Διαβάζω με περισσή προσοχή περισπούδαστες αναλύσεις στο ηλεκτρονικό καφενείο (facebook το λένε). Μετά πάω πίσω και διαβάζω και τις δικές μας αναλύσεις. Και μετράω τις κουβέντες μας, είτε αυτές που λέμε στην εκπομπή εσχάτως, είτε στα… πηγαδάκια μεταξύ μας. Όσες αναλύσεις κι αν κάνουμε, πρέπει να ξαναπάμε στην αρχή κι ο λόγος είναι πολύ απλός: για πρώτη φορά έχουμε τόσο μεγάλη σε διάρκεια ενδιάμεση φάση.
Αν πριν ξεκινήσει το Top16 σάς λέγαμε ότι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός θα έχουν επτά νίκες σε 11 αγώνες και δεν θα έχουν εξασφαλίσει την πρόκρισή τους στους “8“, θα μας λέγατε άσχετους. Όπως άσχετους χαρακτηρίζουν οι προπονητές της εξέδρας τους πραγματικούς προπονητές…
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ κόντρα στην Άλμπα. Την ισοπέδωσε, τη στραγγάλισε στην άμυνα και την εκτέλεσε με όλους τους τρόπους στην επίθεση. Κι εδώ μπαίνει ο… πονηρός της παρέας και αναρωτιέται με ύφος χιλίων καρδιναλίων: “Ποια Άλμπα“;
Αυτή που την περασμένη βδομάδα έκανε τους παίκτες της Εφές να μοιάζουν με… περιστρεφόμενους Δερβίσηδες, μέχρι να σταματήσουν να γυρίζουν. Γιατί στο 39′ το σκορ ήταν 83-81 και χρειάστηκε η εκτελεστική δεινότητα του Φάρμαρ για να μην χαθεί η νίκη. Η ίδια Άλμπα, που έχασε στο καλάθι από τη Μάλαγα.
Έρχεται ο έτερος κάτοικος του… εξυπνοχωρίου να θυμίσει ότι οι υπόλοιποι είμαστε από το… μαλακοχώρι. “Αν είχε κερδίσει ο Παναθηναϊκός τη Μάλαγα, τώρα δεν θα ανησυχούσε“. Να το πούμε στον Μεσίνα και στον Λάσο, που έχασαν στην έδρα τους από την Ουνικάχα.
Γιατί η Ρεάλ έχει το εξαιρετικό 9-2 στη βαθμολογία της, αλλά ελάχιστοι θυμούνται πως κέρδισε στον πόντο (με τρίποντο στην εκπνοή και σπρώξιμο από τη διαιτησία) τη Ζαλγκίρις (75-74), γύρισε ένα ματς που έμοιαζε χαμένο στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό (54-58), κέρδισε με τρεις πόντους (76-73) την Μπάμπεργκ, επιβλήθηκε στην παράταση της Ζαλγκίρις (104-105).
Ο Ολυμπιακός έχασε από τη Σιένα με δύο πόντους, πέρασε δια πυρρός και σιδήρου από το Τελ Αβίβ, νίκησε με έναν στην Τοσκάνη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί θα γίνει στο ματς με τη Μακάμπι στο ΣΕΦ, ή τί θα κάνει στο τέλος του κύκλου των “16” κόντρα στη Χίμκι.
Όλο το βράδυ να το αναλύουμε δεν θα βγάλουμε άκρη, γιατί απλά είναι πρωτόγνωρες οι καταστάσεις, είναι μακριά η αγωνιστική περίοδος και πλέον όλες οι ομάδες (με εξαίρεση την Μπεσίκτας, ενδεχομένως και τη Φενερμπαχτσέ) είναι ανταγωνιστικές.
Μπα, κι άλλος μη διπλωματούχος προπονητής θέλει να μου θυμίσει ότι υπάρχει και η Μπάμπεργκ με 0-11 νίκες; Έχασε με ένα σουτ απόσταση από τη Μάλαγα (85-82), από τον Παναθηναϊκό (76-73), από τη Ζαλγκίρις (87-88), από τη Ρεάλ (76-73), από την Εφές (89-86).
