Αν υπήρχε πρωτάθλημα στην γκρίνια, Έλληνες θα ήταν οι πρωταθλητές. Κι αν υπάρχει μια συνήθεια που να είναι στο DNA μας, αυτή είναι η τάση να μεγαλοποιούμε κάποια πράγματα, να μειώνουμε ή να παραβλέπουμε κάποια άλλα. Για να μην σας ζαλίζω με θεωρίες, πάμε στα δεδομένα:
Τί είχαμε μέχρι το τζάμπολ;
● Αγωνία για το αν θα μπουν 14 ομάδες στο κάδρο.
● Καθυστέρηση στη λήψη των πιστοποιητικών συμμετοχής.
● Δύο κρούσματα ντόπινγκ. Αναβολή της πρεμιέρας.
● Διαφωνία με την ΕΡΤ για το τηλεοπτικό συμβόλαιο.
● Μείωση των μπάτζετ σχεδόν όλων των ομάδων.
● Απαγόρευση μεταγραφών ξένων παικτών στον Άρη.
Μία μέρα μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής μετράμε:
● Και τις 14 ομάδες στο γήπεδο.
● Τηλεοπτικό συμβόλαιο, ελάχιστα διαφοροποιημένο από το περσινό.
● Στα ταμεία των ΚΑΕ την πρώτη δόση από τον ΟΠΑΠ!
● Πέντε από τους επτά αγώνες να τελειώνουν με διαφορά ενός σουτ (ένας μετά από δύο παρατάσεις).
● Πολύ κόσμο στα γήπεδα.
Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα τέτοια πρεμιέρα. Όχι απλά ονειρεμένη, αλλά κάτι παραπάνω. Και σε λίγες μέρες έρχεται το ντέρμπι των “αιωνίων”.
Οι συγκρίσεις δεν είναι αναγκαίες αλλά αναπόφευκτες. Την ώρα που το πρωτάθλημα του ποδοσφαίρου έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον σχεδόν από την έναρξή του, την ώρα που ακόμα και οι “ερυθρόλευκοι” έχοντες 6/6 νίκες σφυρίζονται από τους φίλους τους, στο μπάσκετ χειροκροτούνται θερμά νικητές και ηττημένοι.
Θα πάει έτσι ως το τέλος; Μάλλον όχι, όμως ήδη από την πρεμιέρα αρχίσαμε να συζητάμε (έστω και βιαστικά, αδόκιμα, πρόωρα) για το ποιος θα πέσει. Κι άντε βρες τον. Ούτε καν γκρουπ δεν μπορείς να προσδιορίσεις με ασφάλεια.
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Και γιατί έπρεπε να είναι διαφορετικά; Η χαώδης απόσταση στα μπάτζετ των δύο από τους άλλους 12 δημιουργεί τεράστια διαφορά δυναμικότητας, η οποία εκφράζεται στο παρκέ. Άλλωστε, μιλάμε για δύο από τα μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης…
Εδώ (συγνώμη και πάλι για τη σύγκριση) ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός που δεν λογαριάζεται στην Ευρώπη, περνάει “μπάι” τους αγώνες του πρωταθλήματος, γιατί είναι παράξενο να το κάνει ο πρωταθλητής Ευρώπης;
Το πρωτάθλημά μας έχει για πρώτη φορά 14 Έλληνες προπονητές, ο Γιάννης Ψαράκης κατέγραψε με απόλυτο τρόπο το ότι το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί από τους ξένους στους Έλληνες παίκτες, έχει ομάδες από πολλά διαφορετικά διαμερίσματα της χώρας (Καβάλα, Πάτρα, Ρόδος, Κρήτη), έχει τακτική, έχει στρατηγική και έχει το κυρίαρχο στοιχείο που είναι η αμφίρροπη εξέλιξη των αγώνων.
“Έτυχε” μπορεί να πει κάποιος. Μα και πέρυσι (για παράδειγμα) το ματς ανάμεσα στον Κολοσσό και τον ΑΓΟΡ κρίθηκε στην παράταση. Προφανώς δεν θα πάμε με μαθηματική πρόοδο και του χρόνου δεν θα κριθεί στις… τρεις παρατάσεις, όμως είναι πρόδηλο πως οι δύο ομάδες έχουν μικρή απόσταση μεταξύ τους.
Καθένας μπορεί να δει το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο, ανάλογα με τα… κέφια ή τις ζοχάδες του. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σταθούμε στο πόσο κακός είναι (που είναι) ο Άρμστρονγκ και όχι στο πόσο καλά στέκεται (για την ώρα) ο Γάιος Σκορδίλης. Βεβαίως, δεν μας κάνει αίσθηση, επειδή είχε την ατυχία να κατάγεται από την Κέρκυρα κι όχι από τη Σιέρα Λεόνε.
Αν ο Χάρης Γιαννόπουλος ήταν από το Βελιγράδι ή τη Στρούμιτσα και κόστιζε τρεις φορές τα χρήματά του, θα ήμασταν εκστασιασμένοι με την ικανότητά του να σουτάρει. Αν, δε, την πάσα πίσω από την πλάτη του Βασίλη Ξανθόπουλου την είχε κάνει ο “Σάρας” θα κάναμε αφιερώματα στον “μεγάλο Λιθουανό“.
Όπως, βεβαίως, αν το κόψιμο του Παπανικολάου με την Κάχα Λαμποράλ το έκανε Αμερικανός θα ψάχναμε αν τα NIKE του έχουν… ελατήρια και θα μετρούσαμε τις γάμπες του. Κι αν στη θέση του Πελεκάνου (του παίκτη που δεν έκανε στον κόσμο του Παναθηναϊκού) ήταν Αμερικανός, ο Άρης έπρεπε να τον κλείσει από τώρα για τα επόμενα 30 χρόνια.
Γουστάρω να βλέπω Μποχωρίδη, να είναι ο Σπανός του Ηλυσιακού και ο Παππάς του Πανιωνίου πρωταγωνιστές, να μπαίνουν παιδιά στο γήπεδο που να μας αναγκάσουν να μάθουμε πούθε έρχονται και πού πηγαίνουν…
Μια χαρά είναι το πρωτάθλημά μας, και… δυο χαρές είναι οι Έλληνες παίκτες που το απαρτίζουν. Κι όταν θα βρείτε έναν σέντερ στην Ευρώπη σαν τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη (αυτών των τριών πρώτων αγώνων με την “πράσινη” φανέλα), φωνάξτε με να τον χειροκροτήσουμε παρέα.
Δεν ξέρω αν όλα όσα περιέγραψα είναι καρποί της τύχης ή της ανάγκης, είναι όμως εύγεστοι, απολαυστικοί και καλό θα είναι να μην κατουράμε διαρκώς το δέντρο που τους παράγει.