Ο Παναθηναϊκός είναι πλέον σε… κρίση. Όχι τόσο αγωνιστική, αν και σίγουρα πρέπει να βελτιώσει ουκ ολίγα πράγματα, αλλά… κρίση αντοχής και νεύρων. Επειδή εδώ λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν είναι πρωτόγνωρο (αγωνιστικά) αυτό που συμβαίνει με τους “πράσινους“. Και πέρυσι είχαν κάνει εκτός προγράμματος ήττα στο πρωτάθλημα (στην Καβάλα), που εντέλει τους στοίχησε ίσως και το ίδιο το πρωτάθλημα.
Πέρυσι δεν υπήρχε τόση μουρμούρα, καθώς στον πάγκο ήταν ο Ομπράντοβιτς. Είχε και το διπλάσιο μπάτζετ, αλλά καθένας όταν πηγαίνει στο γήπεδο βλέπει τον παίκτη και τους πόντους που πετυχαίνει και όχι το συμβόλαιό του. Κι είναι λογική η γκρίνια, όπως ήταν λογική η περσινή “πίστωση“, αφού ο Σέρβος είχε κερδίσει με τους τίτλους την ασυλία του, ενώ ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι υποχρεωμένος καθημερινά να παλεύει για να αποδείξει ότι δικαίως βρίσκεται στον πάγκο του “τριφυλλιού“.
Η πίεση δεν ασκείται τόσο ούτε στο προπονητικό τιμ, ούτε στους παίκτες, όσο ασκείται στον νεαρό Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος θα κληθεί να δείξει ότι αντέχει κι αυτός τις φουρτούνες. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες.
Το έλεγαν όλοι ότι ο Παναθηναϊκός είναι νέα ομάδα, χρειάζεται πίστωση χρόνου, δεν μπορεί να “χτιστεί” σε μια μέρα. Μέσα από “κακές ήττες“, σαν την αποψινή, θα φανεί πόσοι πραγματικά το πίστευαν. Γιατί μπορεί το facebook να έχει κατακλυστεί με… αγανακτισμένους οπαδούς (του καναπέ, κατά βάση), όμως η διοίκηση είναι αυτή που θα δείξει πόσο αντέχει στην πίεση και στη φωτιά.
Το ίδιο ισχύει και για τον Ολυμπιακό, γιατί μπορεί σήμερα στο λιμάνι να υπάρχει νηνεμία, όμως σκεφτείτε τί θα γίνονταν αν το ματς με την Τσεντεβίτα είχε διαφορετική κατάληξη. Με τα “αν” δεν γράφεται ιστορία, όμως είναι δεδομένο ότι και οι “ερυθρόλευκοι” πρέπει να περάσουν από εξετάσεις (τώρα πια περισσότερο στην Ευρώπη, λιγότερο στο πρωτάθλημα) και να δείξουν υπομονή.
Γνώμη μου είναι πως φέτος ο Παναθηναϊκός (αφού αυτός είναι το θέμα της ημέρας) είναι πιο υγιής. Με λογικό -για το μέγεθός του- μπάτζετ, με παίκτες που μπορεί να μην είναι οι κορυφαίοι της Ευρώπης, αλλά τυχαίοι δεν είναι.
Θα χρειαστεί προσθήκη (στη θέση του Άρμστρονγκ), ίσως να συζητηθεί κι άλλη (ή άλλες) αλλαγή/ες, κάποιοι θα κατεβούν από το τρένο, όμως όλα αυτά είναι λογικά και αν αποφύγει κανείς τις κορώνες και τις άναρθρες κραυγές, θα δει πως αυτός είναι ο μόνος ανοιχτός δρόμος.
Οι μεγάλες ομάδες περνούν δια πυρρός και σιδήρου, διατηρούνται μέσα από μεγάλες αποτυχίες, ωσάν αυτή στη Γλυφάδα. Δεν είναι εύκολο, δεν το αντέχουν όλοι, αλλά δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.
Πέρα από τους δύο “μεγάλους” το πρωτάθλημά μας είναι εντυπωσιακό, αφού οι αποστάσεις έχουν μικρύνει. Είναι πρωτάθλημα με σασπένς, με ανταγωνισμό, με ματς που κρίνονται στο σουτ, με περισσότερο κόσμο στις εξέδρες, με μεγαλύτερη από πέρυσι τηλεθέαση, παρότι η ΕΡΤ εξακολουθεί να διαλέγει λάθος παιχνίδια.
Αν κρίνει κανείς εξ αποτελέσματος, μια χαρά (και παραπάνω) ήταν το Ίκαρος – Παναθηναϊκός, αλλά αν το ήξεραν ας μας έλεγαν να το παίξουμε στο στοίχημα και να μην χρειάζεται να δουλεύουμε. Στα σοβαρά οι επιλογές είναι τραγικές και το γεγονός ότι συμπτωματικά μπορεί να… τους βγει κάποιο παιχνίδι, δεν λέει απολύτως τίποτα.