Άντε να τα πει και ο τέταρτος, για να μπείτε στο… ταξί και να επιστρέψετε στο χωριό των έξυπνων: “Το αποτέλεσμα μετράει” είπατε; Τότε σταματήστε την γκρίνια γιατί οι δύο “αιώνιοι” είναι μέσα στους τέσσερις που περνάνε στην επόμενη φάση. Δεν ξέρω αν θα είναι ως το τέλος, αλλά για την ώρα είναι στο κόλπο.
Το μπάσκετ διαφέρει από το ποδόσφαιρο γιατί καθημερινά εξελίσσεται. Γιατί η μια χρονιά δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, γιατί οι άμυνες μετατρέπονται σε επιστήμη, γιατί ο χρόνος των επιθέσεων μειώνεται και οι ανατροπές είναι σε ημερήσια βάση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως σε παιχνίδι που ήταν “τελειωμένο“, η τραγική (επειδή ο Παναθηναϊκός την ανάγκασε) Άλμπα έκανε 11-0 σε λιγότερο από δύο λεπτά…
Α, είναι και ο οδηγός του αγοραίου που έχει ένσταση, πριν την αναχώρηση για το εξυπνοχώρι: “Ο Παναθηναϊκός χάνει εύκολα τις διαφορές που παίρνει“. Ενώ η Μπαρτσελόνα, μοναδική ομάδα με 10-1 (αν και όσο έγραφα αυτές τις αράδες δεν είχε λήξει το ματς με την Μπεσίκτας, όμως ποια Μπεσίκτας;), δεν έχασε διαφορά 13 πόντων στο ΣΕΦ. Κι αν οι “ερυθρόλευκοι” ευστοχούσαν σε τέσσερις συνεχόμενες βολές και στο τρίποντο που επιχείρησαν στην… ίδια φάση, θα έκαναν 20 πόντους διαφορά σε ένα 10λεπτο.
Αλλά ξέχασα: Μάγειρας κι ο Πασκουάλ, κι ο Μεσίνα, κι ο Λάσο, κι όλοι τους. Αφού το λένε οι φωστήρες του facebook (απευθύνομαι σε αυτούς που ξεκινούν την κριτική συνήθως από το ημίχρονο), οι αναλυτές άνευ διπλώματος, ποιος να έχει διαφορετική άποψη. Εδώ βγήκε συμπέρασμα ότι ο Πεδουλάκης δεν είχε σύστημα για τον Καπόνο. Μου το έγραψε άλλωστε κάποιος από τους διαδικτυακούς μου φίλους στον “τοίχο” μου…
Εύκολο είναι να βρείτε ένα dvd από οποιονδήποτε αγώνα του Παναθηναϊκού, να βρείτε κι έναν προπονητή επιπέδου Β’ ΕΣΚΑ, όχι πιο πάνω, να του το δώσετε, να τον ρωτήσετε αν υπήρχαν συστήματα για τον Αμερικανό και να επιβεβαιώσετε ότι είσαστε καλύτεροι προπονητές από αυτόν, αφού εκείνος νόμιζε ότι είδε συστήματα. Εσείς, όμως, είσαστε πιο ικανοί, γι’ αυτό και κοουτσάρετε (από το facebook) ομάδες Ευρωλίγκας.
Το μπάσκετ είναι δύσκολο άθλημα, ακόμα και γι’ αυτούς που καθημερινά ασχολούνται επιστημονικά μαζί του. Μιλούσα με προπονητή ομάδας Β’ εθνικής και μου έλεγε ότι έχει 30 συστήματα. Ανάθεμα κι αν μπορώ, βλέποντας αγώνα της ομάδας του, να βρω τα μισά. Δεν έχω τη δική σας ικανότητα, φανταστικοί (από κάθε άποψη) αναλυτές, καταπληκτικοί προπονητές, απίθανοι γνώστες απόκρυφων εξωγήινων μπασκετικών μηνυμάτων.
Εσείς συνεχίστε να εξηγείτε τα πάντα, χωρίς σκέψη. Όχι δεύτερη σκέψη, χωρίς καν σκέψη. Δεν είναι απαραίτητη για να στηρίξετε αυτό που πιστεύετε. Εμείς οι κατοικοεδρεύοντες στο… μαλακοχώρι, ας το αναλύσουμε ξανά και ξανά. Γιατί το φετινό κομμάτι του μαραθώνιου της Ευρωλίγκας υπερβαίνει της κριτικής μας ικανότητας. Και για να μην σας “χρεώσω” όλους, ας περιοριστώ στο ότι υπερβαίνει της δικής μου ικανότητας…