Τρεις πέρασαν, δύο παλεύουν, ένας (εκ των δύο) είναι ήδη νικητής, μια… έκπληξη (ανατροπή, αν προτιμάτε) έγινε, ένας δυσκολεύτηκε αρκετά. Τα πλέι οφ είναι, σε ό,τι αφορά στην πρώτη πράξη, αντίστοιχα του πολύ καλού ελληνικού πρωταθλήματος. Γιατί μπορεί οι αναλυτές (τρομάρα τους) των αριθμών να λένε πως δεν είναι ανταγωνιστικό, όμως εγώ δεν είδα τον Ολυμπιακό να περνά… τρένο από την Πάτρα (το αντίθετο), δεν είδα τον ΠΑΟΚ να συνεχίζει και δεν είδα τον Πανιώνιο να δικαιολογεί (για την ώρα) την υψηλή του βαθμολογική θέση.
Έχοντας τελικό νικητή στα 3/4 παιχνίδια και με εκκρεμότητα μόνο το ζευγάρι Πανιώνιος – Άρης, μπορούμε να κάνουμε μια αποτίμηση των μέχρι τώρα πεπραγμένων:
Έμεινε στο Λονδίνο
Ο Ολυμπιακός “σκούπισε” τον Απόλλωνα, αλλά δεν ενθουσίασε κανέναν με την απόδοσή του. Οι παίκτες του, για την ώρα, μοιάζουν να έχουν μείνει στις δάφνες της Ευρωλίγκας και να πίνουν την… μπύρα τους στο Λονδίνο.
Είναι δεδομένο ότι οι “ερυθρόλευκοι” θα αλλάξουν τσιπάκι, οδεύοντας προς τους τελικούς. Κι αν υπάρχει μια ομάδα στην Ευρώπη που ξέρει πότε θα ανεβάσει στροφές, αυτή αποδεδειγμένα φέτος είναι ο Ολυμπιακός. Ως εκ τούτου δεν δικαιούται κανείς να κινδυνολογεί, όμως η εικόνα στα δύο ματς με τον Απόλλωνα δεν ήταν αντάξια των προσδοκιών που η ίδια η ομάδα έχει δημιουργήσει.
Αντίθετα, η παρέα του Νίκου Βετούλα έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο μια πολύ καλή (εξαιρετική) χρονιά. Δικαιούται να διαμαρτύρεται για την αποψινή διαιτησία (όχι πως έχει καμιά σημασία), κρατάει το ότι προβλημάτισε αρκετά έναν πολύ μεγαλύτερο αντίπαλο, αλλά και το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κόσμου.
Άλλη ομάδα
Ο Παναθηναϊκός πέρασε με περίπατο τον Ίκαρο. Με την προσθήκη των Κάρι και Γκουίν (για την ώρα ο πρώτος μοιάζει να έχει προσαρμοστεί ευκολότερα) είναι άλλη ομάδα. Πολύ πιο γεμάτη, παρότι αγωνίζεται χωρίς έναν εκ των συντελεστών (Τσαρτσαρής), με λύσεις και στην επίθεση (πλέον) και πολύ πιο αξιόπιστο σουτ.
Προφανώς δεν είναι μέτρο σύγκρισης ο Ίκαρος, που τέλειωσε κι αυτός την πιο πετυχημένη -μαθηματικά- διαδρομή του στην κατηγορία, έχει όμως μπει σε συζητήσεις συγχώνευσης, απορρόφησης, εξαφάνισης, που καλό δεν κάνουν.
Οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη έχουν υψηλότερο βαθμό προσήλωσης και συγκέντρωσης από τους αντιπάλους τους (σ.σ. τον Ολυμπιακό, αφού αυτόν “κοιτάζουν“), είναι πιο “πεινασμένοι” (απόλυτα λογικό), μοιάζουν να έχουν υψηλότερο κίνητρο.
Λογική και τρέλα
Στην Κρήτη ισχύει από τη μια το “ζήτω η τρέλα“, από την άλλη κυριάρχησε η λογική. Γιατί η πορεία του ΠΑΟΚ στην κανονική διάρκεια ήταν… “παράλογη“, πολύ καλύτερη από αυτή που περίμενε κανείς, βάσει ρόστερ και συνθηκών.
Ο Σούλης Μαρκόπουλος είχε μεγάλη συμμετοχή, πήρε όχι μόνο το 110% από τους παίκτες του, αλλά και κάτι παραπάνω, και μόνο αποτυχία δεν είναι το γεγονός ότι δεν συνεχίζει στα πλέι οφ.
Όσο για τον ΑΓΟΡ, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Όταν έχεις έναν τύπο (Πέντγουεϊ) που μπορεί να αλλάξει με επιτόπιο άλμα τις… λάμπες στην οροφή του γηπέδου και τον βάζεις να σουτάρει τρίποντα, έχεις τον δικό σου… (μπασκετικό) Θεό. Όμως, η ιστορία γράφεται από τους νικητές κι όσο το Ρέθυμνο κερδίζει με αυτό το ιδιαίτερο μπάσκετ, τόσο θα του βγάζουμε το καπέλο. Σε κάθε περίπτωση μας ενθουσιάζει το γεγονός ότι είναι στους “4”.
Έργο Αγγέλου
Το μοναδικό ζευγάρι που δεν έχει ξεκαθαρίσει τους ρόλους είναι αυτό του Πανιωνίου με τον Άρη. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, εντελώς άνισα μπάτζετ και ρόστερ, αλλά ο Βαγγέλης Αγγέλου έχει κερδίσει κατά κράτος τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.
Ο Πανιώνιος διατηρεί τον πρώτο λόγο (ένεκα του αβαντάζ έδρας στον “τελικό“), όμως ακόμα κι αν περάσει, ο Άρης έχει κερδίσει τις εντυπώσεις. Με δύο ξένους, χωρίς βάθος στον πάγκο, αλλά με το… μαχαίρι στα δόντια.
Ο Αγγέλου, παράδοξα ήρεμος στον πάγκο, βρίσκει τρόπους να προβληματίζει τους “πάνθηρες“, που στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς έπαιξαν… αφελές μπάσκετ. Όπως και να ‘χει, η κόντρα τους ανεβάζει στα ύψη το ενδιαφέρον των πλέι οφ.
Αντί επιλόγου: Τα καλύτερα έρχονται. Κι αν τα καλόπαιδα της εξέδρας δεν χαλάσουν το πάρτι μετά τα πρώτα… ποτά, θα δούμε (ίσως) τους καλύτερους τελικούς των τελευταίων χρόνων.