να αμφισβητήσουμε τις δηλώσεις που με κάθε ευκαιρία έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, αλλά για τους παίκτες, για τον προπονητή (;), για τον κόσμο.
Αναρωτιέμαι, τώρα, λίγες ώρες πριν τον τελικό των τελικών, σε τί βοήθησε τον Παναθηναϊκό, ή σε τί βοήθησε τους Γιαννακόπουλους αυτή η εμμονή; Ειπώθηκε μια φορά, έγινε λόγος για εξ Αμερικής επενδυτή, ειπώθηκε δεύτερη… Από εκεί και πέρα η συνεχής επανάληψη της πρόθεσης εγκατάλειψης της ομάδας, μπορούσε να φανεί σε κάτι (ή σε κάποιον) ωφέλιμη;
Μου θύμισε τη διαφήμιση (πάλαι ποτέ) της “Πειραϊκής Πατραϊκής“, όπου πάντα μας θύμιζαν ότι “στην ούγια πρέπει να γράφει…”. Η “Πειραϊκή Πατραϊκή” έκλεισε, το σλόγκαν έμεινε…
Οι παίκτες εδώ και καιρό νιώθουν το μέλλον τους αβέβαιο. Κάποιοι είναι “αόρατοι“. Ξέχασαν το μπάσκετ; Μάλλον όχι. Είναι “λίγοι” για τον Παναθηναϊκό; Ενδεχομένως. Σκέφτεται κανείς την πιθανότητα να είναι… ξενερωμένοι, να είναι προβληματισμένοι, να είναι “αλλού“, να θέλουν να παίξουν για τα στατιστικά τους, προκειμένου για το επόμενο συμβόλαιο;
Ίσως να μην ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά που σκέφτομαι. Όμως, δεν είναι εντυπωσιακό ότι οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι ανακοινώνουν ότι “μένουμε“, λίγες ώρες αφότου ο Ομπράντοβιτς ανακοίνωσε (με τον δικό του τρόπο, αφήνοντας παράθυρα και μπαλκονόπορτες) το “φεύγω“; Δεν έπρεπε να είχε γίνει… ανάποδα η διαδικασία, έστω και όχι μπροστά σε κάμερες, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις;
Θεωρώ απίθανο να έχει γίνει συζήτηση, να τα έχουν βρει και να λένε άλλα αντί άλλων μπροστά σε κόσμο, κάμερες και δημοσιογράφους.
Ο Παναθηναϊκός έχει αποτύχει παταγωδώς επικοινωνιακά και η αποτυχία είναι διπλή, από τη στιγμή που έχει άμεση προσβασιμότητα στα ΜΜΕ, από τη στιγμή που επισήμως διέρρεε η πρόθεση αποχώρησης.
Μπορεί ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να μην είναι ο πιο αγαπητός άνθρωπος του πλανήτη (ακόμα και στον κόσμο του Παναθηναϊκό, ή σε μερίδα του), μπορεί να έχει κάνει νεανικές τρέλες, λάθη, ακόμα και… ατοπήματα, όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μεγάλωσε στ’ αποδυτήρια του Παναθηναϊκού, ότι αγαπά την ομάδα, ότι έχει πρόθεση να συνεχίσει τη διαδρομή του πατέρα και των θείων του.
Ίσως να είναι από τις πιο όμορφες αθλητικές ιστορίες το διοικητικό πέρασμα στη νέα γενιά. Ίσως να είναι αυτό που ονειρεύονται πρόεδροι (να αφήσουν τον διάδοχο στο… πόδι τους), φίλαθλοι, ίσως να είναι το επιθυμητό.
Αναρωτιέμαι γιατί αυτή η “παραλαβή – παράδοση” να γίνεται κάτω από αυτές τις συνθήκες και τους όρους;
Αναρωτιέμαι γιατί ένας νέος άνθρωπος που θα κληθεί να δώσει εξετάσεις όχι ως προς την “παναθηναϊκοφροσύνη” του (αυτή είναι δεδομένη), αλλά ως προς την ικανότητά του να διοικεί, πρέπει να ξεκινήσει παλεύοντας να κρατήσει στη θέση του τον προπονητή – μύθο, όχι μόνο για το “τριφύλλι“, αλλά συνολικά για τον ελληνικό αθλητισμό.
Αναρωτιέμαι πόσο πιο δύσκολο μπορούσε να γίνει το έργο του, από τη στιγμή που θα κληθεί να ανανεώσει το στελεχιακό δυναμικό, με ενδεχόμενη “απαίτηση” για άμεση επιστροφή στην πρωτοκαθεδρία του ελληνικού μπάσκετ, αν κι εφόσον ο Ολυμπιακός κατακτήσει αύριο τον τίτλο.
Είναι δεδομένο ότι οι “πράσινοι” μπορούσαν να διαχειριστούν καλύτερα (χειρότερα δεν γίνεται) την όλη ιστορία. Τώρα θα κληθεί ο νέος διοικητικός ηγέτης -δεν είναι τυχαία η… αποστολή στο ΣΕΦ– να αποδείξει με το “καλημέρα” πως είναι… γεννημένος για τα δύσκολα. Ότι, βρε παιδί μου, το γράφει και στη δική του… ούγια!