Κωνσταντινούπολη, αποστολή: Γιώργος Κογκαλίδης
14/05/2012
Όταν ήμασταν στα πρώτα χρόνια της μετεφηβικής μας νιότης, είχαμε ένα “κλισέ” ευχών προς φίλους. Η λέξη είναι αδόκιμη, αλλά οποιαδήποτε επιχείρηση καλυμμένης
προφοράς της θα χαλούσε το νόημα, οπότε ας το… τολμήσουμε: Ευχόμασταν, λοιπόν,
στον φίλο/η μας “υγεία, καύλα κι επανάσταση“! Αυτό
μου βγάζει ο φετινός Ολυμπιακός και
σπεύδω να το επεξηγήσω:
Υγεία,
γιατί πολύ απλά έφυγαν όλα εκείνα τα δύσκολα παιδιά, που γκρίνιαζαν με το παραμικρό, που χαλούσαν
το κλίμα. Παίκτες με μεγάλο όνομα και ακόμα μεγαλύτερη μπασκετική αξία στο
“χρηματιστήριο”, όπως ο Τεόντοσιτς,
ή ο Σχορτσιανίτης, ή ο Μπουρούσης, ή ακόμα και ο Παπαλουκάς, που ήταν εξαιρετικοί μεν,
“δύσκολοι” δε, έφερναν άθελά τους εκνευρισμό.
Έτσι είναι οι “μεγάλοι” παίκτες, που έχουν ισχυρή προσωπικότητα. Ίσως. Όμως, όσο
λιγότερη είναι η γκρίνια, τόσο καλύτερο είναι το κλίμα, τόσο λιγότερες οι εκπομπές
ρύπων, τόσο καλύτερη η υγεία
της ομάδας. Κι ο Ολυμπιακός μοιάζει
να… σκάει από υγεία.
Περί της καύλας των παικτών του για διάκριση, ουδείς λόγος. Το
βλέπει κανείς στα μάτια τους, το νιώθει περνώντας δίπλα τους. Παιδιά όπως ο Σλούκας,
ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο και το θέλουν τώρα
(για την ακρίβεια το έκαναν… χθες).
Θέλουν να παίξουν μπάσκετ, θέλουν να καθιερωθούν, θέλουν την
αναγνώριση, θέλουν να τους αγαπήσει ο κόσμος. Δεν έχουν, για την ώρα, δεύτερες
και τρίτες σκέψεις, δεν τους ενδιαφέρει αν το συμβόλαιο τους είναι αντίστοιχο
με του άλλου, δεν νιώθουν ριγμένοι, ούτε στα χρήματα, ούτε στον χρόνο συμμετοχής,
ούτε στα συστήματα, ούτε πουθενά.
Έχουν τον ενθουσιασμό και την καύλα του πιτσιρικά, που πιστεύει
(κι ενίοτε δικαιώνεται) ότι μπορεί να πιάσει την πέτρα και να τη στύψει. Άλλωστε,
πιτσιρικάδες είναι…
Περί της επανάστασης που φέρνει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ο
Ολυμπιακός θα αντιληφθούμε περισσότερα στο μέλλον. Ήδη τα επιτελεία πολλών ομάδων
αναλύουν το φαινόμενο. Πώς ένας σύλλογος που για χρόνια ξόδευε εκατομμύρια, μείωσε
δραματικά το μπάτζετ, μάζεψε παίκτες ακόμα και “δεύτερης διαλογής” κι
έφτασε στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης.
Ποιος πρόεδρος δεν θα ήθελε να κάνει το ίδιο; Ποιος δεν
αναρωτιέται “γιατί εγώ ο μαλάκας ξοδεύω τόσα χρήματα και δεν έχω ανάλογη
απόδοση“; Όχι πως δεν κοστίζει κι η ομάδα του Ολυμπιακού, αλλά το άνοιγμα
είναι ελεγχόμενο από κάθε πλευρά.
Θα φέρει επανάσταση (και αυτό μόνο καλό θα μας κάνει) και
στο εσωτερικό, αφού οι “ερυθρόλευκοι” κατέκτησαν το τρόπαιο στηριγμένοι
στους Έλληνες παίκτες, δείχνοντας εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά, αξιοποιώντας τους
πρωταγωνιστές των “μικρών” Εθνικών.
Οι τρεις… ευχές έπιασαν τόπο. Οι “ερυθρόλευκοι” έχουν
και τα τρία, δεν έχουν όμως υπερομάδα και… αχτύπητο σύνολο. Αν κατορθώσουν να
κρατήσουν τα πόδια τους στη γη, αν δεν “τρελαθούν” (κι αυτό δεν είναι
εύκολο) είναι ικανοί για όλα. Όπως κάθε υγιής άνθρωπος, που έχει καύλα να κάνει
την επανάστασή του…