Ήταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πρώτος (χρονικά) που με ειρωνικό τρόπο έδειξε στους οπαδούς του Παναθηναϊκού ότι δεν αποτελούν “αφεντικό” στην ομάδα. Όταν ΔΕΝ γέμισαν τις εξέδρες, στους αγώνες των πλέι οφ, ο νεαρός πρόεδρος δεν δίστασε να τους τα… χώσει. Ακολούθησε (χρονικά) ο Ηλίας Λιανός, ο οποίος αηδιασμένος (όπως όλοι μας) με τη συμπεριφορά των οπαδών του Πανιωνίου προς τον Βλάντο Γιάνκοβιτς και τις άθλιες αναφορές στον αείμνηστο Μπόμπαν, που μας έκαναν να ανατριχιάσουμε, είπε καθαρά και ξάστερα “δεν τους θέλω“.
Το καλό (γιατί περί καλού πρόκειται) τρίτωσε με τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού. Τα αδέρφια Αγγελόπουλοι, με ανακοίνωσή τους, καταδίκασαν αυτούς που καταδίκασαν την ομάδα τους όχι στην απώλεια του πρωταθλήματος (αυτή ήταν “δεδομένη”, όσο δεδομένο είναι κάτι στο μπάσκετ, πριν ηχήσει η κόρνα της λήξης), αλλά στην απώλεια του αβαντάζ έδρας για την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο.
“Δεν σας θέλουμε” είπαν οι τρεις -κατά τεκμήριο- κορυφαίοι παράγοντες της χώρας (σε επίπεδο ΚΑΕ). Δεν πιστεύω ότι το εννοούν, δεν περιμένω ότι θα σταματήσουν οι δηλώσεις ευχαριστίας και οι εκκλήσεις προς τον “έκτο παίκτη“, δεν φαντάζομαι ότι θα γλιτώσουμε τόσο εύκολα από τους θερμοκέφαλους, αλλά αυτό είναι ένα βήμα.
Ένα μικρό βήμα για τους προέδρους, ένα μεγάλο για την μπασκετική ανθρωπότητα. Κι είναι αλήθεια πως όσο πιο χαλαροί είναι οι δεσμοί διοικούντων και οπαδών, όσο πιο γρήγορα αντιληφθούν οι σοβαροί παράγοντες του χώρου ότι άλλο πράγμα ο κόσμος και άλλο οι χουλιγκαναρέοι (απ’ όπου κι αν προέρχονται), τόσο πιο γρήγορα θα απογειωθεί -κι άλλο- το σπορ.
Γιατί μπορεί το μπάσκετ να είναι το κορυφαίο άθλημα στη χώρα, αλλά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο (το γράφω με τον κίνδυνο να εμφανιστεί κανείς ειδικός στις παραφράσεις και να γαβγίσει ότι ανοίγουμε ποδοσφαιρικό site). Την παρένθεση μπορεί πολλοί να μην την αντιληφθήκατε πλήρως, αλλά σημασία έχει να την κατάλαβε (που την κατάλαβε) ο έχων τη μύγα…
Όχι, δεν είναι όλοι όσοι πηγαίνουν στις εξέδρες των φανατικών ανεπιθύμητοι στα γήπεδα. Αλίμονο, να τα μετατρέψουμε σε αίθουσες κλασικής μουσικής, σε χώρους βιβλιοθήκης, που απαγορεύεται και ο ψίθυρος. Θέλουμε τη ζωντάνια, θέλουμε τον ενθουσιασμό, θέλουμε ακόμα και το έξυπνο σύνθημα που περιέχει κάποια… βρομόλογα.
Δεν θέλουμε τα τάγματα εφόδου, που με κουκούλες χτυπάνε αλύπητα κάμερες (τεράστια μαγκιά). Δεν θέλουμε αυτούς που πετάνε αντικείμενα στους παίκτες, που τους σημαδεύουν με λέιζερ, που πηγαίνουν στο γήπεδο για να γίνουν πρωταγωνιστές. Δεν θέλουμε τους τζαμπατζήδες, δεν θέλουμε τις ορδές, δεν θέλουμε αυτούς που στο όνομα της ομάδας χάνουν το μέτρο, δεν έχουν “ιερό και όσιο”, δεν σέβονται ούτε παιδιά, ούτε νεκρούς, ούτε τίποτα.
Αυτούς τους ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ εκεί που ανήκουν: στον χώρο του ποδοσφαίρου. Άλλωστε, τα μισά από αυτά που βλέπουν δεν τα αντιλαμβάνονται, οπότε γιατί να τους ταλαιπωρούμε άδικα;
Είμαι σίγουρος πως σύντομα και οι τρεις πρόεδροι θα υποχρεωθούν από την ίδια τη συνήθεια, να χαϊδέψουν τα αυτιά των οπαδών. Αλλά και μόνο που έγινε αυτό το μικρό βηματάκι, έχουμε πρόοδο.