Στη χώρα που μοιάζει να αποσυντίθεται, με επιχειρήσεις να χρεοκοπούν, με την οικονομία να καταρρέει, με την ανασφάλεια για το αύριο να είναι η μόνη ασφαλής πρόβλεψη του σήμερα, με τον ορίζοντα να είναι… μουντός, μόνο ένα πράγμα είναι σταθερό: το μπάσκετ συνεχίζει να μας προσφέρει στιγμές ικανοποίησης, χαράς, εθνικής περηφάνιας.
Ναι, εδώ που είμαστε όλοι θα προτιμούσαμε να είχαμε διαφορετικούς λόγους να χαμογελάμε και ας μην παίζαμε καν στην Ευρωλίγκα. Άλλωστε, το μπάσκετ είναι (για κάποιους εξ ημών) το καλύτερο από τα περιττά πράγματα στη ζωή μας, όμως ας μείνουμε για λίγο εδώ.
Από τις 29 Νοεμβρίου, δύο αγωνιστικές πριν ολοκληρωθεί η πρώτη φάση και χωρίς ακόμα να έχει αγωνιστεί ο Ολυμπιακός στο Κάουνας, οι δύο ομάδες μας βρίσκονται και τυπικά στους 16 κατά τεκμήριο καλύτερους συλλόγους στην Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή που στο ποδόσφαιρο οι “ερυθρόλευκοι” θα είναι (κατά πάσα πιθανότητα) οι μόνοι που θα συνεχίσουν στη δεύτερη τη τάξη διοργάνωση και οι υπόλοιποι θα συζητούν για τη δημιουργία της δεύτερης λίγκας και θα κυνηγούν ανεμόμυλους.
Θα πείτε “πέρυσι είχαμε δύο ομάδες στο φάιναλ φορ, άρα δεν είναι επιτυχία“. Καλομελετάτε κι έρχεται, που έλεγαν και οι παλιοί. Αλλά με τα δεδομένα του σήμερα, με τους δύο “αιώνιους” να έχουν κατεβάσει το μπάτζετ, με τον Παναθηναϊκό να κάνει επανεκκίνηση, με δύο Έλληνες προπονητές στον πάγκο, που δεν είχαν (και δεν έχουν) την ασυλία των Σέρβων προκατόχων τους, με παίκτες (στον Παναθηναϊκό αναφέρομαι) όχι από το πάνω ράφι, από μόνη της η πρόκριση στους “16” κάτι λέει.
Πολλοί (είτε από άγνοια, είτε επειδή ακούν άλλους να το λένε και το… επαναλαμβάνουν ως πομποδέκτες δίχως φίλτρο), υποστηρίζουν πως το πρωτάθλημά μας στερείται ποιότητας. Ακόμα κι όταν παιχνίδια (όχι ένα και δύο) τελειώνουν στο σουτ, έχουν εντυπωσιακή διακύμανση και σασπένς, αυτό αποδίδεται στην πτώση του επιπέδου και όχι στην ανταγωνιστικότητα.
Η καταστροφή πουλάει και η καταστροφολογία είναι τέχνη. Δεν είναι, όμως, έτσι. Κάποτε ήταν ταμπού για κάποιους να παραδεχθούν πως αν δεν υπήρχαν μεγάλα κλαμπ (όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός) δεν θα είχαμε τόσο ανταγωνιστική Εθνική ομάδα. Θυμάμαι ακόμα τον Θανάση Γιαννακόπουλο να κάνει άνω κάτω μια κλήρωση πρωταθλήματος, ζητώντας να του αναγνωριστεί κομμάτι της προσφοράς στο ελληνικό μπάσκετ.
Τώρα μοιάζει με ταμπού να αναγνωρίσουμε πως το πρωτάθλημά μας καθρεπτίζεται στην Ευρώπη με τη διπλή (σταθερή) παρουσία στους “16” κορυφαίους. Μπορεί να έχει πολλά τρωτά, μπορεί να μην πλασάρεται (με ευθύνη πολλών και διαφορών) όσο καλά πρέπει, μπορεί να φωτίζουμε (εμείς οι δημοσιογράφοι) τα αρνητικά του περισσότερο από τα θετικά του, όμως η αλήθεια είναι πως διαθέτουμε ένα από τα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα στην Ευρώπη, εξ ου και η μόνιμη κλεισμένη διπλή θέση στο τρένο των 16.
Μόνο εμείς, μόνο το μπάσκετ, συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε. Για την ακρίβεια συνεχίζουμε στον δρόμο που άνοιξε το 1987 και δεν έχουμε ξεστρατίσει. Πόσο θα αντέξουμε; Ήμουνα νιος και γέρασα, επιχειρώντας να προβλέψω το τέλος αυτής της διαδρομής.
Δεν θα μπω στον πειρασμό –αν και πολύ το θέλω– να προβλέψω πόσο μακριά μπορεί να φτάσουν οι δύο “αιώνιοι”. Θα περιοριστώ να γράψω κάτι που και πέρυσι έγραψα: Οι έξυπνοι άνθρωποι κλείνουν νωρίς αεροπορικά εισιτήρια (και ξενοδοχείο), για να πληρώσουν πολύ λιγότερα χρήματα…