Προφανώς και έχετε ενημερωθεί για το άδειασμα των παικτών του Ολυμπιακού στον ΠΣΑΚ (στον ποιον;). Μια ανακοίνωση – ψέλλισμα επιχείρησε το πάλαι ποτέ συνδικαλιστικό τους όργανο κι έσπευσαν να την ακυρώσουν. Να πείτε ότι έλεγε και κάτι; “Θα βρεθούν οι αρχηγοί“.
Φέξε μου και γλίστρησα, αλλά κι αυτό δεν ήταν αρεστό στη διοίκηση.
Να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά: Μεγάλος παίκτης δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη “καλός συνδικαλιστής“. Και οι “ερυθρόλευκοι” (δυστυχώς) έχουν δώσει επαρκή δείγματα ανεπαρκούς συνδικαλιστικής αλληλεγγύης. Αντιθέτως, είναι τεράστιοι παίκτες.
Για όσους δεν θυμούνται, η φωτογραφία είναι από το Αλεξάνδρειο, από τον αγώνα που ο Άρης κατέβηκε με ξένους κι έφηβους κι ο Ολυμπιακός με πλήρη σύνθεση, τη στιγμή που ο ΠΣΑΚ έδινε πραγματική μάχη (όχι ανακοινώσεις της πλάκας) στα χαρακώματα, όταν οι συμπαίκτες τους έβγαιναν σηκωτοί από την αστυνομία.
Αυτή την αστυνομία, που δεν μπορεί να βγάλει εκτός γηπέδου (των τεσσάρων γραμμών) τους χούλιγκαν. Τους επαγγελματίες μπασκετμπολίστες τους έβγαλε… καροτσάκι, αλλά αυτοί δεν κρατούσαν όπλα φωτοβολίδας και δεν σήκωναν τα κιγκλιδώματα.
Θυμηθείτε ότι τότε ο Ολυμπιακός είχε και εκπρόσωπο στο Δ.Σ. του ΠΣΑΚ (Μπουρούσης), ο οποίος (όπως και ο Διαμαντίδης) στη συνέχεια παραιτήθηκε.
Οι διοικούντες τον Ολυμπιακό έχουν κατορθώσει να καταπνίξουν κάθε σκέψη για… συνδικαλισμό. Κι αν δει κανείς αποστασιοποιημένα τα πράγματα, αυτό είναι ζητούμενο για κάθε εργοδότη. Από την άλλη, αν οι αθλητές είναι κοινωνικά πρότυπα (σηκώνει συζήτηση), πώς να σηκώσει το ανάστημά του ο μεροκαματιάρης εργαζόμενος των 600-700 ευρώ, όταν πάμπλουτοι “εργάτες” (δεν τους λες) σκύβουν χωρίς δεύτερη σκέψη το κεφάλι, αποδεχόμενοι εξ ορισμού τα “θέλω” της εξουσίας.
Ψιλά γράμματα. Ενδεχομένως. Όμως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου και τα άλλα “ερυθρόλευκα αστέρια” είναι το όραμα κάθε πιτσιρικά που μπαίνει στο γήπεδο και μπιστάει την… σπυριάρα. Προσπαθούν να αντιγράψουν τον τρόπο που σουτάρουν, τον τρόπο που βγάζουν τη γλώσσα, τα τατουάζ και τους πανηγυρισμούς τους. Αν αντιγράψουν και τη (ανύπαρκτη) συνδικαλιστική τους συνείδηση, ζήτω που καήκαμε.
Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία για κάθε “όχι“, αλλά η ιστορία καθενός γράφεται με τα “όχι” που λέει κι όχι με τα “ναι“. Κι είναι ίσως προτιμότερο να ζητήσουν να διαγραφούν από τον ΠΣΑΚ, παρά να αποτελούν μόνιμη φράξια.
Το ότι οι “ερυθρόλευκοι” έχασαν ένα κύπελλο, ότι ο Σπανούλης (για παράδειγμα) είχε μια κακή βραδιά (όπου Σπανούλης βάλτε Παπανικολάου, δεν είναι το πρόσωπο που με απασχολεί), δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία του αθλητή. Στα μάτια μου, εκατόν πενήντα μία τέτοιες βραδιές να έχει, θα παραμείνει/ουν μεγάλος/οι. Κι αυτό το κατέκτησαν πάνω στο παρκέ, με τον δικό τους ιδρώτα, το ταλέντο και την υπερπροσπάθεια που καταβάλλουν.
Για να φτάσουν να είναι “μεγάλοι” έχουν στερηθεί ακόμα και πράγματα που εμείς οι κοινοί θνητοί απολαμβάνουμε (ένα ταβερνάκι, μια – δυο μπύρες παραπάνω, καλοκαιρινή ραστώνη, κτλ.). Αυτό τους κάνει να ξεχωρίζουν, γιατί ταλέντο είχαν -ενδεχομένως- κι άλλοι, αλλά θέληση και πάθος, αυταπάρνηση και στοχοπροσήλωση λίγοι.
Από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζομαι άλλη μειωτική (γι’ αυτούς) ανακοίνωση – πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, για να τους κατατάξω στους ανθρώπους με έλλειμμα συνδικαλιστικής συνείδησης. Φτάνουν όσα έχουν (για την ακρίβεια δεν έχουν) κάνει ως τώρα.
Σημειολογικά μοιάζει με… εκδικητική τάση της ιστορίας, οι “συνδικαλιστές” του Ολυμπιακού να φορούν κόκκινα (με ό,τι συμβολίζει το χρώμα για τους εργατικούς αγώνες).
Υ.Γ.: Ο νυν πρόεδρος του ΠΣΑΚ δεν πρέπει να θίχτηκε ιδιαίτερα. Αν δεν με γελά η μνήμη μου, η συμμετοχή του στους μεγάλους αγώνες του συνδέσμου (στην απεργία των ημερών της φωτογραφίας) δεν ήταν αρκούντως πειστική, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε (ου μην και αποτέλεσε διαβατήριο) να αναλάβει τα ηνία του συνδέσμου.
Να περιμένουμε χειρότερες μέρες; Ότι, δηλαδή, στο μέλλον θα αναλάβει την προεδρία ένας εκ των υπογραφόντων (και όχι γραφόντων) την ανακοίνωση;