Του Γιώργου Κογκαλίδη
16/07/2011
Έχουν περάσει λίγα 24ωρα από τότε που κλείσαμε το πρώτο -και
βασικό– κομμάτι των διακοπών μας. Στην επιστροφή, όπως κάνουμε πάντα, ρωτήσαμε τις
δύο κόρες μου “τί σας άρεσε περισσότερο“.
Το Πόρτο Καρράς (ευχαριστούμε δημόσια τον φίλο Στέφανο Πατσουράκο,
γιατί έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να γίνουν καλύτερες και ποιοτικότερες
οι διακοπές μας) προσφέρεται για να περάσει κανείς καλά.
Βεβαίως, οι μικρές ξετρελάθηκαν με τα… φουσκωτά, με το λούνα
παρκ που επιβεβαίωσε πως… τροφή για τα παιδιά είναι το παιχνίδι. Αλλά είναι μόνο
για τα παιδιά;
Με τον Γιάννη (Ψαράκη) ρίξαμε αρκετό ιδρώτα, παίζοντας μπάσκετ
(αυτό που ρίχνεις ένα ευρώ και προσπαθείς να πετύχεις όσο περισσότερους πόντους
μπορείς), μέχρι να διαπιστώσουμε πως ένας 8χρονος Σέρβος τα κατάφερνε καλύτερα
από εμάς.
Η Λένα διασκέδασε εξίσου με την Άρτεμη στις… συγκρουόμενες βάρκες,
αν και αρκετή ώρα πέρασε παρέα με τη γλυκιά Ρένα (σύζυγο του Γιάννη) στα μαγαζιά με τα
ρούχα (το γυναικείο λούνα παρκ).
Τα βράδια περάσαμε από το καζίνο. Μην φανταστείτε τίποτα περίεργο,
το μεγαλύτερο ποσό που ξοδέψαμε ήταν 20 ευρώ και το ποντάρισμά μας ήταν δύο ευρώ
(σταθερά).
Νιώσαμε την ίδια έξαψη με έναν τύπο δίπλα μας, ο οποίος γέμισε
το τραπέζι μάρκες (μαρτύρησε πως μόνο εκείνη τη βραδιά είχε χάσει πάνω από
1.000 ευρώ), αλλά κι έναν Κρητικό που εν μέσω μαντινάδων ποντάριζε 100 ευρώ
στην κάθε μπίλια, με εμμονή στο 16 και το 33, αλλά και τα τριγύρω νούμερα του τόξου
(καλλιτέχνης είμαι).
Όπως την ίδια έξαψη είχε γνωστός ηθοποιός, ο οποίος έπαιζε δίπλα
μας, ξοδεύοντας λίγο παραπάνω από τα ελάχιστα χρήματα που βάζαμε εμείς, αλλά με
σταθερό ποντάρισμα μιας μάρκας των δυο ευρώ.
Αν δεν υπήρχε και μια “περίεργη” κυρία που ποντάριζε
σε δύο τραπέζια ταυτόχρονα, με ταχύτητα λες και θα έκλεινε το καζίνο, η οποία μας
εκνεύρισε, αλλά εκείνη μια χαρά το χαίρονταν, όλα θα ήταν πιο ήρεμα. Το δικό μας…
λούνα παρκ μια χαρά ήταν.
Καθισμένος στο μπαλκόνι στο ανεπανάληπτο Λιμένι της Μάνης, γράφοντας την ώρα
που ο ήλιος δύει και η θάλασσα παίρνει υπέροχους χρωματισμούς, σκέφτηκα (εντάξει
κι εγώ κανονικός δεν είμαι) πως και τα ξενοδοχεία με τα πολλά “Χ“, ένα
λούνα παρκ ενηλίκων είναι. Γιατί πέρα από την πρακτική εξυπηρέτηση νόμιμων και
παράνομων ζευγαριών (πάει ο καιρός που αρκούσε να έχεις αυτοκίνητο), προσφέρει
και κάτι άλλο.
Όποια περάσει τα σκαλιά του ξενοδοχείου (ξεπερνώντας ενδεχομένως
σύνδρομα και προκαταλήψεις) ξέρει ότι πηγαίνει με έναν σκοπό. Με τον ίδιο σκοπό
που βρίσκονται στα διπλανά δωμάτια κι άλλα ζευγάρια.
Αν κι έχω κάτι δεκαετίες να επισκεφθώ παρόμοιο χώρο (μάλλον
γερνάω), φαντάζομαι πως ακόμα οι φωνές δίνουν και παίρνουν. Γιατί καμία δεν φοβάται
μην… εκτεθεί, ή τί θα πει η γειτόνισσα (έτσι κι αλλιώς κι η άλλη μόνο σύμφωνα…
λέει μεγαλοφώνως), μπορεί να… ξεσαλώσει.
Τελικά το λούνα παρκ δεν είναι μόνο αυτό που γνωρίζουμε, δεν
έχει… ηλικιακό προσδιορισμό. Καθένας φτιάχνει το δικό του λούνα παρκ και
διασκεδάζει.
Αντί επιλόγου: Πείτε το πρώτο όνομα που σας έρχεται στο μυαλό,
αν σας πω ότι υπάρχει άνθρωπος που μετατρέπει σε προσωπικό λούνα παρκ τη
σημαντικότερη ομάδα μπάσκετ της χώρας, μόνο και μόνο για τη δική του… διασκέδαση.