Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι. Καθένας δηλώνει “προπονητής“, ακόμα και αν δεν έχει ακουμπήσει στην άκρη του πάγκου κι ανάλογα με το αν μας κάνει η… φάτσα του, αν είναι “κουλ τύπος“, τον αποθεώνουμε.
Όταν, προ ετών, ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε θεσπίσει το δόγμα “θα κάνω προπονητή τον κηπουρό μου” τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά. Φαίνεται, όμως, πως κάποιοι έμειναν πιστοί σε αυτό το δόγμα, υποτιμώντας την αξία των προπονητών.
Βεβαίως, υπάρχει και η ξενομανία, σύμφυτο της ύπαρξής μας ως λαός (και ως αθλητικός χώρος). Ξένος να ‘ναι και ας μην έχει ούτε μια… συστατική επιστολή.
Κόντρα σε όλα αυτά, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έκαναν “κορυφαία επιλογή” εμπιστευόμενοι ελληνικά χέρια, δίνοντας το τιμόνι (κατά τα φαινόμενα, αφού ακόμα δεν υπάρχουν επίσημες ανακοινώσεις) στον Αργύρη Πεδουλάκη και τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Κι αφήστε όσους δεν ξέρουν μπάσκετ να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους.
Γιατί εύκολα αποδέχονται τον -μέχρι να αναλάβει τη Σιένα άσημο- Πιανιτζιάνι, εύκολα θα δέχονταν τον βοηθό του βοηθού προπονητή στην Μπαρτσελόνα, ο οποίος ακολουθώντας την ιεραρχία βρέθηκε ένα φεγγάρι στον πάγκο της, όμως δύσκολα αποδέχονται Έλληνα προπονητή.
Το ότι ο ένας μετά τον άλλον οι Έλληνες κόουτς γεμίζουν ομάδες του εξωτερικού, πετυχαίνοντας εξαιρετικά αποτελέσματα, ουδόλως τους απασχολεί. Ούτε το γεγονός ότι οι Έλληνες προπονητές στους οποίους αναφερόμαστε, έχουν και περγαμηνές και “τίτλους“.
Γιατί, για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο Πεδουλάκης αναδείχθηκε δύο φορές κόουτς της χρονιάς, έφτασε τον απλήρωτο (και στα πρόθυρα διάλυσης) Μακεδονικό στον τελικό του Eurocup (όπως κι αν το έλεγαν τότε), το γεγονός ότι πολλάκις απείλησε με το Περιστέρι με αποκλεισμό τους δύο “μεγάλους” (οι “πράσινοι” ακόμα ιδρώνουν όταν θυμούνται το πώς πέρασαν από το Περιστέρι, όταν είχαν χάσει στην τότε έδρα τους, στο Σπόρτιγκ), δημιούργησε το μεγάλο Περιστέρι, ανέδειξε παικταράδες (Τσαρτσαρής, Πελεκάνος, Παπαμακάριος, Μάικλ, τον συγχωρεμένο Φορντ και άλλους πολλούς), δεν παίζει κανέναν ρόλο; “Δεν έχει εμπειρία από Ευρωλίγκα” λένε. Μήπως ξέρουν ότι έπαιξε με το Περιστέρι στην Ευρωλίγκα;
Αντίστοιχα, ο Μπαρτζώκας έχει τις δικές του περγαμηνές με το Μαρούσι, όταν και έκανε τον Παναθηναϊκό να μοιάζει “μικρή ομάδα“, κατέκτησε την καλύτερη δυνατή θέση στα πλέι οφ της φετινής περιόδου με τον Πανιώνιο (πίσω από τους δύο “αιώνιους“), είναι πολλά υποσχόμενος, έχει κάνει το… αγροτικό του στην Ολύμπια Λάρισας (με εξαιρετικά αποτελέσματα), έχει συνεργαστεί με παίκτες που είναι επιπέδου “top-16” στην Ευρωλίγκα και μάλιστα με θεαματικά αποτελέσματα.
Πριν βιαστείτε να τους κρίνετε, θυμηθείτε τους λογής – λογής ξένους “μαθητευόμενους μάγους” που πέρασαν από το ελληνικό μπάσκετ. Ο Έλληνας προπονητής έχει την ικανότητα, το χάρισμα, την εμπειρία. Κι επιτέλους έχει την ευκαιρία…
Καλή επιτυχία και στους δύο!
Υ.Γ.: Επειδή από… ηλίθιους άλλο τίποτα στον κόσμο, για να μην πει κανείς (εκ των ηλιθίων, επιμένω) ότι τώρα, έχοντας δει το έργο, κάνουμε αβάντα στους Έλληνες προπονητές, από τις 15 Ιουνίου είχαμε καταθέσει την άποψή μας, ότι πλέον είναι “Μπάσκετ για… Έλληνες“.