Όταν κατά καιρούς τα… χώνουμε σε κάποιους “συναδέλφους” πολλοί είναι αυτοί που μεταφέρουν το ζήτημα σε… προσωπικές διαφορές. Εσωκομματικές κόντρες και δημοσιογραφικές ίντριγκες. Μόνο έτσι δεν είναι.
Μετά από εννέα αγωνιστικές, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν δύο νίκες “αέρα” από τον πέμπτο του ομίλου τους. Μαθηματικά κανείς δεν έχει εξασφαλίσει την πρόκριση, ουσιαστικά και οι δύο είναι στους “8” της Ευρωλίγκας. Κι αν τύχει να διασταυρωθούν έχουμε με σιγουριά μία (και μόνο) ομάδα στο φάιναλ φορ, διαφορετικά μπορεί να έχουμε δύο, ή και καμία.
Όπως και να ‘χει, αν δεν πέσουν δυο – τρεις κομήτες στην επιφάνεια της γης, από τις οκτώ κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης οι δύο θα είναι από αυτή τη γωνιά του πλανήτη, από μια χώρα που καταρρέει (οικονομικά και κοινωνικά), από έναν λαό που του στέρησαν το δικαίωμα στη διασκέδαση και στην ψυχαγωγία.
Ακόμα και να μετρήσω τα φάιναλ φορ που έχω παρακολουθήσει, όχι ως ουδέτερος -και συνάμα αδιάφορος- παρατηρητής, αλλά ως δυνάμει διεκδικητής του τίτλου (με την έννοια ότι όλοι ανήκουμε στη μεγάλη οικογένεια του μπάσκετ), είναι πλέον δύσκολη υπόθεση. Και συνεχίζουμε… Σαν εκείνο το αρκουδάκι με την μπαταρία, που όταν τα άλλα σταματούσαν αυτό εξακολουθούσε να βαράει το τύμπανο.
Μπάσκετ, αξία ανεκτίμητη για όλους όσους έχουμε την τύχη να ζούμε από μέσα τα δρώμενα. Αν έχουμε κάτι να μας κάνει περήφανους στο εξωτερικό, αυτό είναι το άθλημα με την πορτοκαλί μπάλα, την ώρα (ποια ώρα, δεκαετίες ολάκερες) που οι λάτρεις του λαοφιλέστερου των αθλημάτων βουλιάζουν στον βούρκο του ποδοσφαίρου.
Για κάθε πρωτάθλημα Ευρώπης που κατακτούμε, ανακαλύπτουν και μια νέα παράγκα. Αυτοί που όταν φτάσουν στους “8” θεωρούν ότι ανακάλυψαν την Ατλαντίδα, αλλά δεν είναι το ποδόσφαιρο το θέμα μου.
Δύο Έλληνες αθλητικοί πρεσβευτές θα είναι στους “8” ισχυρούς του κόσμου. Και το ταξίδι συνεχίζεται. Έξι αστέρια από τη μια, δυο από την άλλη, οι “αιώνιοι” είναι συνεπείς στα ραντεβού τους με την ιστορία. Ομάδες με μεγαλύτερα μπάτζετ ταπεινώνονται, Έλληνες προπονητές (επιτέλους) καταξιώνονται.
Στη μέση όλων ο Σοφοκλής, που κάποιοι τυφλοί από τον δικό τους οπαδισμό αμφισβήτησαν την ελληνικότητά του, να έχει τη σημαία στην πλάτη και να χαμογελά για τη νέα ελληνική επιτυχία.
Αντί, λοιπόν, όλοι να πανηγυρίζουμε που είμαστε παιδιά ενός… ανώτερου Θεού, ρίχνουμε ανάθεμα στο σπορ που μας ζει. Καταγράφουμε φανταστικές κομπίνες, προσπαθούμε να δηλητηριάσουμε ό,τι πιο όμορφο έχει να αναδείξει τα τελευταία 150 χρόνια ο ομαδικός αθλητισμός.
Ακόμα και αν δεν γίνεται από πρόθεση, ακόμα και αν δεν κρύβεται υστερόβουλη σκέψη, η βλακεία δεν παρέχει απαλλαγή.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για την επιτυχία του Ολυμπιακού (όχι τόσο τη νίκη επί της αδύναμης Μπεσίκτας, αλλά τη συνέπεια και την αντίδραση μετά την ήττα σοκ από τη Σιένα), να κατεβάσω… οθόνες για την άμυνα του Παναθηναϊκού, η οποία τσακίζει κόκκαλα, αλλά και το όμορφο μπάσκετ που αμφότεροι παίζουν.
Είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις αυτό που ο Γιώργος Κωνσταντίνου όρισε με τη φράση “δεν θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω“. Με τη διαφορά ότι εμείς, χρόνια τώρα, δεν μένουμε στον… γλυκύ βραστό, αλλά έχουμε βάλει για τα καλά το κουτάλι στο γυάλινο μπολ και απολαμβάνουμε το υπέροχο, μοναδικό…