Είχα σκοπό να το ρίξω στην πλάκα, να τσακωθώ με τους απανταχού κομπλεξικούς, που δεν απέδωσαν δικαιοσύνη προτείνοντας τον Γιώργο Βασιλακόπουλο για το Hall of Fame, ήθελα να του πω από την καρδιά μου “δεν πειράζει πρόεδρε, εσύ και λεωφόρο έχεις, και γήπεδο έχεις, άσε κι αυτόν τον κακομοίρη να μοιραστεί ένα δωμά μ’ επτά (χιλιάδες) νομά…“, αλλά ορισμένοι (άθλιοι) ούτε πλάκα δεν μας αφήνουν να κάνουμε.
Εμφανίζεται ένας Έλληνας (και ποιος Έλληνας!) υποψήφιος για τη μεγαλύτερη μπασκετική διάκριση, τον οποίο ψηφίζει το 98.1% και υπάρχουν κάποιοι που είτε γράφουν σχόλια για την εύνοια που είχε ο Γκάλης από τη διαιτησία, είτε τον αποκαλούν “looser” γιατί έχανε στα φάιναλ φορ, είτε τον συγκρίνουν με τον Διαμαντίδη.
Φοβερό πράγμα το κόμπλεξ. Ορισμένοι εξ αυτών μπορεί να μην τον έχουν δει καν να παίζει, άλλοι έχουν μείνει κολλημένοι στα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.
“Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος” είχε πει ο Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Άτσα Πέτροβιτς είχε παραδεχθεί “ο Nτράζεν είναι αδερφός μου, αλλά για καλύτερο αθλητή του 1987 ψήφισα τον Γκάλη“. Το “θαύμα της φύσης”, κατά κόσμον Άρβιντας Σαμπόνις, είχε υποστηρίξει πως “αν ο Γκάλης θέλει να βάλει καλάθι, θα το βάλει όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος“.
Αλήθεια, χρειάζεται να γράψει κανείς κάτι για να πείσει ότι ο Γκάλης είναι ό,τι σημαντικότερο ανέδειξε σε αθλητικό επίπεδο αυτός ο τόπος, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Στην Ελλάδα (και μόνο) ίσως να χρειάζεται. Πάλι καλά που δεν υπήρξε κάποιος να μας πει ότι ο Καραγκούνης θα έπαιρνε περισσότερες ψήφους αν υπήρχε αντίστοιχος θεσμός στο ποδόσφαιρο.
Φτάνει να διαβάσετε ορισμένα από τα σχόλια, ακόμα και κάποιων εκ των υποστηρικτών του Γκάλη, για να διαπιστώσετε την έλλειψη στοιχειώδους αθλητικής παιδείας. Σε μια απλή ψηφοφορία μπαίνουν και βρίζουν, γράφουν χυδαίες εκφράσεις, μεταφέροντας την αρρώστια της εξέδρας.
Αλλά, βέβαια, είναι το νέο φρούτο που ευδοκιμεί στη χώρα μας και που ενδεχομένως σε λίγο καιρό θα έχει και πιστοποίηση ΠΟΠ: Οι χούλιγκαν του πληκτρολογίου. Αφού εξάντλησαν τη μαγκιά στις εξέδρες (όλες τις εξέδρες, όλων των “μεγάλων” ομάδων), θα σαρώσουν κάθε τι που τους ζορίζει στο διαδίκτυο. Κι αυτή τη φορά θα είναι “χούλιγκαν δίχως σύνορα“, αφού μπορούν να βρίσουν κι όποιον τολμήσει είτε να ψηφίσει τον Όσκαρ Σμιντ (για παράδειγμα), είτε να μιλήσει υπέρ του Γκάλη.
Η αλήθεια είναι πως αν είχαμε αθλητική παιδεία, αν κατά το κοινώς λεγόμενο (και με απόλυτο σεβασμό προς τα συμπαθή τετράποδα) δεν ήμασταν βόδια, δεν θα δεχόμασταν να υπάρχει έστω ένα γήπεδο μπάσκετ με ονοματεπώνυμο, αν προηγουμένως δεν είχε φτιαχτεί γήπεδο “Νίκος Γκάλης“.
Αν είχαμε αθλητική παιδεία, κάποιοι από αυτούς που για χρόνια κρέμονται στα μανταλάκια ως μεγαλοπαράγοντες αθλητικών ομάδων (κυρίως ποδοσφαίρου), δεν θα περνούσαν ούτε έξω από τα γήπεδα. Κι όπως λέει κι ο ποιητής “αν ήξερα ανάγνωση, γραφή, αν ήταν το σπαθί δικό μου…“
Υ.Γ.: Για να τα λέμε όλα, εμείς (οι δημοσιογράφοι) έχουμε τεράστια ευθύνη για τον αθλητικό αναλφαβητισμό των Ελλήνων “φιλάθλων” (καταχρηστικός ο όρος).